Ο δρόμος της «αρετής» κι ο δρόμος της «κακίας»

Αν ο Ολοφ (ή Ολαφ ή Ούλοφ) Μέλμπεργκ ήταν στην κορυφή της προτίμησης του Παναθηναϊκού για τη θέση του σέντερ μπακ δεν το γνωρίζω. Αν ήταν, καλώς ήταν και κρίμα που δεν αποκτήθηκε. Μιλάμε για παίκτη μεγάλης κλάσης, πραγματικό ηγέτη κι όχι επικοινωνιακό κατασκεύασμα, με εικόνες από Πρέμιερ (κυρίως) και Καμπιονάτο, σε καλή ηλικία και ικανό να καθοδηγεί τον διπλανό του -εν προκειμένω τον Αβραάμ- και να τον κάνει ακόμα καλύτερο.

Μπράβο στον Ολυμπιακό που στα «μουλωχτά», εκεί που τους είχε παραμυθιάσει όλους ότι είχε βάλει τον πήχη το πολύ μέχρι τον 34χρονο (και κατά βάση αριστερό μπακ) Ντραγκουτίνοβιτς, προχώρησε σε μια σπουδαία μεταγραφή. Και καθάρισε μια και καλή με το κενό που δημιούργησε στην άμυνά του η αποστρατεία του Αντζα. Τα υπόλοιπα θα μας τα δείξει ο Μέλμπεργκ στο γήπεδο, εκεί όπου κρίνονται πάντα οι μεταγραφές.

Επιστροφή στον Παναθηναϊκό και ας δούμε το ενδεχόμενο να μην ήταν ο Μέλμπεργκ ο πρώτος υποψήφιος για τη θέση, αλλά ο πρώτος επιλαχών. Εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σταυροδρόμι: από τη μία στον «δρόμο της αρετής», στην περίπτωση που ο πρώτος στόχος ήταν (και είναι) ένας παίκτης όπως ο Κολοτσίνι. Ή ο Αλεξ. Ή ο Ντε Μικέλις. Λέω τυχαία, αλλά ενδεικτικά ονόματα, για να ορίσω τον πραγματικά καλό αμυντικό, επιπέδου τουλάχιστον Μέλμπεργκ ή και καλύτερο -κυρίως λόγω μικρότερης ηλικίας. Αν είναι έτσι, καλώς.

Ας περιμένουμε να δούμε τι θα δούμε και τα δέοντα στην κυρία σας. Ο άλλος δρόμος όμως, είναι «ο δρόμος της κακίας», ο κακοτράχαλος, με τα γαρμπίλια και τις κοτρόνες, στην περίπτωση που ο πρώτος υποψήφιος ήταν (και είναι) ο Πουιγκρενιέ. Διότι ακόμα και να αποδειχτεί -που λέει ο λόγος- ότι ο Γάλλος είναι καλύτερος παίκτης από τον Σουηδό, το κράξιμο θα είναι περισσότερο κι από τις καραμούζες των Νοτιοαφρικανών στο Confederations και τα διαρκείας θα φεύγουν λιγότερο κι από θερμάστρες στη Σαχάρα.

Πάμε παρακάτω: τι θα κάνει ο Παναθηναϊκός από δω και πέρα στα μεταγραφικά του; «Αγνωσται αι βουλαί του...», αλλά ποιανού αι βουλαί; Του προπονητή, του football manager ή του προέδρου; Διότι όσο δεν παίρνει πάνω του ο Νίκος Πατέρας το μεταγραφικό παιχνίδι τόσο απαξιώνει τον Κώστα Αντωνίου που τα ακούει (δικαίως και αδίκως) και ξενερώνει τον κόσμο -όσο για τον προπονητή, αυτός θεωρώ ότι είναι ευχαριστημένος που του πήραν τον Ενχελάαρ και θα επιλέξει να μην μπλέξει άλλο σε ξένα χωράφια και να βρει κανέναν μπελά.

Εδώ λοιπόν ίσως έρχεται να κουμπώσει η παροιμία «ουδέν κακόν αμιγές καλού» για την ήττα στην υπόθεση Μέλμπεργκ: η αποτυχία αυτή ή η επιτυχία του Ολυμπιακού, πείτε το όπως θέλετε, ίσως αποδειχτεί ευεργετική για τον κόσμο του Παναθηναϊκού και πολυδάπανη για τη διοίκηση της ομάδας. Διότι όσο και να μην το παραδέχονται, θα προσπαθήσουν να κάνουν τη ρελάνς. Και, κακά τα ψέματα, η ρελάνς αυτή τη στιγμή έχει όνομα, αλλά όχι επώνυμο και λέγεται Μπομπό. Είναι θέμα πρεστίζ για μια ομάδα που πέρυσι έκλεινε τις μεταγραφές στο κότερο του προέδρου με γνώμονα πόσο θα σπαστούν οι απέναντι κι όχι πόσο θα δυναμώσει η ομάδα. Και θέμα διαρκείας, επιμένω. Διότι ο πήχης ανέβηκε πολύ ψηλά πέρυσι με τις 26.000+ και θα είναι μεγάλη πανωλεθρία να γράψει φέτος το κοντέρ 10.000.

Κάτι τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό: πριν από μερικές εβδομάδες, με το που έπαιξε η είδηση ότι είχε γίνει κουβέντα με Μπίλιτς και Ασάνοβιτς και μάλιστα με αποδείξεις και ονόματα (μίλησε στην Κωνσταντινούπολη με Ασάνοβιτς ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος παρουσία κι άλλων δημοσιογράφων και υπήρχε και φωτογραφία), σχεδόν αυτόματα υπήρξε οργίλη διάψευση της ΠΑΕ, επειδή προφανώς ο Τεν Κάτε τα πήρε στο κρανίο. Αν λοιπόν δεν μίλαγαν με Γιουβέντους και Μέλμπεργκ από τον Παναθηναϊκό, θα μπορούσαν εξίσου άμεσα και ομοίως οργισμένα να το ξεκόψουν απ’ την αρχή, ώστε να μη χρεώνονται τώρα τόσο μεγάλη επικοινωνιακή ήττα.

Το αμέλησαν; Κινήθηκαν στη λογική «δεν είμαστε υποχρεωμένοι να διαψεύδουμε ό,τι γράφεται και ακούγεται στα ΜΜΕ;». Ή πάνε -ανεπιτυχώς- να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα λέγοντας «δεν ήταν η πρώτη προτεραιότητά μας ο Σουηδός»; Ελα μου ντε, αλλά αν έπρεπε σώνει και ντε να βάλω κάπου τα λεφτά μου, στην τρίτη περίπτωση θα τα ακουμπούσα χωρίς δεύτερη σκέψη.