Από πού πάνε για το αεροδρόμιο;

H αμούστακη παρέα που κατέκτησε την παγκόσμια κορυφή σε αθηναϊκό έδαφος τον καυτό Αύγουστο του 1995 στελέχωσε την Εθνική ομάδα και την κράτησε σε υψηλό επίπεδο για αρκετά χρόνια: Ρεντζιάς, Παπανικολάου, Κακιούζης, Χατζής, Καράγκουτης, Καλαϊτζής, Σούλης αλλά και ο Γιαννούλης, που έχασε το Μουντομπάσκετ Εφήβων λόγω τραυματισμού.

Υπήρξαν βέβαια και κάποιοι που χάθηκαν (Μπαρλάς), αλλά οι υπόλοιποι βασικοί της ομάδας προχώρησαν ομαλά στο επόμενο επίπεδο. Ενας από αυτούς, ο Μιχάλης Κακιούζης, αξιώθηκε να σηκώσει ευρωπαϊκό τρόπαιο και με την ομάδα των Ανδρων, ως αρχηγός της μάλιστα.

Οκτώ χρόνια αργότερα, σε ένα άλλο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων, πάλι σε γνώριμο περιβάλλον (Θεσσαλονίκη), μια άλλη προικισμένη γενιά ανέβηκε στο βάθρο και έδειξε στη φίλαθλη Ελλάδα τα πρόσωπα των παικτών που επρόκειτο σύντομα να ανέβουν στο λαμπερό παλκοσένικο: Σχορτσανίτης, Βασιλόπουλος, Βασιλειάδης, Περπέρογλου, Μαυροκεφαλίδης, Βουγιούκας, Ξανθόπουλος.

Το αμέσως επόμενο καλοκαίρι οι ίδιοι –πλην Σοφοκλή– έπαιξαν σε τελικό Παγκόσμιου Νέων, αλλά έχασαν το χρυσάφι πάνω στο νήμα από τους Λιθουανούς. Γρήγορα πέρασαν το κατώφλι της ανδρικής ομάδας, η οποία πόνταρε και ποντάρει πάνω τους για να μείνει στην κορυφογραμμή.

Η γλυκιά συμμορία που επιστρέφει σήμερα από τους αντίποδες με το ασημένιο μετάλλιο κρεμασμένο σε περήφανα στήθη φαίνεται να βαδίζει στα χνάρια της παρέας του 1995 και αυτής του 2003. Χαράζει, άλλωστε, παρόμοια πορεία, με περισσότερες από μία διακρίσεις στο διεθνές στερέωμα. Ποιος ξεχνάει τις χρυσές παραστάσεις της πέρυσι το καλοκαίρι στο μικρό Ευρωμπάσκετ του Πύργου και της Αμαλιάδας;

Ο πυρήνας των 7-8 παικτών γύρω από τον οποίο χτίστηκε η ομάδα (από τον δουλευταρά, σεμνό, ταπεινό αλλά ικανότατο Γιώργο Βλασσόπουλο) έχει τα προσόντα, την προοπτική αλλά και τη φλόγα για να γίνει η επόμενη «χρυσή φουρνιά» του ελληνικού μπάσκετ, σε επίπεδο Ανδρών πια.

Ο Παππάς μου θυμίζει Παπαλουκά σε νεαρή ηλικία, ο Σλούκας τον Σπανούλη, ο Κασελάκης τον Οικονόμου, ο Παπανικολάου είναι κάτι μεταξύ Βασιλόπουλου και Φώτση, ο μικρός Γιάνκοβιτς μοιάζει μικρογραφία του μακαρίτη Μπόμπαν, ο Σαρικόπουλος είναι γνήσιος σέντερ, από αυτούς που σπανίζουν πια.

Εφόσον πατήσουν σιγά σιγά στα παπούτσια των μεγάλων, οι θριαμβευτές του Οκλαντ μπορεί να συνεχίσουν την κληρονομιά τους. Εχουν γαλουχηθει με τις αρχές του σύγχρονου μπάσκετ, είναι φιλαράκια μεταξύ τους και ξέρουν καλά τι σημαίνει «ένας για όλους».

Αληθεια, πότε σκοπεύουν να τους αξιοποιήσουν οι ομάδες στις οποίες ανήκουν; Αν δεν έχουν χώρο γι' αυτούς, ας τους στείλουν τουλάχιστον αλλού δανεικούς, όπως έκανε ο Πανιώνιος με τον Γιάνκοβιτς. Σε τι ακριβώς χρησιμεύει στον Ολυμπιακό ο Κώστας Σλούκας;

Τα παιδιά που κατέκτησαν το ασημένιο μετάλλιο στο Μουντομπάσκετ Εφηβων μέσα από πολλές αντιξοότητες επιστρέφουν από τη Νέα Ζηλανδία (όπου τους ακολούθησαν 3-4 «Πελαργοί» και άλλος ουδείς) σήμερα το μεσημέρι στις 2. Δεν ελπίζουν σε παλλαϊκή υποδοχή.

Ξέρουν ότι θα αντικρίσουν στο αεροδρόμιο φίλους, συγγενείς, κάποιους επίσημους και μια δράκα δημοσιογράφους. Πιστεύουν, όμως, ότι θα τους περιμένει μεταξύ άλλων ο «κάπτεν» της Εθνικής Ανδρών, ο Θοδωρής Παπαλουκάς. Το αρχηγιλίκι δεν συνεπάγεται μόνο τιμές και βραβεύσεις. Είναι καθήκον του να πάει το μεσημέρι στο αεροδρόμιο για να σφίξει το χέρι των παιδιών.

Και να βρει μια πειστική απάντηση όταν οι μικροί τον ρωτήσουν αν η κόπωση είναι επαρκές άλλοθι για την αποχή από το Ευρωμπάσκετ…