H δικαίωση του πραξικοπηματία

Mόλις ενάμιση μήνα μετά την κατάκτηση του ευρωπαϊκού σκήπτρου από τον Παναθηναϊκό, ένα χρόνο από τον θρίαμβο των πιτσιρικάδων στο μικρό Ευρωμπάσκετ και μια τριετία από τότε που ζήσαμε τον τρελό χορό της Εθνικής Ανδρών στο Τόκιο, λίγες μέρες μετά το μικρό θαύμα της Εθνικής Γυναικών, το ελληνικό μπάσκετ ζει τις πιο δύσκολες μέρες της σύγχρονης ιστορίας του. Τα σύννεφα είναι βαριά και η κατηφόρα πλησιάζει τις 45 μοίρες. Πού είναι το χειρόφρενο; Οποιος μπορεί να το εντοπίσει, ας το τραβήξει όσο είναι καιρός.

Μέσα σε μερικές εβδομάδες αποσύρθηκαν από το μπάσκετ ή κινήθηκαν προς την έξοδο τρεις τουλάχιστον από τους χρηματοδότες που έδωσαν οντότητα στο στερέωμα της Α1 τα προηγούμενα χρόνια: ο Θανάσης Τζεβελέκης του Αρη, ο Ηλίας Λιανός του Πανιωνίου, οι αδελφοί Μαλάκοι της Ολύμπιας, ο Αρης Βωβός του Αμαρουσίου. Ο τελευταίος παραμένει στις επάλξεις χάρη σε μια σύμπτωση, την πρόκριση της ομάδας του στην Ευρωλίγκα. Αλλιώς θα είχε ήδη κλείσει την πόρτα πίσω του.

Δύο από τα μαγαζιά που χτίστηκαν σε γωνία, ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ, ζουν με τεχνητές αναπνοές. Ο Πανελλήνιος περνάει ακόμα παιδικές ασθένειες, αφού ο εύρωστος χρηματοδότης του αμελεί τις πληρωμές (στο μπάσκετ και αλλού) όλο και συχνότερα. Η επαρχία αγκομαχάει, παρά το καλό παράδειγμα που δίνει στους υπόλοιπους η Ρόδος. Η «ομπρέλα» που λέγεται ΕΣΑΚΕ έχει περισσότερες τρύπες από ελβετικό τυρί, αφού οι δύο κολοσσοί, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός, αναλώνονται σε κούρσα εξοπλισμών (και καφρίλας) και αρνούνται να βάλουν πλάτες για να στηρίξουν τους αναξιοπαθούντες.

Εάν το επόμενο πρωτάθλημα της Α1 πάει κατευθείαν στους τελικούς παραλείποντας την κανονική περίοδο και τα υπόλοιπα πλέι οφ, ουδείς θα προσέξει τη διαφορά. Πόσες από τις υπόλοιπες ομάδες είναι βιώσιμες επιχειρήσεις; Αν μου βρείτε πέντε, θα σας κάνω «high-five».

Η Ελλάδα έχασε μία θέση στην Ευρωλίγκα, αλλά δεν υπάρχει δυνατή φωνή για να αρθρώσει διαμαρτυρία. Μια φωνή γίνεται δυνατή μόνο όταν έχει επιχειρήματα πίσω της. Αλλά πώς να βρεθούν τέτοια; Τι παραπάνω έχει η ελληνική Α1 από τη γερμανική, τη γαλλική, τη λιθουανική; Τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό. Δύο ομάδες.

Τόσες μας δίνει ο Μπερτομέου. Πέρα από την πραξικοπηματική μεθοδολογία του, έχει απόλυτο δίκιο. Η Ευρωλίγκα δεν είναι φιλόπτωχο ταμείο, αλλά (προσπαθεί να γίνει) μπίζνα. Τι κέρδη θα αποκομίσει από το Μαρούσι ή τον Πανιώνιο ή τον Πανελλήνιο; Μιλάμε για τις ομάδες που κατέλαβαν τις τρεις τελευταίες θέσεις στη λίστα με τα εισιτήρια των δύο διοργανώσεων της ULEB. Τον Αρη μην τον ξυπνάτε, κοιμάται και ονειρεύεται αυτοκρατορίες.

Η Εθνική ομάδα, τελευταίο αποκούμπι όσων ελπίζουν ότι το ελληνικό μπάσκετ έχει να δείξει κάτι ξεχωριστό σε επίπεδο ήθους και προόδου, αίφνης τείνει να απαξιωθεί επειδή οι πρωτοκλασάτοι παίκτες της αισθάνονται κουρασμένοι. Η αιτιολογία θα ήταν απόλυτα δεκτή και σεβαστή αν δεν έκρυβε πίσω της πιέσεις εκ μέρους των δύο μεγάλων ομάδων που σέρνουν εδώ και χρόνια τον χορό. Θέλετε να ξεκουράσετε τα ακριβοπληρωμένα αστέρια σας, κύριοι; Δώστε τους μια γενναία άδεια τον Οκτώβριο ή έστω μια σειρά από ρεπό τα Σάββατα του χειμώνα.

Στους τελικούς της Α1 θα φτάσετε και με τα δεύτερα.