Να φύγετε, να πάτε αλλού!

Η αλήθεια είναι ότι στο ποδόσφαιρο –όπως και στη ζωή γενικότερα– ασχολούμαστε κι ενθουσιαζόμαστε με αυτά που έρχονται κι όχι με αυτά που έφυγαν ή φεύγουν. Είτε είναι η γκόμενα, είτε η δουλειά, είτε το αυτοκίνητο ή οι καλοκαιρινές διακοπές, παρ' όλο που αυτό που φεύγει ή έφυγε μπορεί να είναι φορτωμένο με χιλιάδες αναμνήσεις.

Επίσης, με μαθηματική ακρίβεια, κάποια στιγμή αυτό (αυτή ή αυτόν) που έφυγε θα το αναπολήσεις με νοσταλγία –όταν περάσει λίγο ο χρόνος, τα στραβά πάνε περίπατο και μόνο τα όμορφα μένουν στη μνήμη. Δεν θυμάσαι, ας πούμε, πόσες φορές τη μέρα τσακωνόσουν με την πρώην, αλλά πόσο ωραίο σεξ κάνατε, ούτε πόσες φορές σε άφησε σύξυλο στη μέση του δρόμου το ρημάδι το σαράβαλο, αλλά πόσες βόλτες σε πήγε με την παρέα σου. Και σας έφερε και πίσω.

Θα μου πείτε τώρα τι σχέση μπορούν να έχουν το σεξ, οι βόλτες με το αυτοκίνητο και οι καλοκαιρινές διακοπές με τους παίκτες της ομάδας που έφυγαν ή πρόκειται να φύγουν; Θα μπορούσα να σας απαντήσω ότι κάποιοι ήρθαν για τουρισμό, κάποιοι για τη βόλτα τους και κάποιοι έχουν μείνει στη μνήμη μας επειδή έκαναν «σεξ» στον αντίπαλο –αλλά δεν θα το κάνω.

Θα θυμίσω απλώς –για να καταλάβετε πόσο ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα και μας κάνει να σκεφτόμαστε με αγάπη πρόσωπα και πράγματα– ότι κάποιοι ακόμα θεωρούν αδικημένο τον Ζοέλ Επαλέ, κάποιοι άλλοι ότι ο Ιγκόρ Μπίσκαν είχε πολλά να δώσει και μερικοί ότι ο Αντονσον θα μπορούσε να είναι σήμερα Μέλμπεργκ και Μαϊστόροβιτς, δύο σε ένα. Μη σας πω ότι θα βρω τουλάχιστον έναν-δύο που θα ακούσουν το όνομα Μίτου, Μάριτς ή Ζουτάουτας και θα αναστενάξουν σαν τσαγιέρα που έχει το νερό έτοιμο.

Στον Παναθηναϊκό έχει έρθει ήδη ένα σωρό καλός κόσμος (τέσσερις ήδη, ζωή να 'χουν) κι αναμένονται κι άλλοι. Δύο; Τρεις; Θα σας γελάσω. Το θέμα είναι αυτοί που πρέπει να φύγουν –και το «πρέπει» απλώνεται σε διάφορα επίπεδα: πρέπει επειδή ο Τεν Κάτε θέλει μαζεμένο ρόστερ. Πρέπει διότι οι πολλοί παίκτες σημαίνουν και μπόλικη γκρίνια απ' αυτούς που δεν παίζουν συχνά –θυμηθείτε πόσους μπελάδες είχε πέρυσι ας πούμε ο Πανιώνιος, του οποίου το ρόστερ γέμιζε 50άρι σχολικό πούλμαν.

Πρέπει διότι για να έχεις διαθέσιμα χρήματα για να αγοράζεις, καλό είναι να εισπράττεις και από πωλήσεις. Πρέπει, επίσης, διότι αν θες να λέγεσαι και να είσαι μεγάλη ομάδα, οφείλεις να μην είσαι «εύκολος» στις διαπραγματεύσεις σου και να βγάζεις ξίγκι κι απ' τη μύγα –η Γιουβέντους πήρε 2,5 εκατομμύρια από παίκτη που είχε αποκτήσει ελεύθερο ένα χρόνο πριν και δεν υπολόγιζε, η Ρεάλ 5 εκατ. από την Μπενφίκα για τον Σαβιόλα, που επίσης είχε έρθει ελεύθερος και, είτε υπήρχε είτε δεν υπήρχε, κανείς δεν νοιαζόταν, ενώ ένα χρόνο πριν είχε πιάσει τον ποπό των ίδιων Πορτογάλων, πουλώντας τους 8 μύρια τον Μπαλμπόα. Η Μπαρτσελόνα πούλησε γύρω στα 8 εκατ. ευρώ στην Τότεναμ τον Τζιοβάνι ντος Σάντος, ένα Μεξικανό περισσότερο επικοινωνιακό κατασκεύασμα και λιγότερο ποδοσφαιριστή και πολλές πολλές ακόμα παρόμοιες περιπτώσεις.

Στον Παναθηναϊκό, που λαχταρά να αποχωριστεί καμιά δεκαριά ποδοσφαιριστές, ακόμα και οι πιο σίγουροι δεν κουνιούνται: ο Μόρις μπορεί τελικά να επιστρέψει και να βαπτιστεί «μεγάλη μεταγραφή» τόσο για το κέντρο της άμυνας όσο και για το δεξί άκρο.

Οσο για τον Τζιόλη, τον παζαρεύουν οι Βερντεραίοι σαν Μαροκινοί σε παζάρι. Αν δεν φεύγουν αυτοί οι δύο, που έπαιξαν σε Ισπανία και Γερμανία και πήγαν μια χαρά, πώς να πουληθεί ο Ιβανσιτς; Ο Κλέιτον; Ο Μάντζιος; Πώς να έρθει πρόταση στα χρήματα που αξιώνεις για τον Σιμάο, όταν έχει κυκλοφορήσει η «βρόμα» ότι είναι υπό παραχώρηση –άλλο να σου χτυπήσει κάποιος την πόρτα για παίκτη που θέλεις να κρατήσεις και άλλο για παίκτη που έχεις περίπου στον «τάκο».

Το γιατί ο Σιμάο είναι στους υπό παραχώρηση παίκτες είναι ένα άλλο, ξεχωριστό θέμα που θα το συζητήσουμε άλλη στιγμή. Κι επειδή δεν γίνεται να βολεύεσαι συνέχεια με δανεισμούς παικτών (όπως του Ντέιβιντ και του Σιόντη) και δεν μπορείς να ποντάρεις στη φερεγγυότητα αυτών που βάζουν οψιόν αγοράς (όπως έγινε πέρυσι και φέτος με Μάντζιο, Τζιόλη και Μόρις), πρέπει να βρεις τον τρόπο να τους κάνεις όλους ευτυχισμένους: τον προπονητή που θα δουλεύει με τους παίκτες της αρεσκείας του, τους παίκτες που θα πάνε κάπου όπου θα παίζουν και τις μελλοντικές ομάδες τους.

Πώς; Μόνο ένας τρόπος υπάρχει: κάνοντας σκόντο στις τιμές. Το ότι εσύ μπορείς ή γουστάρεις να αγοράζεις τσιμπημένα ή ακριβά, δεν σημαίνει ότι όλοι μπορούν ή γουστάρουν να κάνουν το ίδιο. Και προκειμένου να έχεις όλη την επόμενη χρονιά στην ομάδα έναν παίκτη που θα κλοτσάει τα μούτρα του επειδή η άτιμη η κοινωνία τον ανάγκασε να επιστρέψει στην Παιανία, καλύτερα να πάρεις λιγότερα λεφτά. Θα πάρεις μαζί και λιγότερη γκρίνια.