Μετά... τραβιέσαι

«Ακόμα και στον Αρη. Ακόμα και στον Πανιώνιο μπορούν να τον δώσουν τζάμπα, αλλά σε μία ομάδα αποκλείεται. Στον Ολυμπιακό». Ο Υποκειμενικός Ολυμπιακός Δημοσιογράφος άφησε μερικά δευτερόλεπτα για να τονιστεί το βάρος της φράσης και συνέχισε.

«Μπες στη θέση της Σαχτάρ. Εχουν δώσει 16 εκατομμύρια στον Ολυμπιακό και...». Τον διέκοψα, «αλλά στα 16 ήταν και το ποσοστό του Καστίγιο». «Οχι, έδωσαν 20 εκατομμύρια. Τέσσερα στον Καστίγιο και 16 εκατομμύρια στον Ολυμπιακό. Επειτα από έξι μήνες είδαν τον Νέρι να κάνει χαρούλες. Μετά ο Ολυμπιακός έκανε πρόταση να πάρει τον Νέρι πίσω δανεικό. Τον παίκτη που είχε πουλήσει με 20 εκατομμύρια να τον πάρει πίσω τζάμπα. Οσα λεφτά και να έχεις, όσο καλή πρόθεση και να διαθέτεις σε εκείνο το σημείο είναι αδύνατον να μην αρχίσεις να σκέφτεσαι ότι μπορεί και να σου την έχουν κάνει. Ο Ολυμπιακός δηλαδή και ο Καστίγιο να το είχαν μοντάρει να πάει ο παίκτης στη Σαχτάρ και να αρχίσει να μουρμουράει αμέσως ότι θέλει να φύγει επειδή δεν τον σηκώνει το κλίμα».

Σε αυτό το σημείο ο ΥΟΔ είχε ολοκληρώσει. Το σκεπτικό των Ρώσων, αν και σαφές, είχε φυσικά κενά. Για παράδειγμα, από την αρχή ο Καστίγιο είχε δείξει ότι δεν θέλει να πάει στη Μόσχα και ο Ολυμπιακός τον πίεζε. Οπως στον Ολυμπιακό είχε συμβεί με τον Ζάχοβιτς και στη Σαχτάρ αποδείχτηκε ότι «παρακαλετό εξτρέμ, ξινή μπάλα», αλλά όταν έχεις χάσει 20 εκατομμύρια από τον Νέρι, το στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα ακόμα και να υπάρχει στα ρωσικά είναι μικρή παρηγοριά. Η Σαχτάρ θέλει έστω και με γιγάντια χασούρα να πουλήσει τον Καστίγιο. Το ερώτημα που αφορά την Ελλάδα είναι «θα πρέπει ο Παναθηναϊκός να τον αγοράσει;».

Η σκέψη του Νίκου Πατέρα να τη βγει στον Ολυμπιακό με την απόκτηση του Καστίγιο οπαδικά ήταν σωστή. Ενα μεγάλο κομμάτι των Ολυμπιακών θα πληγωνόταν από τη μεταγραφή του Νέρι. Και σε επίπεδο ψυχολογικού πολέμου ήταν καλή κίνηση. Στην πρώτη στραβή του Ολυμπιακού οι επιστήμονες θα σηκωνόντουσαν και θα φώναζαν: «Ηξερες να πάρεις τον Κετσπάγια, αλλά δεν ήξερες να κρατήσεις τον Νέρι».

Μόνο που όπως με το σεξ και την εγκυμοσύνη, έτσι και η ικανοποίηση της μιας στιγμής στις μεταγραφές μπορεί να σε κάνει να τραβιέσαι μια σεζόν. Πρώτον, ο Καστίγιο δεν βαράει μόνο τους αντιπάλους, αλλά και τους συμπαίκτες με απόδειξη την καρατιά που είχε χώσει σε προπόνηση στον Τουρέ. Δεύτερον, θέλει μια μπάλα μόνος του, που μαζί με την μπάλα του Λέτο και την μπάλα του Καραγκούνη χρειάζονται τέσσερις για να παίζουν και οι άλλοι. Οπότε σήμερα στον Παναθηναϊκό μπορεί να λένε «γαμώτο που δεν κλείσαμε τον Καστίγιο», αλλά στη διάρκεια το «γαμώτο» εύκολα θα μπορούσε να είναι «ευτυχώς».


Αν αντί για το Confederations Cup το ματς των ΗΠΑ με τη Βραζιλία είχε γίνει για το Παγκόσμιο Κύπελλο, θα είχε περάσει στην ιστορία. Μόνο που το Confederations Cup είναι κάτι σαν τελευταία πρόβα πριν από το Παγκόσμιο Κύπελλο και αυτό που μετράει είναι οι παραστάσεις και όχι οι πρόβες.

Μετά το ματς άκουγα μια συζήτηση από αυτές που μόνο στην Ελλάδα γίνονται, ότι «το στήσανε το ματς». Με μόνο επιχείρημα ότι «αν λέγανε ότι ματς στην Ελλάδα είχε στηθεί επειδή πήγε 2 στο ημίχρονο, 1 τελικό, γιατί δεν λένε και το ίδιο για το ΗΠΑ – Βραζιλία». Απαντήσεις σε αυτό το φαινομενικά αθώο επιχείρημα υπάρχουν πολλές. Το «φαινομενικά» γράφεται διότι στην Ελλάδα έχουμε ανακαλύψει έναν πρωτότυπο τρόπο υπεράσπισης. Τον «παντού γίνονται αυτά» και μέθοδος είναι να βρίσκουμε οτιδήποτε συμβαίνει που να μπορεί να το αποδείξει.

Το ματς λοιπόν των ΗΠΑ με τη Βραζιλία δεν μπορεί να συγκριθεί με κάτι αντίστοιχα ελληνικά, διότι πρώτον, δεν υπήρξαν κατηγορία και έρευνα της ΦΙΦΑ. Δεύτερον, η δυσκολία στησίματος ενός ματς εξαρτάται από τη σοβαρότητά του. Αλλο να στήσεις επίσημο ματς της εθνικής Βραζιλίας, που το μυαλό σταματάει στον τρόπο, δηλαδή στο πώς μπορεί να πει ο προπονητής στον Κλέμπερ «τώρα δεν χρειάζεται και να σκιστείς», και προφανώς άλλο να το κάνεις σε ματς της Φτου Τμπίλισι με την Κανονιένκα Χαρκόβ, που το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι πώς να μη στηθεί το ματς.

Επίσης ακόμα και στη μία στο εκατομμύριο περίπτωση που θα μπορούσε να στηθεί ματς σε επίπεδο επίσημου παγκόσμιου τελικού, θα γινόταν μόνο στο «να κάτσετε να χάσετε». Γιατί αυτά τα «2 στο ημίχρονο, 1 τελικό» δεν είναι στησίματα, αλλά υπερπαραγωγές με πρωταγωνιστές και κομπάρσους και με παίκτες που είναι εκατομμυριούχοι και παίζουν για τη φανέλα της πατρίδας τους και την υστεροφημία τους? τέτοιες μόντες είναι αδύνατες. Κατά το πόσο κάτι είναι δυνατόν κάνει και την υποψία λογική ή παράλογη.

Σε δηλώσεις του στον 9,84 ο Κύρος Βασάρας μεταξύ άλλων είπε: «Στην Ελλάδα είμαστε δύσπιστοι για τα πάντα. Πρέπει κάτι όλοι να κάνουμε... Να διώξουμε την οποιαδήποτε δυσπιστία ή εν πάση περιπτώσει να την περιορίσουμε». Πολύ ωραίο στυλ. Τι γίνεται, όμως, όταν η δυσπιστία είναι δικαιολογημένη;

Πριν από λίγες ημέρες ο Σοφοκλής Πιλάβιος, παρουσία του Κώστα Πηλαδάκη, συναντήθηκε στο «Χίλτον» με τον Σωκράτη Κόκκαλη και τον Νίκο Πατέρα για να τους παρουσιάσει το πρόγραμμα διαιτησίας. Με το να κάνει το ραντεβού στο «Χίλτον» και όχι στην ΕΠΟ είναι σαφές ότι ήθελε να κρατήσει το ραντεβού μυστικό. Τώρα, ακόμα και να μην είπαν κάτι το επιλήψιμο, έχει άδικο ο κόσμος να είναι δύσπιστος;

Εκτός αν περάσαμε από το αξίωμα Σπάθα «ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε και οι άλλοι να πάνε να πηδηχτούνε» στο αξίωμα Πιλάβιου με τον Παναθηναϊκό αντί του Αιγάλεω και επειδή οι δύο θα μένουν ευχαριστημένοι οι υπόλοιποι μπορούν να πάνε να κουρεύονται. Το ραντεβού έρχεται ύστερα από προηγούμενο στο γραφείο του Πατέρα, οπότε δεν μιλάμε για πρόεδρο της ΕΠΟ, αλλά για τη Ζβετλάνα που σας επισκέπτεται στον χώρο σας.

Η δυσπιστία του κόσμου φαίνεται σε κάθε σφυγμομέτρηση. Μου ήρθε σε mail η σφυγμομέτρηση της Public Issue με αντικείμενο τα αντικαπνιστικά μέτρα που εφαρμόζονται από την 1η Ιουλίου. Η συντριπτική πλειονότητα των ερωτηθέντων ήταν υπέρ των μέτρων και ένας ανάλογος αριθμός πίστευε ότι τα μέτρα δεν θα εφαρμοστούν. Είναι το ίδιο με κάθε άλλο μέτρο στην Ελλάδα.

Πριν από το μέτρο γίνονται εκπομπές, οι καλεσμένοι μιλάνε για τη νέα ζωή που μας περιμένει μετά την εφαρμογή του, πέντε μέρες το μέτρο εφαρμόζεται αυστηρά, δέκα χαλαρά και από εκεί και πέρα το μέτρο γράφεται στη μεγάλη βίβλο των μέτρων που θα άλλαζαν την Ελλάδα, αλλά κάπου τα ξεχάσαμε.

Επίσης, κάθε μέτρο συνοδεύεται από μερικά έντεχνα «παραθυράκια» που μέσα σε μέρες γίνονται μπαλκονόπορτες. Στα αντικαπνιστικά μέτρα είναι τα μαγαζιά που θα παίρνουν άδεια για να δέχονται καπνιστές. Από τη στιγμή που σε κάποια μαγαζιά θα μπορούν να καπνίζουνε, αφήστε τα τασάκια στη θέση τους γιατί βαδίζουμε προς μια ακόμα μεγαλοπρεπή παπάρα.

Οχι ότι αν αποτύχουν τα αντικαπνιστικά μέτρα θα λυπηθώ. Το κομμάτι της έρευνας που κατέγραφε τον βαθμό ενοχλήσεως από το κάπνισμα δείχνει μια τάση που στο εξωτερικό φαίνεται περισσότερο: το να επιβάλουμε τον τρόπο της ζωής μας στο όνομα της υγείας, της ειρήνης, της ανατροφής των παιδιών ή κάθε άλλης έννοιας που μας κάνει να φαινόμαστε ανώτεροι από τους συνανθρώπους μας.

Χοντρικά το ένα τέταρτο των ερωτηθέντων απάντησε ότι ενοχλείται όταν άλλοι καπνίζουν στον δρόμο. Εδώ και ένα χρόνο έχω κόψει το κάπνισμα αλλά όταν το διάβασα, ήμουνα στο τσακ να το ξαναρχίσω, μόνο και μόνο για να μπορώ να ενοχλώ αυτό το τέταρτο που η πόρνη η μοίρα μάς έφερε να ζούμε στον ίδιο πλανήτη.


Ενα επιχείρημα υπέρ του καπνού είναι και οι γάτες. Δεν λένε ότι τα ζώα ενστικτωδώς καταλαβαίνουν τι είναι καλό γι' αυτά; Φυσήξτε τον καπνό του τσιγάρου στο πρόσωπο μιας γάτας και θα τεντώσει το κεφάλι της σαν ρεμπέτης του Μεσοπολέμου που μύριζε αναμμένο λουλά.