Φαγοπότι και θέατρο στο Ιράκ

Πώς να μην πανηγυρίζουν οι Βρετανοί; Πώς να μην αφιερώνουν οι «Financial Times» το κύριο άρθρο τους στο θέμα; Η πετρελαϊκή BP επιστρέφει στο Ιράκ έπειτα από 37 ολόκληρα χρόνια. Ηταν 1972 όταν η κυβέρνηση του κόμματος Μπάαθ εθνικοποίησε τα πετρέλαια της χώρας, εκδιώκοντας (και) τη βρετανική BP. Αλήθεια, πόσα γεγονότα του 1972 θυμίζουν 2009;

Εχουμε και λέμε: και τη χρονιά εκείνη οι Αμερικανοί έλεγαν Rest In Peace αποχαιρετώντας ένα διάσημο «MJ» της μουσικής, μόνο που επρόκειτο για τη μεγάλη κυρία των spirituals, τη Μαχάλια Τζάκσον. Και τότε επισκέφθηκε ο πρόεδρος των ΗΠΑ τη Μόσχα για συζητήσεις επί του θέματος των πυρηνικών. Ο Νίξον ήταν. Ταυτοπροσωπίες υπάρχουν; Τουλάχιστον μία: ο Κίτσιος. Το 1972 διένυε το δεύτερο έτος της προεδρικής θητείας του στον ΠΑΟ, το 2009 αναλαμβάνει την προεδρία του Ερασιτέχνη.

Επιστροφή στο σημερινό Ιράκ με μια κινεζική παροιμία: «Ακόμα και η μεγαλύτερη πορεία ξεκινά με ένα μικρό βήμα εμπρός». Ετσι, οι άνθρωποι της κινεζικής κρατικής εταιρείας πετρελαίων CPNC και οι ιθύνοντες της BP κάθε άλλο παρά τα βάφουν μαύρα, σκεπτόμενοι ότι τα συμβόλαια που συνήψαν με την ιρακινή κυβέρνηση του Αλ Μαλίκι εγγυώνται μόνο χαμηλά ποσοστά κέρδους.

Αμφότερες οι εταιρείες ανέλαβαν την εκμετάλλευση των κολοσσιαίων κοιτασμάτων της Ρουμάιλα στο Νότιο Ιράκ. Η συμφωνηθείσα τιμή των 2 δολαρίων ανά βαρέλι πετρελαίου πάνω από τη σημερινή παραγωγή εξασφαλίζει στην ΒP ετήσια κέρδη 200 εκατ. δολαρίων μάξιμουμ. Προσδοκία πενιχρή για κοτζάμ BP, αλλά η πόρτα άνοιξε κι αυτό είναι που έχει σημασία.

Στο σημείο αυτό δεν μπορεί κανείς παρά να βγάλει το καπέλο στην ιρακινή κυβέρνηση για τη μεθόδευση. Το «γκουβέρνο» του Αλ Μαλίκι είναι ελάχιστα δημοφιλές, όπως άλλωστε ανέκαθεν συνέβαινε παντού με τις κατοχικές κυβερνήσεις. Επιπροσθέτως, όπως έγραψε και η «Independent», στο εσωτερικό του Ιράκ η κυβέρνηση ήδη επικρινόταν σφοδρά ότι ξεπουλάει τον πετρελαϊκό πλούτο της χώρας, ναρκοθετώντας την ανεξαρτησία της οικονομίας της.

Ο Αλ Μαλίκι, λοιπόν, έπρεπε να δείξει ότι δεν χαρίζει κάστανα –ή μάλλον «μαύρο χρυσό». Εθεσε σκληρούς όρους, τους οποίους μέχρι στιγμής αποδέχθηκαν μόνο η BP και η CPNC. Οι αμερικανικές Exxon Mobil και Conoco Phillips, όπως και η αγγλοολλανδική Shell, αξίωσαν πολλαπλάσιες τιμές ανά βαρέλι κι έτσι κηρύχθηκαν άγονοι οι σχετικοί διαγωνισμοί για την εκμετάλλευση των άλλων (πλην Ρουμάιλας) γιγάντιων κοιτασμάτων του Ιράκ.

Μπορείτε, όμως, άφοβα να στοιχηματίσετε: μόλις καταλαγιάσουν οι έντονες σημερινές συζητήσεις για την τύχη του ιρακινού πετρελαίου, μόλις τα φώτα της δημοσιότητας απομακρυνθούν, οι πλειστηριασμοί θα επανεμφανιστούν με διακριτικότητα και όρους μαλακότερους. Οι αμερικανικές –και όχι μόνο– εταιρείες θα μπουν στο κόλπο. Τι στην ευχή, τσάμπα έγινε ο πόλεμος; Το φαγοπότι άρχισε συγκρατημένα, αλλά μόνο αφελείς θα πίστευαν ότι αυτό θα συνεχιστεί μόλις παρέλθει η αναγκαία… θεατρική περίοδος.

ΥΓ.: Στο εγγύς μέλλον ορισμένες αθέατες (;) οικονομικές παράμετροι των πολέμων (1991, 2003) εναντίον του Ιράκ.