To χαρμάνιασμα του κλειδοκράτορα

Ο Νίκος Ζήσης έπαιξε το καλύτερο μπάσκετ της ζωής του όχι στην ΑΕΚ, ούτε βέβαια στην ΤΣΣΚΑ, αλλά τη διετία που φόρεσε τη φανέλα της Μπένετον Τρεβίζο: 2005-07. Τότε κρατούσε στα χέρια του τα κλειδιά μιας ποιοτικής και χρυσοποίκιλτης ομάδας και την οδήγησε σε επιτυχίες, μέσα κι έξω από τα ιταλικά σύνορα. Οι μέσοι όροι του κυμάνθηκαν γύρω στους 10 πόντους, τις 4 ασίστ, τα 3 ριμπάουντ, το 1,5 κλέψιμο και το 55% εντός παιδιάς, όχι μόνο στο πρωτάθλημα, αλλά και στην Ευρωλίγκα.

Η ηγετική του στόφα πάνω στο παρκέ ήταν αυτή που μας έκανε να τον αναφέρουμε στην ίδια ανάσα με τον Παπαλουκά, τον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη. Για όποιον δεν το πρόσεξε, ο Ζήσης ήταν ο κορυφαίος σκόρερ της Εθνικής μας στο θριαμβευτικό Ευρωμπάσκετ του Βελιγραδίου και ένας από τους ήρωες της μεγάλης ανατροπής στον ημιτελικό της Γαλλίας. Δικές του ήταν οι 3/3 βολές που μείωσαν τη διαφορά από τους 7 πόντους στους 4, δική του και η πάσα που έβγαλε τον Διαμαντίδη ελεύθερο για το σουτ της νίκης.

Επειτα, η Μπενετ’ον πλήρωσε ακριβά μια γκάφα της διοίκησης (με αφαίρεση 10 βαθμών) και έμεινε έξω από την Ευρωλίγκα. Ο Ζήσης απελευθερώθηκε από το «βαρύ» του συμβόλαιο και βρήκε στέγη στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, δίπλα στον Θοδωρή Παπαλουκά. Τη βοήθησε να φτάσει σε δύο απανωτούς ευρωπαϊκούς τελικούς, πανηγύρισε τίτλους διεθνείς και εγχώριους, αλλά δεν έπαιξε πολύ. Η πρώτη του χρονιά ήταν πολύ άσχημη, η δεύτερη απλώς μέτρια.

«Στην αρχή δεν καταλάβαινα καθόλου τι ήθελε από μένα ο Μεσίνα και είχα πελαγώσει», μου έλεγε όταν τον συνάντησα τον Φεβρουάριο στη Μόσχα. Φέτος, όμως, αισθανόταν καλύτερα, πιο σίγουρος για τον εαυτό του. Ωστόσο καταδικάστηκε σε ρόλο εφεδρικού (όπως και ο σπουδαίος Πλάνινιτς) πίσω από τους Χόλντεν, Λάνγκντον. Ηταν φανερό ότι χρειαζόταν ένα νέο ξεκίνημα, κατά προτίμηση μακριά από την αγκάλη του Ετορε Μεσίνα.

Οι συμπατριώτες του «Εκτορα» πίσω στην Ιταλία δεν είχαν λησμονήσει τον Ζήση της Μπενετόν.

Στη Σιένα ο Νίκος θα πάρει ζεστό χρήμα -περισσότερο απ' όσο θα κέρδιζε στην πατρίδα του- και θα αποκτήσει ζωτικό χώρο για να ξαναγίνει πρωταγωνιστής, ειδικά αν φύγει για άλλες πολιτείες (Ελλάδα;) ο αστέρας της ομάδας Τερέλ Μακιντάιρ. Ελπίζω ότι το χαρμάνιασμά του θα βγει και σε καλό της Εθνικής ομάδας, ειδικά φέτος που ενδέχεται να απουσιάσει τουλάχιστον ένας από τους Διαμαντίδη, Παπαλουκά.

Ο Ζήσης είναι μόλις 26 ετών και αποτελεί κεφάλαιο για το ελληνικό μπάσκετ. Οσο παρέμενε θαμμένος στον πάγκο της ΤΣΣΚΑ, δεν μπορούσε να βοηθήσει κανέναν, μολονότι πλούτιζε το βιογραφικό του σε τίτλους. Η μετακίνησή του στη Μοντεπάσκι αφήνει ικανοποιημένους όλους τους εμπλεκόμενους, αλλά δημιουργεί και μία εύλογη απορία: πώς είπε έτσι αβασάνιστα το «όχι» στον Ζήση (αλλά και στον Γιώργο Πρίντεζη) ο Ολυμπιακός; Τόσο βέβαιος αισθάνεται ότι θα δημιουργήσει ομάδα ικανή να αποκαθηλώσει τον Παναθηναϊκό με -οσοδήποτε ακριβοπληρωμένους και ταλαντούχους- λεγεωνάριους;