Η φανέλα με το «8»

Θυμάστε τι είχε πει ο Τεν Κάτε την επομένη της απόκτησης του Μέλμπεργκ από τον Ολυμπιακό; Θα έλεγα και την επομένη της απώλειάς του από τον Παναθηναϊκό, αλλά ο Παναθηναϊκός δεν ενδιαφέρθηκε για τον Σουηδό. Απλώς του έκανε πρόταση. Αλλά χωρίς να ενδιαφερθεί. Μη με ρωτάτε πώς γίνεται, γίνεται και παραγίνεται. Λοιπόν ο κόουτς είχε πει ότι ο Μέλμπεργκ είναι πολύ καλός παίκτης, αλλά ο Παναθηναϊκός θέλει έναν παίκτη με τα στοιχεία του Σουηδού και κάτι ακόμα: να μπορεί να ξεκινά και να φτιάχνει το παιχνίδι της ομάδας από τα μετόπισθεν, να ανεβάζει την μπάλα ψηλά, να συμμετέχει από την άμυνα στην ανάπτυξη του παιχνιδιού.

Ψάξαμε τότε να βρούμε ποιον μπορεί να είχε στο μυαλό του ο κόουτς ή στο μπλοκάκι του ο Κώστας Αντωνίου. Που και να πληροί τις προδιαγραφές και να είναι «συμβατός» με τον Παναθηναϊκό - τόσο οικονομικά όσο και ως μέγεθος, να υπάρχουν δηλαδή έστω και λίγες πιθανότητες να έρθει. Στο δικό μου το μυαλό, πέρα από ανέφικτες περιπτώσεις τύπου Λούσιο, τέτοιες δυνατότητες έχουν παίκτες οι οποίοι στην καριέρα τους έχουν παίξει τόσο ως κεντρικοί αμυντικοί όσο και ως αμυντικά χαφ, αυτό που μάθαμε από το Championship Manager ως «d/dm c», δηλαδή «defender/ defensive midfielder center».

Λογικό, διότι ένας παίκτης που μπορεί να σταθεί και στο κέντρο ως κόφτης, όταν μετακινηθεί πιο πίσω και παίξει στόπερ έχει τη δυνατότητα όχι απλώς να διώξει την μπάλα μακριά, αλλά να τη μεταβιβάσει με ακρίβεια σε συμπαίκτη. Οχι να κάνει μπαλιά 40 μέτρων, αλλά να προχωρήσει ο ίδιος με την μπάλα στα πόδια. Το δοκιμάσαμε κάποτε με τον Ιγκόρ Μπίσκαν, αλλά στον Κροάτη έλειπε ύπνος προφανώς κι ήταν μονίμως νυσταγμένος. Σ’ αυτή ακριβώς τη λογική, ο Μαρτσένα έμοιαζε (και μοιάζει) μια πολύ μελετημένη και ποδοσφαιρικά ορθή επιλογή: ο Ισπανός έχει παίξει αρκετά και ως αμυντικός χαφ.

Οπως, ας πούμε, ο Ράφα Μάρκες της Μπαρτσελόνα. Πριν από μερικά χρόνια ιδανική περίπτωση θα ήταν ο Ελγκέρα. Ο Ελγκέρα όμως πούρεψε, ο Μάρκες θα ερχόταν στην παρούσα φάση Ελλάδα μόνο για διακοπές κι ο Μαρτσένα παραμένει μια δύσκολη ιστορία – όχι μόνο ως προς το οικονομικό της σκέλος, αλλά κυρίως διότι θα ζοριστείς πολύ για να πείσεις έναν 30χρονο αρχηγό στην ομάδα του και μέλος της εθνικής ομάδας Ισπανίας να πάει σε ένα πρωτάθλημα δύο (τουλάχιστον) κατηγορίες χειρότερο.

Οπότε, τι γίνεται από δω και πέρα; Διότι ο Μπιέρσμιρ μπορεί να είναι πολλά πράγματα, μπορεί να του έχουν κολλήσει τον χαρακτηρισμό «ο επόμενος Μέλμπεργκ», αλλά «νυν Μέλμπεργκ» δεν είναι. Μπορεί να γίνει κάποια στιγμή, αλλά προς το παρόν δεν έχει φτάσει σ’ αυτό το επίπεδο. Μήπως, όμως, τελικά υπάρχει ήδη αυτός ο παίκτης στο ρόστερ της ομάδας και δεν χρειάζεται ούτε να κοιτάμε αλλού ούτε να ξοδευόμαστε τζάμπα;

Η συζήτηση του Τεν Κάτε με τον Κατσουράνη όσον αφορά το αν μπορεί και γουστάρει να παίζει και ως σέντερ μπακ με έβαλε σε σκέψεις. Αλλωστε το «8» που θα φορέσει, στόπερ το τίμησε τόσα χρόνια. Και, τελικά, γιατί όχι; Φυσικά ο Κατσουράνης, στα αμυντικά του καθήκοντα, Μέλμπεργκ δεν είναι. Αλλά ούτε ο Μέλμπεργκ είναι Κατσουράνης στην ευχέρεια πάσας, στο να ανέβει μέχρι το κέντρο, να μοιράσει την μπάλα δεξιά κι αριστερά.

Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού τη χρονιά που τελείωσε, άλλωστε, δεν ήταν οι γκέλες και οι αδυναμίες της άμυνας, αλλά η προβλέψιμη ανάπτυξη, οι λιγοστές κάθετες πάσες και η αδυναμία τελειώματος φάσεων. Επιπλέον, η χρησιμοποίηση του Κατσουράνη (και) στο κέντρο της άμυνας αφήνει χώρο στο κέντρο για να πάρει περισσότερες ευκαιρίες φέτος ο Μαρσέλο Μάτος, ένας παίκτης που αγαπήθηκε από τον κόσμο της ομάδας περισσότερο απ’ ό,τι από τον προπονητή κι επιπλέον είναι κι αγύριστο κεφάλι: όσο δείχνει ο κόουτς ότι δεν τον υπολογίζει τόσο εκείνος σκυλιάζει και προσπαθεί να του αποδείξει πόσο λάθος κάνει. Το έκανε πέρυσι μερικές φορές όταν πήρε φανέλα βασικού, το επιχειρεί και φέτος στο ξεκίνημα της προετοιμασίας. Καθόλου δεν με χαλάει το συγκεκριμένο σενάριο, με την προϋπόθεση να υπάρξει πρόβλεψη, μέριμνα και μπάτζετ για δεξί μπακ, που φαίνεται να βρίσκεται στην τελευταία θέση της κλίμακας προτεραιοτήτων. Ή και εκτός κλίμακας.