Οι φιλοσοφικές συζητήσεις που προκύπτουν από το πουθενά με εξιτάρουν πάντα. Αυτό συνέβη όταν κατέβηκα στο περίπτερο για να πάρω καπνό. Η απλή οικονομική συναλλαγή κατέληξε σε μια δίλεπτη συζήτηση για τα προβλήματα που πάντα έχουν μια λύση αρκεί να το προσπαθήσεις.
«Μόνο αν είσαι βαριά άρρωστος δεν μπορείς να βρεις τη λύση» μου είπε ο περιπτεράς «αλλά και πάλι ίσως η λύση να είναι ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα». «Αυτό δεν είναι λύση είναι συμπέρασμα» του είπα και αποχώρησα.
Μικρές τζούρες πνευματικής αναζήτησης που είναι πάντα χρήσιμες, ειδικά σε ημέρες που προσπαθείς να καταλάβεις γιατί ο Παναθηναϊκός έδωσε πέρυσι 2 εκατ. ευρώ για τον Μελίσση και φέτος προσέφερε 1,5 εκατ. για τον Μέλμπεργκ.
Πάνω που πήγα να ισιώσω λίγο, ο προβληματισμός μου μεγάλωσε. «Εμείς επιλέξαμε να μην αποκτήσουμε τον Μέλμπεργκ» ήταν η δήλωση του Τεν Κάτε και αμέσως άρχισα να συλλογίζομαι. «Αφού ήταν επιλογή του Παναθηναϊκού να μην τον αποκτήσει γιατί έκανε πρόταση». Τέτοιου τύπου ερωτήματα ήταν και θα παραμείνουν ρητορικά, αφού λογική στην επικοινωνιακή πολιτική των ελληνικών ομάδων δεν νομίζω ότι θα δούμε ποτέ.
Καλό θα ήταν λοιπόν να κάτσουμε αναπαυτικά για να δούμε τι θα γίνει στο τέλος. Λίγη διασκέδαση στη ζωή ποτέ δεν έβλαψε κανέναν.
Την ώρα που το κείμενο μου είχε αρχίσει να σοβαρεύει επικίνδυνα, μια κραυγή απόγνωσης ήρθε να χαλάσει την ησυχία που επικρατούσε στον όροφο. «Γιατί θεέ μου, γιατί» έλεγε και ξαναέλεγε μια απελπισμένη φωνή. Σηκώθηκα βαριεστημένα από την καρέκλα μου και πήγα προς την πόρτα για να δω τι οδήγησε τον συνάδελφο στο παραλήρημα.
Όταν έφτασα δίπλα του δεν πίστευα στα μάτια μου. Κάποιος είχε πάρει όλες τις κερασόπιτες από το ψυγείο. Ο νεαρός συνάδελφος χτυπούσε το κεφάλι του πάνω στο χοντρό τζάμι σε μια μάχη που πιθανότατα δεν θα έβγαζε νικητή κανέναν από τους δύο. Προσπάθησα να τον τραβήξω και να τον απομακρύνω από τον τόπο του εγκλήματος.
«Ξέρεις τι έγινε;» τον ρώτησα αλλά ήμουν σίγουρος ότι δεν θα έπαιρνα απάντηση όση ώρα αυτός έκλαιγε με αναφιλητά. Του έριξα δυο χαστούκια και φάνηκε να συνέρχεται. «Πάνε οι κερασόπιτες, πάνε» είπε με φωνή σπασμένη από τον καημό. «Ο Μιαούλης το ξέρει» τον ρώτησα, αφού δεν ήθελα καν να φανταστώ ποια θα ήταν η αντίδραση του Κώστα μόλις μάθαινε ότι οι κερασόπιτες είχαν κάνει φτερά. Το χειρότερο ήταν ότι το ψυγείο δεν θα ξαναγέμιζε μέχρι την Δευτέρα, οπότε είχαμε 52 ώρες χωρίς κερασόπιτα. «Δεν το ξέρει, όχι». «Ωραία. Μη του το πεις μέχρι να μάθουμε τι έγινε».
Έκανα μια γραμμή με κιμωλία στο πάτωμα γύρω από το ψυγείο. Βέβαια αργότερα σκέφτηκα ότι η άσπρη κιμωλία στο άσπρο πλακάκι δεν έχει φανερά αποτελέσματα. «Ας είναι» μουρμούρισα «αυτός που το έκανε θα πληρώσει ακριβά».
Πήρα το ασανσέρ και κατέβηκα στο υπόγειο. Η ατμόσφαιρα αυτές τις ημέρες ήταν αποπνικτική λόγω των έργων που έκαναν ακριβώς απ’ έξω. Ζέστη και σκόνη. Ένας συνδυασμός που μπορεί να οδηγήσει τη σκέψη σου με μαθηματική ακρίβεια στην κόλαση. «Hell aint a bad place» τραγούδησε από δίπλα μου ο Bruce Dickinson. «Έχεις δίκιο Bruce, αλλά οι περισσότεροι δεν το ξέρουν»
Έβαλα σε ένα ποτήρι ουίσκι με λίγο πάγο και κοκα-κολα και έκατσα στην πολυθρόνα μου. Την ώρα που πήγα να πιω μια γουλιά μια κοτούλα εμφανίστηκε πάνω στο γραφείο μου. Δεν ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπα. «Ακόμα εδώ είσαι;». Δεν απάντησε φυσικά, απλά στεκόταν και με κοίταγε.
Ήπια μια γουλιά από το ουίσκι μου και κοίταξα την κούτα με τις κλεμμένες κερασόπιτες...
*Η παραπάνω ιστορία είναι 100% αληθινή. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι τα πραγματικά γεγονότα που έχουν διαστρεβλωθεί εντελώς…
Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
