Transformers

Μεγαλύτερο όνομα από τον Μπομπό, πρωταθλητής Ευρώπης με τη Λίβερπουλ -κάτι που δεν έγινε ποτέ ο Χούλιο Κρουζ-, μικρότερος από τον Γκραφίτε, με παραστάσεις πολλών ετών σε Αγγλία και Γαλλία, που δεν πρόλαβε να αποκτήσει ο Ζακί, πείστηκε να έρθει στην Ελλάδα, κάτι που δεν κατέστη δυνατό με τον Πιζάρο, τον Γκούντγιονσεν, τον Σαβιόλα, τον Κάριου. Υπάρχει άραγε κανένας βάζελος που θυμάται σήμερα τον Μέλμπεργκ; Υπάρχει κανένας που να εξακολουθεί να κράζει τον Αντωνίου; Υπάρχει πλέον κανένας φίλος του Ολυμπιακού που να κάνει ακόμα «χο, χο, χο» εις βάρος του Παναθηναϊκού; Οι τρεις απαντήσεις είναι η εξής μία: όχι.

Οταν ο Νίκος Πατέρας έλεγε στον κόσμο του Παναθηναϊκού «μην ανησυχείτε» και «το μοναστήρι να 'ναι καλά», η αλήθεια είναι ότι όλοι ανησυχούσαμε και το μοναστήρι το βλέπαμε να θέλει πολλά μαστορέματα. Τελικά προφανώς κάτι ήξερε και κάτι περίμενε. Και αυτή τη φορά όντως ο Κώστας Αντωνίου δεν πήγε ταξίδι για να δει, να μιλήσει, να διαπραγματευτεί, να παζαρέψει, αλλά για να επιστρέψει με παίκτη. Ο κόσμος που θα υποδεχτεί σήμερα τον Τζιμπρίλ Σισέ στο «Ελ. Βενιζέλος» ας χαρίσει 2-3 παλαμάκια και στον Κώστα Αντωνίου, το αξίζει και για όσα κατάφερε και για όσα άκουσε.

Το βασικότερο είναι ότι οι τρεις -φερόμενες ως- κλεισμένες μεταγραφές (Κατσουράνης, Λέτο, Σισέ) δεν είναι απλώς τρεις σημαντικές προσθήκες, αλλά και εντός χρονοδιαγράμματος. Πριν φύγει ο Ιούνιος, πριν ξεκινήσει η προετοιμασία, πριν ξενερώσει εντελώς ο κόσμος, πριν σφίξουν τα πράγματα και αναγκαστεί η ομάδα να πάει σε βεβιασμένες λύσεις της τελευταίας ώρας.

Η ομάδα -επιτέλους- φάνηκε συνεπής στις εξαγγελίες της: παίρνει παίκτη κατηγορίας «Πιζάρο», δείχνει έμπρακτα ότι και διαθέτει μεγάλο μπάτζετ και εκταμιεύει μεμιάς μεγάλο ποσό και δίνει στον προπονητή σπουδαία εργαλεία για να κάνει τη δουλειά του -πλέον δεν υπάρχουν δικαιολογίες σε περίπτωση αποτυχίας. Το μπαλάκι του άγχους και των ευθυνών πλέον φεύγει με ένα χαριτωμένο φόρχαντ από το τερέν του Κώστα Αντωνίου και προσγειώνεται σ’ αυτό του Τεν Κάτε -είχε προηγηθεί double fault με τις περιπτώσεις Μέλμπεργκ και Ενχελάαρ και δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια.

Μένουν πλέον οι τελευταίες πινελιές: του αμυντικού, που πλέον κανείς δεν «απαιτεί» να είναι επιπέδου Μέλμπεργκ (είτε είναι ο Μπιέρσμιρ είτε ο Πουιγκρενιέ, κανένας οπαδός δεν θα κάνει μούτρα) και ίσως δεξιού μπακ, αν κρίνει ο Τεν Κάτε με τον Αντωνίου ότι χρειάζεται μια σκάντζα βάρδια για τον Μουν. Αλλά για το βασικό πρόβλημα της χρονιάς που τελείωσε, αυτό του εύκολου γκολ που στοίχισε πολλούς βαθμούς και -κατ' επέκταση- το ίδιο το πρωτάθλημα, η ομάδα πάει σε μια λύση που μοιάζει επί χάρτου ιδανική. Μένει να φανεί και επί χόρτου.

Για το ποιος είναι ο Σισέ και τι έχει κάνει στην καριέρα του, μπορείτε να βρείτε στοιχεία παντού, σε εφημερίδες και σάιτ της Ελλάδας και του εξωτερικού. Αυτό που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι ο Σισέ έρχεται στην Ελλάδα και μπαίνει στη λίστα με τις πιο λαμπερές μεταγραφές λόγω βιογραφικού και ηλικίας. Ο πραγματικά σπουδαιότερος όλων Ριβάλντο ήρθε στα 32 (και με ελάχιστες συμμετοχές στη Μίλαν), ο Ζιοβάνι με τον Ζάχοβιτς ήρθαν γύρω στα 28, ο Φλάβιο και ο Ζιλμπέρτο στα 32.

Ναι, έχει περάσει σοβαρούς τραυματισμούς, αλλά έχει γεμάτες και απροβλημάτιστες σεζόν τα τελευταία χρόνια -είχε σπάσει το πόδι του δύο φορές και ευτυχώς δεν έχει χρόνια προβλήματα με χόνδρους, προσαγωγούς ή τένοντες. Ναι, είναι «μυστήριο τρένο» και περίεργος χαρακτήρας -αλλά δεν ψάχνουμε γαμπρό για την αδελφή μας, για στράικερ ψάχνουμε.

Ναι, θα έχει ενδιαφέρον η συνύπαρξη Τεν Κάτε-Σισέ-Λέτο, αλλά μεγάλα παιδιά είναι, ας βρουν έναν τρόπο να συνεργαστούν και ας μη βγουν ποτέ για φαγητό. Η διοίκηση έκανε το χρέος της, σειρά τώρα παίρνουν προπονητής και παίκτες να κάνουν αυτό που περιμένει ο κόσμος.