Σε ρόλο μπροστινού

Οι αδερφοί Αγγελόπουλοι έχουν αποδείξει ότι έχουν χρήματα και τα βάζουν. Η αγορά των μετοχών δεν προχώρησε όμως για δύο λόγους. Γουστάρουν το μπάσκετ και ακόμα και αν αγόραζαν τις μετοχές της ΠΑΕ θα συνέχιζαν να τα χώνουν για το αγαπημένο τους σπορ και βρήκαν κόντρα από τον πατέρα τους, Κωνσταντίνο. Ο οποίος έχει δείξει μια όψιμη διάθεση να ικανοποιεί τα κέφια των δύο αδερφών, αλλά όχι τόσο μεγάλη όση να τον κάνει να δεχτεί ότι οι σκέτες μετοχές της ΠΑΕ Ολυμπιακός αποτιμώνται +170 εκατομμύρια.

Το σκηνικό από πλευράς Κωνσταντίνου θα άλλαζε αν στο παιχνίδι του ποδοσφαίρου είχε μπει ο αδελφός του, Θόδωρος, που δεν τους ενώνει ακριβώς αδερφική αγάπη. Οταν η Γιάννα είχε πάρει τους Ολυμπιακούς ο Κωνσταντίνος είχε δημιουργήσει ένα σύλλογο για τα ολυμπιακά ιδεώδη, που συνεδρίασε μια φορά στο «Χίλτον» και εξαφανίστηκε.

Αν ο Θόδωρος και η Γιάννα πράγματι είχαν τη φιλοδοξία να μπουν στο ποδόσφαιρο ο Κωνσταντίνος θα είχε πει στα παιδιά να ανοίξουν το παιχνίδι, αλλά με το ζεύγος να γλείφει τις πληγές του από το κλείσιμο του «Ελεύθερου Τύπου» το ενδιαφέρον ήταν περιορισμένο και για περιορισμένο χρόνο. Κοίτα όμως που η Αθήνα -τουλάχιστον η Αθήνα που μπορεί να αγοράσει τον Ολυμπιακό- είναι ένα χωριό. Γιατί και με τον Βαγγέλη Μαρινάκη, έστω και από σπόντα, μπλέκεται το όνομα της Γιάννας.

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης ήταν ο ενδιάμεσος για να αγοράσει η Γιάννα τις μετοχές του «Ελεύθερου Τύπου» από το Ιδρυμα Βουδούρη. Αγόρασε τις μετοχές και μέσα σε 24 ώρες τις είχε μεταβιβάσει στο ζεύγος Αγγελόπουλου. Σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις, θέλοντας να εξυπηρετήσει την Ντόρα Μπακογιάννη εξασφαλίζοντας μια εφημερίδα που ενώ θα είναι δεξιά δεν θα αβαντάρει τον Καραμανλή την ώρα που ο πατέρας του, Μιλτιάδης, ήταν στενός φίλος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Εχει ο Μαρινάκης τα λεφτά για να αγοράσει και να διαχειριστεί τον Ολυμπιακό; Παρ' ότι ο ίδιος, όπως και όλοι οι εφοπλιστές, θέλει να περνάει ότι δεν τον ακούμπησε η κρίση οι εκτιμήσεις είναι πως δεν τα έχει. Πολύ ευκολότερο είναι να αντιπροσωπεύει κάποιο fund, ας πούμε σε συνεργασία με τον Κομνηνάκη, τον Κούβελο ή όποιον άλλον, και να βγαίνει μπροστάρης έχοντας την έξωθεν καλή μαρτυρία της ολυμπιακοφροσύνης.

Γιατί ο ίδιος διετέλεσε χρηματοδότης της ομάδας βόλεϊ και το διαμέρισμα της οικογένειας στο Πασαλιμάνι φαινόταν από χιλιόμετρα από τη γιγάντια σημαία του Ολυμπιακού στο μπαλκόνι. Οταν έχεις παίξει μια φορά τον ρόλο του μπροστινού ο κόσμος δικαιούται να πιστεύει ότι μπορεί να τον ξαναπαίξεις. Αντίθετα όμως με τον «Ελεύθερο Τύπο» που στη μεταφορά των μετοχών στη Γιάννα όλα έγιναν γρήγορα, στις μετοχές του Ολυμπιακού θα υπάρξουν και έρευνα και χρόνος.


Οπως ο Σουφλιάς ονόμασε τη νομιμοποίηση των αυθαιρέτων «τακτοποίηση» έτσι και ο Κόκκαλης μπορεί να ονομάζει την πώληση του Ολυμπιακού «αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου». Το όνομα όμως, που έχει μόνο επικοινωνιακή σημασία, ωχριά μπροστά στο γεγονός. Ο Ολυμπιακός πωλείται με μια στρατηγική χαμηλών τόνων στην οποία ωστόσο μπορούν να φανούν οι κινήσεις και οι αντίστοιχες δυσκολίες.

Η πρώτη προσπάθεια του Σωκράτη Κόκκαλη ήταν οι μετοχές από την αύξηση μετοχικού κεφαλαίου να σπάσουν σε πολλούς ιδιοκτήτες. Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού δεν δοκίμασε να πουλήσει τις μετοχές στον κόσμο γνωρίζοντας ότι τέτοιες κινήσεις είναι καταδικασμένες σε αποτυχία. Δέκα άτομα εμφανίζονται στις νυκτερινές εκπομπές για να πουν «όλοι όσοι αγαπάμε την ομάδα θα βάλουμε λεφτά», πέντε άτομα θα στείλουν γράμμα στην οπαδική εφημερίδα για να δηλώσουν ότι αυτοί και οι φίλοι τους θα μαζέψουν εκατοντάδες χιλιάδες και αν ανοίξει και κατάλογος υποψηφίων δέκα επώνυμοι θα γραφτούν για ένα εκατομμύριο το κομμάτι και χίλιοι ανώνυμοι για 10 χιλιάρικα έκαστος.

Μετά, όταν έρθει η ώρα της αλήθειας και πρέπει να μπει το χέρι στην τσέπη, άντε να βρεθούν 50 να βάλουν από χίλια και κάποιος που θα έχει προβλήματα με το κράτος να βάλει τα πολλά, όπως έκανε ο Σαχπατζίδης στον ΠΑΟΚ την εποχή που έπαιζε δυνατά το σκάνδαλο με το Βατοπέδι. Ο Κόκκαλης ως ξύπνιος άνθρωπος δεν έμπλεξε με μια τέτοια καταδικασμένη διαδικασία. Δοκίμασε όμως να κάνει το επόμενο καλύτερο για έναν ιδιοκτήτη. Να κρατήσει το 50% και να μοιράσει το 40% -το υπόλοιπο 10% είναι του Ερασιτέχνη- στον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ολυμπιακών που μπορούσαν να διαθέσουν από τάλιρο εκατομμύρια το πακέτο της μετοχικής αύξησης. Στη διαδρομή φάνηκε πόσο έχουν δυσκολέψει τα πράγματα μετά την οικονομική κρίση.

Οι μόνοι που ενδιαφέρθηκαν να αγοράσουν τα βολικά στον πρόεδρο του Ολυμπιακού πακέτα του τάλιρου ήταν ο Λαυρεντιάδης και ο Γλου. Με τον πρώτο να μην είναι γνωστό πόσο αποφασισμένος είναι να τα χώσει και με τον δεύτερο, όπως λέγεται, να ζητάει χορηγικά προνόμια σε αντάλλαγμα για τα πέντε εκατομμύρια. Οταν και οι συζητήσεις με τους Αγγελόπουλους δεν προχωρούσαν στη λογική του «βάλτε από ένα τάλιρο» η στρατηγική του Κόκκαλη άλλαξε.

Στις συζητήσεις με τον Μαρινάκη έπεσαν στο τραπέζι όχι μόνο το 40% της αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου αλλά και το 40% της Καραϊσκάκης Α.Ε., της εταιρείας που διαχειρίζεται τα έσοδα από το γήπεδο Καραϊσκάκη, με τον Μαρινάκη να κατεβάζει την αποτίμηση του Ολυμπιακού προσφέροντας 50 εκατομμύρια αντί για τα 70 που ζητούσε αρχικά ο Κόκκαλης και καθιστώντας το Καραϊσκάκη αλληλένδετο με την αγορά της ΠΑΕ. Από εκεί και πέρα ξαναπέφτει στη μέση η επικοινωνία, με την πλευρά Κόκκαλη να λέει ότι συνεχίζουν να υπάρχουν στον πάγκο ο Γλου και ο Λαυρεντιάδης την ώρα που οι Αγγελόπουλοι δεν έχουν απαντήσει ακόμα.

Το πρώτο συμπέρασμα από τις διαπραγματεύσεις είναι ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση επηρέασε τις τιμές των μετοχών των ΠΑΕ. Στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου του Παναθηναϊκού η τιμή της ΠΑΕ είχε οριστεί στα 180 εκατομμύρια, με τον Παναθηναϊκό να μην έχει δικό του γήπεδο και στην τιμή να μην περιλαμβάνεται η Παιανία. Ο Ολυμπιακός για no controlling πακέτο μετοχών δεν βρίσκει αγοραστές όχι στα 180 που αρχικά προσπάθησε να πουλήσει ο Κόκκαλης, αλλά ούτε στα 150, με τον Μαρινάκη να εκτιμά την αξία των μετοχών στα 120.

Αυτά με έτοιμο γήπεδο, με τον Κόκκαλη να αρχίζει να διαπραγματεύεται και την Καραϊσκάκης Α.Ε. και το Ρέντη να ανήκει στον Ερασιτέχνη Ολυμπιακό και όχι σε ιδιώτη, όπως η Παιανία που ανήκει στον Γιώργο Βαρδινογιάννη. Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι ο αβέρτικος πλούσιος τού «πάρε ένα τάλιρο για να έχει να πορεύεται η ομαδάρα», αν υπήρξε ποτέ, τον πάτησε η κρίση. Οποιος ενδιαφέρεται να αγοράσει μετοχές του Ολυμπιακού ενδιαφέρεται να γίνει και ιδιοκτήτης.

Το τρίτο και οπαδικά σημαντικό συμπέρασμα είναι ότι οι πολυμετοχικοί του Παναθηναϊκού μπορεί να μην πήραν τίτλο πέρυσι, αλλά στρίμωξαν άσχημα τον Ολυμπιακό. Αν ο Παναθηναϊκός είχε μείνει στα χέρια της οικογένειας Βαρδινογιάννη οι μεταγραφές που γίνανε πέρυσι και φέτος δεν θα είχαν γίνει και αν πέρυσι ο Σωκράτης Κόκκαλης μπόρεσε να αντιδράσει, φέτος αναγκάζεται να ζητήσει βοήθειες για να προχωρήσει σε μεταγραφές.

Το ότι έχει δοθεί οδηγία ότι η μεταγραφή του Κάλστρομ δεν προχωράει μέχρι να ξεκαθαρίσει τι θα γίνει με την αύξηση μετοχικού κεφαλαίου δείχνει ότι μέχρι εκεί έφτανε το ποντάρισμα του Κόκκαλη, η μεταγραφή του Μέλμπεργκ ήταν αναγκαία για να κερδηθεί χρόνος, αλλά από εδώ και πέρα χρειάζονται οι βοήθειες του κοινού.


Είναι όμως σαφές ότι ο Ολυμπιακός δεν βρίσκεται σε απελπιστική θέση. Οι νέοι μέτοχοι που αναφέρονται είναι ολυμπιακών φρονημάτων, που περνάνε από την εξέταση του Σάββα και του πραγματικού γιου του. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού μπορούν να ανησυχούν ότι η ομάδα θα κλυδωνιστεί με την αλλαγή στην εξουσία, αλλά μπορούν να αρχίσουν να απελπίζονται μόνο όταν ακούσουν ότι για τις μετοχές ενδιαφέρεται ο καπετάν Γιαννούλης και ο Σουηδός βασιλιάς των μαγιό.