Ονειρα σαν ηλιοθεραπεία...

Ξαφνικά, λοιπόν, φέτος το καλοκαίρι κάτι άλλαξε... Υπάρχει κάτι διαφορετικό στη θερινή ποδοσφαιρική μας ατμόσφαιρα σε σχέση με παρελθούσες, αντίστοιχες περιόδους. Με τις μεταγραφές Μέλμπεργκ και Σισέ το all time classic θερινό δικαίωμα των οπαδών στο όνειρο δείχνει... απεριόριστο. Τουλάχιστον των οπαδών ομάδων που μπορούν να ξοδέψουν αρκετό χρήμα –έστω και υπό προϋποθέσεις (π.χ. εισροή ρευστού στην ΠΑΕ Ολυμπιακός).

Το ερώτημα «αφού ήλθαν αυτοί, γιατί να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να αποκτηθεί και ο...» παρακινεί τη φαντασία του καθενός να αντικαταστήσει τα αποσιωπητικά με οποιοδήποτε ηχηρό όνομα ορέγεται η ψυχούλα του. Εάν στο (τάδε) site της ημεδαπής ή αλλοδαπής αναφερθεί πως ο Παναθηναϊκός «φλερτάρει» σοβαρά με τον Φέρντιναντ, καθώς και ότι ο Γκαλέτι έχει σχεδόν «ψήσει» τον συμπατριώτη του, Κάρλος Τέβες, να κατηφορίσει προς τον Πειραιά, στα μυαλά πολλών οπαδών θα καρφωθεί ένα ανομολόγητο «ρε συ, λες;».

Πέρυσι τέτοια εποχή οι πάντες θα κάγχαζαν. Φέτος, όμως, Μέλμπεργκ και Σισέ απαλλάσσουν τους ευσεβείς πόθους πολλών από ενοχλητικά χαλινάρια ρεαλισμού. Η προδιάθεση ασφαλώς υπήρχε. Κάθε καλοκαίρι οι υπέρμετρες φιλοδοξίες των (εξ ορισμού) ονειροπόλων πιστών των ομάδων είναι όπως η ηλιοθεραπεία των γυναικών, που αδημονούν να αποκτήσουν σοκολατί χρώμα: άντε, λίγο παραπάνω! Κι ας φύγει το μαύρο χρώμα στις πρώτες εβδομάδες έπειτα από το τέλος των διακοπών -σημασία έχει η στιγμή. Φέτος, είπαμε, κοντεύουμε να ξεχάσουμε ότι φαντάζει -στατιστικώς και οικονομικώς- αδύνατον να είναι κάθε ημέρα του Αϊ-Γιαννιού, του Αγίου Τζιμπρίλ και του Αγίου Ολοφ.

Αυτό είναι το νέο στοιχείο του φετινού καλοκαιριού. Κατά τ' άλλα, «όλα τα ίδια μένουν». Ακλόνητη παραμένει η συνήθεια των οπαδών να πασχίζουν βιαστικοί να λύσουν εξισώσεις των οποίων το ένα σκέλος είναι παντελώς άγνωστο. «Καλό ή κακό που φεύγει ο Μπελούτσι;». Λες και ξέρουμε με σιγουριά ποιος θα τον αντικαταστήσει, λες και νοείται σύγκριση ανάμεσα σε ένα συγκεκριμένο παίκτη και σε έναν άγνωστο «Χ».

Ακλόνητη παραμένει και η γκρίνια - ποιος είπε ότι αδυνατεί να συνυπάρξει με τα θερινά μεταγραφικά όνειρα του κόσμου; Γκρίνια σε διάφορα επίπεδα, του «πριγκιπικού» συμπεριλαμβανομένου. Συγγνώμη, αλλά έχω κουραστεί να διαβάζω για νιοστή φορά πως ο Ντούσαν (δήλωσε ότι) ενδέχεται να φύγει από την ΑΕΚ, εάν δεν αλλάξει άρδην η οικονομική κατάσταση της ομάδας, αλλά και ότι πιθανότατα δεν θα βρισκόταν σήμερα στον πάγκο της «Ενωσης», εάν γνώριζε επακριβώς τις υπάρχουσες συνθήκες.

Την κούραση που προκαλεί στον γράφοντα αυτό το «τα ίδια, Παντελάκη μου» την επιτείνουν δύο λόγοι. Ο πρώτος: αδυνατώ να κατανοήσω ποιος ακριβώς οιωνός παραπλάνησε τον έμπειρο κόουτς και του έδωσε εσφαλμένη εικόνα για το τρέχον οικονομικό status της ΑΕΚ. Ο δεύτερος: αναρωτιέμαι ποια ήταν η μεγάλη ευκαιρία, την οποία άφησε ο ίδιος ο Μπάγεβιτς ανεκμετάλλευτη έπειτα από τη θητεία του στον Αρη.

Ούτε στην Πριμέρα Ντιβιζιόν θα έπιανε δουλειά ούτε στο Καμπιονάτο. Το δίλημμα ήταν «ΑΕΚ ή Αστέρας Τρίπολης». Φαντάζεστε πολλούς προπονητές που θα επέλεγαν την κάθοδο στην Αρκαδία, επειδή η «Ενωση» διανύει περίοδο ισχνών αγελάδων; Εγώ, πάντως, όχι.