Κάτω τα χέρια από την ομάδα

H κρίση του Τύπου είναι κάτι δεδομένο. Πρόκειται για παγκόσμιο φαινόμενο που οφείλεται σε μια σειρά αιτίων, ορισμένα από τα οποία -ανάλογα με την περιοχή- διαφοροποιούνται σε χαρακτηριστικά και ένταση. Εκτός, όμως, από την κρίση του Τύπου, υπάρχει και μία άλλη κρίση που σχετίζεται με αυτήν, αλλά έχει διαφορετικά αίτια και χαρακτηριστικά και γι' αυτή την άλλη κρίση μιλάμε ελάχιστα.

Πρόκειται για την κρίση των αναγνωστών. Που διαβάζουν στις εφημερίδες και αποδέχονται μόνο τα δημοσιεύματα που συμφωνούν με την άποψη -και τη γνώση- που έχουν για συγκεκριμένα πρόσωπα, συγκεκριμένους θεσμούς και συγκεκριμένες καταστάσεις. Μία «γνώση» που έχει καλλιεργήσει η τηλεόραση και μία «άποψη» της οποίας τον κριτικό εξοπλισμό έχει διαμορφώσει το εκπαιδευτικό σύστημα.

Οτιδήποτε αμφισβητεί ή ασκεί κριτική σε αυτές τις δεδομένες «γνώσεις» και «απόψεις» είναι ύποπτο, ψευδές και εντάσσεται σε κάποιο σκοτεινό σχέδιο. Πρόκειται για μια ιδιότυπη αλαζονεία της άγνοιας από την οποία, φυσικά, υποφέρουν πολλοί δημοσιογράφοι, ό,τι κι αν σημαίνει πια η δημοσιογραφία. Που μπορεί να ασκείται από εκατομμυριούχους δημοσιογράφους με επιχειρηματικά συμφέροντα και εξωχώριες εταιρείες, οι λεγόμενες off shore στα ελληνικά.

Ειδικά στον αθλητικό Τύπο και συγκεκριμένα σε αρνητικές ειδήσεις (δηλαδή ειδήσεις που ασκούν κριτική σε επιλογές του προέδρου ή του προπονητή) που αφορούν τις μεγάλες ομάδες, οι αντιδράσεις των οπαδών ή όλων εκείνων που ανήκουν στη μεγάλη ομάδα των «αναγνωστών σε κρίση» είναι χαρακτηριστικές της άρνησης με την οποία προσεγγίζονται. Το πρόσφατο παράδειγμα με το πρωτοσέλιδο της «SportDay» την περασμένη Παρασκευή για το οικονομικό άνοιγμα της ΠΑΕ Ολυμπιακός ήταν ενδεικτικό.

Οι αντιδράσεις κάποιων οπαδών των «ερυθρολεύκων» -οι περισσότεροι από τους οποίους δεν είχαν καν διαβάσει το ρεπορτάζ της εφημερίδας- που βγήκαν στον NovaΣΠΟΡ FM 94,6 είχαν εκπληκτική ποικιλία. Βέβαια, για κανέναν από όλους αυτούς που αντιδρούσαν το ρεπορτάζ για το οικονομικό άνοιγμα του συλλόγου δεν ήταν αληθινό, αλλά μπορούσε να εξηγηθεί ως «πόλεμος» εναντίον της αγαπημένης τους ομάδας.

Που ως «αγαπημένη τους ομάδα» δεν μπορεί να έχει τέτοιο άνοιγμα, να δείχνει δηλαδή κατώτερη από τον «αιώνιο» αντίπαλο που απέκτησε πολυμετοχική σύνθεση, έχει χρήματα και ξοδεύει πολλά φέτος για μεταγραφές, με αποτέλεσμα να ισχυροποιείται. Και όταν ο βασικός αντίπαλός σου ισχυροποιείται -σε αντίθεση με εσένα, μέχρι τώρα- αυτό σημαίνει ότι ενδεχομένως θα αρχίσεις να βιώνεις δυσάρεστα συναισθήματα που είχες ξεχάσει ότι υπήρχαν.

Το πρωτοσέλιδο, λοιπόν, εντάχθηκε στις εχθροπραξίες ενός πολέμου που οφείλεται είτε στην αντιπαλότητα του συνδρομητικού καναλιού με τον Ολυμπιακό, είτε στο γεγονός ότι η εφημερίδα -πλέον- τα «έχει βρει» με την ιδιοκτησία του ΠΑΟ, είτε επειδή εξυπηρετεί τα συμφέροντα κάποιων (που παραμένουν ανώνυμοι) οι οποίοι θέλουν να χτυπήσουν τον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ Ολυμπιακός, είτε γιατί «... ο Αλαφούζος έχει από παλιά μια κόντρα με τον Κόκκαλη...». Ακούστηκαν και άλλα σενάρια και θεωρίες συνωμοσίας που δεν πρόλαβα να καταγράψω, αλλά μπόρεσα να θαυμάσω για τη «λογικοφάνειά τους». Μέχρι και το πρόγραμμα του πρωταθλήματος «ήταν σήμα στον Κόκκαλη ότι θα σπρώξουν τον ΠΑΟ φέτος».

Στο οπαδικό σύμπαν δεν έχει ποτέ θέση οτιδήποτε «μειώνει» το μέγεθος της ομάδας στα μάτια του οπαδού, ο οποίος τα μόνα νούμερα που μπορεί να διαβάσει και να ανεχθεί είναι εκείνα που ξοδεύει ο πρόεδρος, εκείνα που κοστίζουν οι μεγάλες μεταγραφές και όσα θα πληρωθούν οι μεγάλοι ή οι μικροί αστέρες της ομάδας. Οι αθλητικές εφημερίδες πρέπει να ανταποκρίνονται σε απλά σχήματα και κατασκευές.

Η υμνολογία και ο φανατισμός είμαι το πεδίο μέσα στο οποίο μπορούν να κινηθούν. Η παρουσία σύνθετων ειδήσεων, όπως οι οικονομικές αναλύσεις, τα σχέδια αδειοδότησης, οι συνθήκες αδιαφάνειας και το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας του ποδοσφαίρου, δεν είναι εύκολα θέματα που μπορούν να συζητηθούν σε κλίμα χαβαλέ.

Ετσι, οι εφημερίδες θα πρέπει να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις των οπαδών και να μην «το κουράζουν». Γιατί όταν οι εφημερίδες βγάζουν τέτοια θέματα που είναι «μπλεγμένα», το κάνουν για να «μπερδέψουν» τον κόσμο και να κρύψουν με αυτόν τον τρόπο τις «αληθινές» επιδιώξεις τους.

Οι δύο κόσμοι

H πρόταση δεν είναι καινούργια. Την είχαμε ακούσει και είχαμε ασχοληθεί αρκετές φορές μαζί της την εποχή της G-14. Τότε που κάποιοι μεγάλοι και οικονομικά ισχυροί σύλλογοι της Ευρώπης ονειρεύονταν μία σούπερ Λίγκα, ένα πρωτάθλημα των μεγάλων. Βέβαια, το σχέδιο τότε δεν είχε παρουσιαστεί ποτέ με λεπτομέρειες, αλλά εν πολλοίς εξέφραζε τη διάθεση των οικονομικά ισχυρών να μην υπάγονται ολοκληρωτικά στον έλεγχο της ΟΥΕΦΑ και να μπορούν να έχουν αποφασιστικό λόγο στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Το πρωτάθλημα των εκατομμυρίων που μοιράζονται λίγοι. Από ό,τι φάνηκε, τότε, η απειλή της G-14 είχε διατυπωθεί στο πλαίσιο ενός πολέμου ανάμεσα στην ΟΥΕΦΑ και τους συλλόγους που ζητούσαν να έχουν λόγο σε ζητήματα που τους αφορούσαν. Η διαμάχη αυτή διευθετήθηκε, αλλά τώρα ο πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης επαναφέρει την πρόταση μια και αυτή δείχνει τη διάθεση του ίδιου -και πιθανώς κάποιων άλλων ακόμη- να μείνει έξω από την εξουσία οικονομικού ελέγχου οποιουδήποτε θεσμού.

Το σχέδιο αδειοδότησης της ΟΥΕΦΑ θέτει αρκετούς περιορισμούς και ελέγχους στις οικονομικές κινήσεις των ομάδων. Και ο τρόπος που κινείται ο Πέρεθ έχει νόημα μόνο χωρίς ελέγχους από κάποιες υπερκείμενες αρχές. Στον αντίποδα της πρότασης Πέρεθ βρίσκεται μια παλιότερη πρόταση που είχε υποβληθεί από τη βρετανική προεδρία σε επίπεδο Ε.Ε. την οποία επαναφέρει ο εκτελεστικός διευθυντής της Αρσεναλ, Ιβάν Γκαζίδης.

Πρόκειται για την καθιέρωση του σάλαρι καπ, η μορφή του οποίου είναι κάτι που θα προκύψει ανάμεσα στην ΟΥΕΦΑ, τις ομάδες και τις ομοσπονδίες, όπως επίσης και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Ο Γκαζίδης για μία δεκαετία ήταν το μεγάλο αφεντικό της αμερικανικής λίγκας του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και έχει μια άλλη εικόνα και εμπειρία για την λειτουργία του σάλαρι καπ που υπάρχει σε αρκετά ομαδικά σπορ στις ΗΠΑ και προστατεύει τον αθλητικό ανταγωνισμό, αφού δεν επιτρέπει σε κάποιους να ξεφύγουν πάρα πολύ και -ανάμεσα σε άλλα- να δημιουργήσουν τεράστια χρέη. Η πρόταση του Γκαζίδη πρόκειται να συζητηθεί τον Σεπτέμβριο στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΟΥΕΦΑ, η οποία θα έχει και σχετικές μελέτες στα χέρια της.

Επιτυχίες και αποτυχίες

Το κεντρικό θέμα της επικαιρότητας τις τελευταίες δύο ημέρες είναι η εξάρθρωση του -ή πιο σωστά ενός- μεγάλου συνδικάτου του οργανωμένου εγκλήματος που δρούσε μέσα από τις φυλακές. Εκείνο που δεν αντιλαμβάνομαι είναι η «έκπληξη» κάποιων ΜΜΕ για το γεγονός.

Από τη στιγμή που η φυλάκιση δεν έχει και δεν μπορεί να παίξει κανένα σωφρονιστικό ρόλο, από τη στιγμή που οι συνθήκες διαβίωσης στις φυλακές είναι άθλιες, από τη στιγμή που δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός έλεγχος μέσα στις φυλακές από την πολιτεία, από τη στιγμή που στις φυλακές υπάρχουν πολλοί περισσότεροι κρατούμενοι απ' όσους οι κτιριακές εγκαταστάσεις θα μπορούσαν να υποδεχθούν, από τη στιγμή που η διαπλοκή και εδώ γνωρίζει άνθηση, για ποιον λόγο να μη λειτουργούν κι ένα και δύο και περισσότερα συνδικάτα. Πάντως, οφείλω να επισημάνω και κάτι ακόμα που κάποιοι κάνουν γαργάρα και έχει τη σημασία του. Ολα τα «κεφάλια» του συνδικάτου ήταν Ελληνες.