Δυο μέτρα μεταγραφή (με το συμπάθιο)

Mε τον κίνδυνο που έχει φέτος σχεδόν κάθε μεταγραφή του Παναθηναϊκού, που το βράδυ είναι «τελειωμένη» (μεταφορικά) και το επόμενο πρωί «τελειωμένη (κυριολεκτικά) και πάμε γι' άλλα», θα ρισκάρω να γράψω για τον Ορλάντο Ενχελάαρ ως τη δεύτερη μεταγραφή της ομάδας. Ακούω πολύ κόσμο να συζητεί για το «Κατσουράνης ή Ενχελάαρ» με την ίδια σοβαρότητα και βαρύτητα που θα συζητούσε το «Καραμανλής ή τανκς», άλλους να λένε «και τους δύο» και μερικούς «κανέναν από τους δύο, έχουμε στη θέση αυτή παίκτες», και με έναν περίεργο και διεστραμμένο τρόπο θα συμφωνήσω με όλους.

«Ναι» στον Κατσουράνη και τα αδιαμφισβήτητα προτερήματά του, στην ηγετική στόφα του, στην ελληνική καταγωγή του. «Ναι» στον Ενχελάαρ και το δίμετρο κορμί του, την καλή τεχνική του, τη συμμετοχή του σαν βασικό κομμάτι της αγαπημένης μου εθνικής Ολλανδίας. Να έρθουν και οι δύο, διότι οι καλοί παίκτες δεν είναι ποτέ περιττοί και ποτέ δεν περισσεύουν. Να μην έρθει κανείς απ' τους δυο τους, διότι θα πρέπει να αποχωριστούμε τον Μαρσέλο Μάτος κι ένας Θεός ξέρει πότε θα τον ξαναδούμε. «Ναι» σε όλα, «ναι» σε όλους.

Επειδή, όμως, για πρώτη φορά εδώ και πολλά πολλά χρόνια αποφασίσαμε να πορευτούμε και δεύτερη χρονιά με τον ίδιο προπονητή, οφείλουμε να σεβαστούμε τις απόψεις, τις εισηγήσεις και τις αποφάσεις του. Αρα να μην γκρινιάζουμε που δεν θέλει στην ομάδα τον Τάδε και επιθυμεί να αποκτηθεί ο Ενας αντί του Αλλου. Αυτό που μπορεί να κάνει η ομάδα –και πραγματικά χαίρομαι που διαβάζω ότι πράγματι θα κάνει– είναι να επιδιώξει να παραχωρήσει δανεικούς αυτούς που δεν επιθυμεί ο προπονητής να βλέπει ούτε ζωγραφιστούς, ώστε να υπάρχει η δυνατότητα να επιστρέψουν αν ο επόμενος προπονητής το επόμενο καλοκαίρι εκτιμά ότι του κάνουν.

Και δεν λέω εγώ για το επόμενο καλοκαίρι... Ο Τεν Κάτε έχει πει ότι –πλην συγκλονιστικού απροόπτου– τότε θα βγει στη σύνταξη. Ποιο μπορεί να είναι το «συγκλονιστικό απρόοπτο»; Τι να σας πω... Να κατακτήσει το Γιουρόπα Λιγκ; Να φτάσει τουλάχιστον μέχρι τους «4» του Τσάμπιονς Λιγκ; Θα σας γελάσω. Αλλά αν συμβεί κάτι τέτοιο –που λέει ο λόγος– χαλάλι του Τεν Κάτε. Κι ας μη γυρίσει ο Ιβανσιτς από την ξενιτιά. Θα το αντέξω.

Επιστροφή στο θέμα μας, τον Ορλάντο Ενχελάαρ. Δεν ξέρω για ποιο λόγο δεν έπιασε στη Σάλκε, για ποιο λόγο ο Μάγκατ, που πήγε πλέον εκεί, δεν ήθελε να του δώσει έστω και μία ευκαιρία, για ποιο λόγο η ομάδα του τον παραχωρεί με λιγότερα από τα μισά λεφτά που έδωσε για να τον αποκτήσει πριν από ένα χρόνο. Και ειλικρινά για όλα αυτά δεν μου καίγεται καρφάκι. Οπως οι παλιότερες υψηλές αποδόσεις δεν εξασφαλίζουν τις μελλοντικές, έτσι ακριβώς και η προηγούμενη κακή χρονιά (ειδικά αν είναι μόνο μία) δεν σημαίνει ότι και η επόμενη θα είναι παρόμοια.

Είναι αλήθεια ότι τον Ενχελάαρ τον «ανακαλύψαμε» το καλοκαίρι του 2008. Αλλά όχι σε καμιά τυχαία διοργάνωση, σε κοτζάμ Euro. Βασικός και στα τέσσερα παιχνίδια, με καλή απόδοση σε όλα, σε μια σπουδαία εθνική, που θα προχωρούσε κι άλλο αν δεν έπεφτε απέναντι στο καλύτερο παιχνίδι των Ρώσων στη διοργάνωση. Με στυλ που μου θύμισε Βιεϊρά, με δεδομένα μειονεκτήματα λόγω σωματοδομής (δεν είναι γρήγορος), λόγω θέσης (δεν είναι ντριμπλαδόρος) και λόγω ηλικίας (δεν είναι επένδυση για το μέλλον, όπως ο Σιμάο). Αλλά και αδιαμφισβήτητα πλεονεκτήματα: στο ψηλό παιχνίδι, στις σώμα με σώμα μονομαχίες, στις στημένες φάσεις, στο άνοιγμα του παιχνιδιού.

Οταν τον «ανακάλυψα» κι εγώ πέρυσι το καλοκαίρι, έλεγα πόσο κρίμα είναι που τέτοιοι παικταράδες δεν έρχονται στα μέρη μας, παρά μόνο για διακοπές ή για τα τελευταία ένσημα, κάπου μεταξύ 33 και 35 ετών. Και να που τελικά έρχονται στα 30 τους. Δεν ξέρω αν στον Παναθηναϊκό θα δούμε τον Ενχελάαρ του Euro 2008 ή της Σάλκε της σεζόν 2008-09, αλλά θεωρώ ότι είναι μια κίνηση με πολύ σοβαρά ποδοσφαιρικά κριτήρια, καλές προθέσεις και επιπλέον συμφέρουσα οικονομικά. Για να μη λέμε μόνο τα στραβά των μεταγραφικών χειρισμών. Ολα τα άλλα, όπως γίνεται πάντα στις μεταγραφές, θα απαντηθούν στο γκαζόν.