Περί Κίτσιου, Ανέστη, Ντερτιλή…

Αμαρτία εξομολογουμένη… Oσες φορές ο γράφων διαπιστώνει ότι κάνει τις ίδιες σκέψεις με τον Πανούτσο νιώθει άβολα κι αναρωτιέται τι στην ευχή πήγε λάθος. Αυτή τη φορά, όμως, κανείς από τους δυο μας δεν ευθύνεται. Απλώς, ορισμένα πράγματα δύσκολα τα φαντάζεσαι. Πώς να μην υποθέσεις ότι ο νεοεκλεγείς πρόεδρος του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού, Μιχάλης Κίτσιος, είναι απλώς συνονόματος ή και συγγενής του ανθρώπου που διετέλεσε επίτροπος της χούντας στον ΠΑΟ; «Eχουν συγγένεια;» ρώτησα τον Νικολογιάννη το βράδυ της περασμένης Δευτέρας, κι ο Τάσος με πληροφόρησε ότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο…

Ας δεχθώ λοιπόν τη χθεσινή γενική προτροπή του Πανούτσου, αναβάλλοντας για λίγο τη συνέχιση της διατύπωσης των σκέψεών μου περί Ιράκ. Εάν οι άνθρωποι που εξέλεξαν ως πρόεδρο τον Κίτσιο δεν αντιλαμβάνονται πως στιγματίζουν τον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό, καθώς και ότι -θεωρώντας αναγκαία τη «στέψη» του- εξευτελίζουν όλους τους ασχολούμενους με το σωματείο σύγχρονους παράγοντες, το απλούστερο σχόλιο θα ήταν το κλασικό «πάω πάσο». Προτιμώ όμως να πάω στο… γυμναστήριο της μνήμης.

Πρώιμη μεταπολιτευτική περίοδος ήταν, Ιούνιος 1975, όταν μια συνέλευση του Παναθηναϊκού διέγραψε τον μέχρι πρότινος (1973-'74) πρόεδρο της ομάδας, Σπ. Ανέστη. Στη συνέλευση εκείνη ο Α. Μαντζεβελάκης αποκάλυψε έναν εκβιασμό εκ μέρους του επονομαζόμενου «μαύρου ταξίαρχου» και «αόρατου δικτάτορα», Δημήτρη Ιωαννίδη, το 1973. «Μόνο αν ψηφίσετε τον Ανέστη θα μεγαλώσει το γήπεδο της Λεωφόρου». Αυτό δεν έγινε, διότι, όπως είπε ο Μαντζεβελάκης, «ο κ. Ανέστης ήταν απλώς ο εκλεκτός της χούντας Ιωαννίδη». Αναρωτιέμαι απλώς μήπως, έπειτα από την ενθρόνιση Κίτσιου, δικαιούται και το όνομα του Ανέστη κάποια «αποκατάσταση»…

Κάποιος θα πει: «Καλά, ο απλός επίτροπος Κίτσιος σε μάρανε; Εδώ πριν από ένα μήνα ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής ο πιστολέρο του Πολυτεχνείου, ο Νίκος Ντερτιλής, μολονότι έχει στερηθεί ισοβίως τα πολιτικά του δικαιώματα». Οντως. Ο Ντερτιλής στις 18 Νοεμβρίου 1973 σκότωσε το νεαρό Μιχάλη Μυρογιάννη και κατόπιν μπήκε στο τζιπ καμαρωτός, χτύπησε στην πλάτη τον οδηγό Αντώνη Αγριτέλη, λέγοντάς του: «Με παραδέχεσαι, ρε; Σαράντα πέντε χρόνων άνθρωπος και με τη μία τον πέτυχα στο κεφάλι».

Στις πρόσφατες ευρωεκλογές ο γηραλέος Ντερτιλής ήταν υποψήφιος κάποιας «Ελληνικής Ενότητας». Ο Αρειος Πάγος απέρριψε την υποψηφιότητα Ντερτιλή στις 24 Μαΐου. Αργότερα απέρριψε και δύο ενστάσεις που είχαν υποβληθεί εναντίον της απόφασής του. Οι νομαρχίες, όμως, παρέλαβαν και προώθησαν στα εκλογικά τμήματα τα «ντερτιλίδικα» ψηφοδέλτια. Την ημέρα των εκλογών έγιναν καταγγελίες στο Υπουργείο Εσωτερικών, του οποίου η ηγεσία, όμως, δεν έδωσε καν εντολή να θεωρηθούν άκυρα τα –προδήλως παράνομα- ψηφοδέλτια.

Αποτέλεσμα; Ο Ντερτιλής «νομιμοποιήθηκε», με την επικύρωση των εκλογικών αποτελεσμάτων, την 11η Ιουνίου του 2009. Στα «ντερτιλίδικα» συμβάντα μπορεί να διαγνώσει κανείς την κουτοπόνηρη (με την έμφαση στο «κουτο-») κυβερνητική προσδοκία ότι ένα εμβληματικό χουντικό όνομα ίσως έκοβε κάποιες ψήφους από τον ΛΑΟΣ. Απωθητικό μεν, εξηγήσιμο δε. Οποιος, όμως, έχει κάποια απάντηση στο ερώτημα «τι στην ευχή κερδίζει σήμερα ο ΠΑΟ κάνοντας πρόεδρο έναν παλιό επίτροπο της δικτατορίας;», παρακαλώ ας την κοινοποιήσει και σε εμάς. Αρκεί να ακούσουμε κάτι σοβαρότερο από το «άλλο ο αθλητισμός, άλλο η πολιτική» ή το «περασμένα ξεχασμένα»…