Το δύσκολο καλοκαίρι του Αντωνίου

Η διαπραγμάτευση με τον Κρουζ πρέπει να ήταν μία από τις ταχύτερες στην ιστορία του Παναθηναϊκού. Ηρθε ένας μάνατζερ, ζήτησε 3,5 εκατ. τον χρόνο, του είπαν «2 και κάτι μπόνους», τους είπε «χαίρετε». Η ερώτηση που ακολουθεί την ιστορία αυτή είναι αν ο ΠΑΟ έχει όντως 20 εκατ. ευρώ μπάτζετ για μεταγραφές και πώς γίνεται αυτά τα 20 εκατ. ευρώ να μη φαίνονται πουθενά, με αποτέλεσμα να εισπράττεις τόσες αρνήσεις. Η απάντηση είναι ότι το να ξέρουν οι άλλοι πόσα χρήματα έχεις σε συνδυασμό με το πόσο «καίγεσαι» για παίκτες είναι κάτι πολύ κακό...

Χθες σκεφτόμουν την περίπτωση του ΠΑΟ: το να έχεις χρήματα και να μην μπορείς να τα ξοδέψεις είναι σχεδόν ακατανόητο. Μετά είδα την ιστορία όπως αυτή εξελίσσεται από τη σκοπιά του Κώστα Αντωνίου -κάποια πράγματα έχουν νόημα. Τα παραθέτω κυρίως για όλους αυτούς που στο ραδιόφωνο επαναλαμβάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τι κάνει ο ΠΑΟ και επιτίθενται στον τεχνικό διευθυντή του.

Τακτική

Ο Αντωνίου φέτος ακολουθεί την αντίθετη ακριβώς τακτική από πέρυσι: αυτό και μόνο είναι η απόδειξη ότι από τα όσα συνέβησαν το περασμένο καλοκαίρι έμαθε πολλά. Πέρυσι τέτοιον καιρό ο ΠΑΟ σάρωνε. Είχε πάρει τον Κλέιτον, τον οποίο ήθελε ο Ολυμπιακός αρχικά και η ΑΕΚ στη συνέχεια, είχε αρπάξει τον Χριστοδουλόπουλο, που έψαχνε σπίτι στον Πειραιά, είχε επιχειρήσει να μπει σφήνα στη μεταγραφή του Παπαδόπουλου στον Ολυμπιακό, έψαχνε κράχτες και πήρε τον αρχηγό της εθνικής Βραζιλίας, Ζιλμπέρτο Σίλβα. Στο τέλος παρουσιάστηκε με μια ομάδα με μέτρια στόπερ, πολλά αμυντικά χαφ, αρκετά ταλέντα και ένα τεράστιο κενό προσωπικότητας. Ομως είχε χαρίσει στους οπαδούς ένα καλοκαίρι γεμάτο μεταγραφές κι αυτός ήταν ο λόγος που αυτοί έτρεχαν για να γεμίσουν το ΟΑΚΑ σε κάθε ευκαιρία καλοκαιριάτικα!

Σκοπός

Αν τα σολντ άουτ ήταν και φέτος ο σκοπός, ο Αντωνίου θα μπορούσε να πορευτεί με την περσινή στρατηγική. Να πάρει π.χ. τον Κουτσιανικούλη, όπως πέρυσι τον Χριστοδουλόπουλο. Να πάρει τον Κόκε ή όποιον άλλον παίκτη του Αρη γουστάρει. Να δώσει στον ΠΑΟΚ τέσσερα εκατομμύρια ευρώ και να πάρει τον Κοντρέρας ή τον Γκαρσία, που μπορεί άμα λάχει να επιτεθεί στον Ντιόγο. Θα μπορούσε, επίσης, να πάρει τον Εστογιάνοφ, θα του ήταν εύκολο να φέρει τον Κυργιάκο τώρα που ο Τζίγκερ δεν ασχολείται ή να επαναλάβει την «επιχείρηση Μελίσσης» και να πάρει τον χαλκέντερο Μαλεζά.

Θα μπορούσε κάνοντας όλα αυτά να κερδίσει χρόνο ώστε να βρει τον επόμενο Σίλβα ή τον επόμενο Ροντρίγκο Σόουζα. Σας διαβεβαιώνω ότι όλες αυτές οι μεταγραφές θα προβάλλονταν ως καταπληκτικές κινήσεις: οι εφημερίδες το καλοκαίρι υπάρχουν για να μας διαβεβαιώνουν ότι οι ομάδες αποκτούν μόνο παικταράδες. Η πιάτσα θα ήταν όλη ευχαριστημένη, οι ρεπόρτερ θα γράφανε για το «μπαμ» που ετοιμάζεται και στο τέλος ο ΠΑΟ θα βρισκόταν πάλι με μια ομάδα χωρίς πρωταθλητές, δηλαδή χωρίς παίκτες καλύτερους από αυτούς που είχε φέτος.

Ρόστερ

Ο Αντωνίου την πάτησε πέρυσι ποντάροντας σε μια ομάδα με μεγάλο ρόστερ. Στο τέλος της σεζόν μεταξύ των καλύτερων του ΠΑΟ υπήρχαν ελάχιστοι από τους περσινούς νεοαποκτηθέντες. Ποιοι ήταν οι καλύτεροι; Ο Καραγκούνης, ο Σιμάο, ο φιλότιμος Βύντρα, ο Γκαλίνοβιτς, που έκανε την πιο στρωτή χρονιά του, και ο Ζιλμπέρτο, ο μόνος από τους νεοαποκτηθέντες που έδειξε λίγη προσωπικότητα. Οι άλλοι είτε ήταν ασταθείς (ο Γκάμπριελ, ο Μουν, ο Ρουκάβινα είχαν τα πάνω τους και τα κάτω τους), είτε δεν πήραν πολλές ευκαιρίες (ο Χριστοδουλόπουλος μέχρι τον Μάρτιο έπαιξε ελάχιστα και ο Σόουζα καθόλου), είτε κάκιωσαν και το ψιλοπαράτησαν (ο Κλέιτον π.χ.).

Κανείς, όμως, εκτός ίσως από τον Σόουζα, που απορρίφθηκε έπειτα από τέσσερα ματς, δεν ήταν αποκαρδιωτικός. Τι θέλω να πω; Οτι μια τέτοια ομάδα δεν τη φορτώνεις με άλλους ίδιους παίκτες, αλλά ψάχνεις αυτούς τους τρεις–τέσσερις που θα βοηθήσουν αυτούς που υπάρχουν να φανούν καλύτεροι. Αν ο Αντωνίου σκορπούσε 10-12 εκατομμύρια ευρώ στην ελληνική αγορά για τον Κόκε, τον Εστογιάνοφ, τον Κυργιάκο, τον Ζουέλα, τον Κοντρέρας, τον Φωτάκη, θα έφτιαχνε την «dream team» των εφημερίδων, όπως η ΑΕΚ κάποτε. Το πιθανότερο, όμως, είναι σε μια τέτοια περίπτωση να εμφάνιζε πάλι στο πρωτάθλημα έναν Παναθηναϊκό με καλύτερους παίκτες τον Καραγκούνη, τον Σιμάο, τον Σίλβα και τον Σαλπιγγίδη.

Κάποιοι

Δεν απαξιώνω αυτούς τους παίκτες: ίσα ίσα, είναι όλοι τους μια χαρά παίκτες. Κάποιοι αν αποκτηθούν μπορεί να λύσουν προβλήματα: μην αποκλείετε στο τέλος κάποιος ή κάποιοι να 'ρθουν. Ομως μετά τα περσινά ο Αντωνίου όφειλε να δοκιμάσει πιο δύσκολα πράγματα και να ψάξει όχι προσθήκες για το ρόστερ από την Ελλάδα, αλλά παίκτες που να μη συγκρίνονται με τους υπάρχοντες. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει: απλώς κατανοώ τη συλλογιστική.

Πίεση

Ποιο είναι το πρόβλημα; Οτι φέτος η πίεση είναι τεράστια (αφού ο κόσμος του Παναθηναϊκού δεν έχει υπομονή) και η ανάγκη της ομάδας μεγαλύτερη. Πέρυσι ο ΠΑΟ γνώριζε ότι θα έχει έναν πολύ εύκολο προκριματικό του Τσάμπιονς Λιγκ: ο Τεν Κάτε αντιμετώπισε στον πρώτο προκριματικό την Ντιναμό Τιφλίδας παρατάσσοντας την ομάδα του Πεσέιρο με διαφορετική διάταξη! Φέτος ο πρώτος προκριματικός θα 'ναι δυσκολότερος και ο δεύτερος αληθινή δοκιμασία: ο ΠΑΟ για να έχει ελπίδες πρέπει να είναι έτοιμος νωρίς.

Μόνο που αυτή του την ανάγκη τη γνωρίζουν και οι μάνατζερ που προτείνουν, δίνοντας συχνά πυκνά dead lines ελάχιστων ημερών, αλλά και οι ομάδες που πουλάνε. Eτσι, οι τιμές ανεβαίνουν και μαζί η ανασφάλεια. Ο Κρουζ στα 2,5 εκατ. ευρώ είναι μια λογική κίνηση, στα 3,5 είναι φανερό ότι κάποιοι προσπαθούν να σε πιάσουν κορόιδο. Κορόιδο δεν πιάνεσαι, αλλά εν τω μεταξύ η μόνη μεταγραφή σου είναι ο Καντέ…

Μαρκές

O Ηρακλής έχασε τον Μαρκές, δηλαδή έναν από τους λίγους παίκτες του ελληνικού πρωταθλήματος που στη μέρα τους σε κάνουν να θέλεις να πας στο γήπεδο. Ως εξέλιξη δεν μπορεί κανείς να είναι χαρούμενος: ο Ηρακλής έχασε ένα δυνάμει πολύ καλό παίκτη. Μόνο που η ερώτηση που πρέπει να γίνει ψύχραιμα είναι πότε αυτές τις δυνατότητες ο Ισπανός τις έδειξε.

Φέτος ο μικρός έπαιξε 13 ματς όλα κι όλα. Δεν σκόραρε ποτέ. Για να βρούμε ασίστ του που έγινε γκολ πρέπει να ψάξουμε πάρα πολύ. Είναι πιο εύκολο κάποιος να θυμηθεί κάποιες απίστευτες χαμένες ευκαιρίες του, με τον Αρη, τον Ολυμπιακό, τη Λάρισα. Είναι ακόμα πιο εύκολο να θυμηθούμε τους απίστευτους καβγάδες του με όλο τον κόσμο, τον Πεντράθα, τον Κατσαβάκη, τον Κατσαμπή, ή κάποιες μοναδικές αποφάσεις του, όπως αυτή να φύγει για το Πάσχα και να γυρίσει με καμιά βδομάδα καθυστέρηση.

Τον πάω απίστευτα τον Μαρκές και όλα αυτά τα τερτίπια του τα θεωρούσα πάντα ένα είδος κόστους που ο Ηρακλής πρέπει να πληρώνει για να τον έχει στις τάξεις του. Ομως είναι προφανές ότι αυτά που για μας τους τρίτους ήταν χαριτωμενιές στον Ηρακλή σιγά σιγά δεν αντέχονταν.

Ο Μαρκές είναι ένας από τους πιο προικισμένους παίκτες που είδαμε στην Ελλάδα, όσο τον είδαμε, γιατί στην πραγματικότητα έπαιξε ελάχιστα. Ομως για να έχει κάποιος την ελπίδα ότι θα τον δει να αποδίδει πρέπει να πάρει στην ομάδα και τον μάνατζέρ του, δηλαδή τον Μανέλ Φερέρ. Ο Φερέρ είναι πατέρας του, συμβουλάτοράς του, ενίοτε και ψυχαναλυτής του. Φέτος χωρίς τον Φερέρ αποτρελάθηκε και πήγε να τρελάνει και όλους τους υπόλοιπους. Το συναινετικό «διαζύγιο» μπορεί να βγει σε όλους καλό: ο Φερέρ μπορεί να τον πάει κάπου που ο λόγος του περνάει, στον Αρη π.χ., και ο Ηρακλής να γλιτώσει από μια νάρκη που κάθε δεκαπέντε μέρες τού διέλυε τα αποδυτήρια…

Κανένα πρόβλημα φέτος

Επειδή πολλά και διάφορα γράφονται, λέγονται και ακούγονται για την ανάγκη της αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου της ΠΑΕ Ολυμπιακός και την αδειοδότησή της από την ΟΥΕΦΑ για τη συμμετοχή της στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, θα ήθελα να σας διευκρινίσω ότι για φέτος ο Ολυμπιακός δεν διατρέχει τον παραμικρό κίνδυνο. Τόσο ο Ολυμπιακός όσο και η ΑΕΚ είναι υποχρεωμένοι να κάνουν αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου τους και να καλύψουν τις ζημίες που εμφανίζονται στους ισολογισμούς τους για να μπορούν να παίξουν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις του χρόνου. Για φέτος δεν υπάρχει η παραμικρή βιασύνη. Οι Αγγελόπουλοι μπορεί να το σκεφτούν: το πολύ πολύ να μη γίνουν μεταγραφές…