Διοργάνωση για τα πανηγύρια

Tο πρώτο ερώτημα που έρχεται στο μυαλό κάποιου, όταν πρόκειται για τα εξωαγωνιστικά ζητήματα μιας διοργάνωσης όπως το Παγκόσμιο Κύπελλο, έχει να κάνει με τον τόπο και τις δυνατότητές του. Πρόκειται για το πιο ακριβό –με όρους αγοράς– παγκόσμιο αθλητικό προϊόν, που έχει απαιτήσεις τόσο στις υποδομές όσο και στον «ελκυστικό» ή όχι χαρακτήρα του συνολικού πακέτου. Τόπος, εποχή, τουριστικό –εκτός από το αθλητικό- ενδιαφέρον, τιμή ταξιδιωτικού πακέτου, ευκολίες.

Το Παγκόσμιο Κύπελλο, όπως όλοι γνωρίζουν, θα γίνει τον επόμενο χρόνο στη Ν. Αφρική. Η φτωχότερη ήπειρος του κόσμου, δηλαδή, θα φιλοξενήσει το πιο σημαντικό παγκόσμιο αθλητικό συμβάν που θα γίνει στο μέσο της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης από το κραχ του 1929. Η απορία μου είναι ποιος θα το παρακολουθήσει. Η ΦΙΦΑ, αν δεχθούμε ότι οι επιλογές της στις διαδικασίες ανάθεσης δεν έχουν να κάνουν με μίζες και εξυπηρέτηση ιδιοτελών συμφερόντων, επέλεξε τη Ν. Αφρική για να βοηθήσει την ανάπτυξη του ποδοσφαίρου σε όλη την ήπειρο.

Μία ήπειρο της οποίας τους πόρους σε ανθρώπινο δυναμικό έχουν καταληστέψει οι μεγάλοι ευρωπαϊκοί σύλλογοι και λογής λογής μάνατζερ-δουλέμποροι. Μία ήπειρο που έχει πολύ μεγαλύτερα και επείγοντα προβλήματα να αντιμετωπίσει, όπως η πείνα, το AIDS, οι εμφύλιοι πόλεμοι, η παιδική θνησιμότητα, ο αναλφαβητισμός. Παρά τις σοβαρές και τεκμηριωμένες αντιρρήσεις πολλών για τη δυνατότητα της Ν. Αφρικής να διοργανώσει ένα αθλητικό γεγονός τέτοιας εμβέλειας μέσα στις συνθήκες που το καθορίζουν, ο Μπλάτερ –το αφεντικό της ΦΙΦΑ- επέμεινε. Βλέπετε, ο στόχος της ανάπτυξης του ποδοσφαίρου στην Αφρική έχει προτεραιότητα. Αλλά για ποιον; Για τις κατασκευαστικές και άλλες εταιρείες που θα ροκανίσουν τον προϋπολογισμό της διοργάνωσης; Για τους χορηγούς; Τους διαφημιστές; Για ποιους τέλος πάντων; Για την Αφρική πάντως όχι. Από τα 3 εκατομμύρια εισιτήρια για το σύνολο των αγώνων που εκδόθηκαν από τη ΦΙΦΑ, μέχρι τώρα έχουν πουληθεί 630.021 εισιτήρια από τα οποία 301.601 έχουν πουληθεί σε Νοτιοαφρικανούς.

Οι προσδοκίες για τις πωλήσεις ήταν πολύ μεγαλύτερες παρ' όλο που έχουν πουληθεί τα εισιτήρια για το εναρκτήριο παιχνίδι, τους δύο ημιτελικούς και τον τελικό. Τα εισιτήρια είναι ακριβά για τους Νοτιοαφρικανούς, αλλά το συνολικό τουριστικό πακέτο θα κοστίσει ακριβά και για τους Ευρωπαίους, αν σκεφθεί κάποιος ότι κάτω από 150 ευρώ δεν πρόκειται να βρεθεί μία αξιοπρεπής διανυκτέρευση. Γενικά, ο μέσος όρος του κόστους για τους επισκέπτες εκτός Αφρικής –που μέσα στην οικονομική κρίση θα έχουν τη δυνατότητα να ξοδέψουν- υπολογίζεται να είναι από 25%-50% υψηλότερος.

Εκτός, όμως, από το κόστος του ταξιδιού το μεγαλύτερο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσουν οι 400.000-500.000 αναμενόμενοι επισκέπτες είναι η υψηλή εγκληματικότητα, την οποία δεν φαίνεται να μπορεί να αναχαιτίσει η κυβέρνηση της Ν. Αφρικής. Σε ό,τι αφορά τα ζητήματα των υποδομών και ειδικά των γηπεδικών εγκαταστάσεων, τα 64 παιχνίδια του Παγκοσμίου Κυπέλλου θα γίνουν σε 9 πόλεις και 10 γήπεδα συνολικά, από τα οποία τα 6 θα είναι καινούργια. Αυτό το κομμάτι, το κατασκευαστικό, δεν φαίνεται να αντιμετωπίζει προβλήματα, μια και οι εγκαταστάσεις θα είναι έτοιμες στην ώρα τους.

Ο συνολικός προϋπολογισμός της διοργάνωσης φθάνει τα 40 δισ. ραντ (το τοπικό νόμισμα), στον οποίο περιλαμβάνονται 11 δισ. για τις εγκαταστάσεις και άλλα τόσα για τις μεταφορές. Βέβαια 7 εκατομμύρια Νοτιοαφρικανοί την ίδια στιγμή πεθαίνουν από AIDS και ο προϋπολογισμός για την αντιμετώπιση της ασθένειας είναι μόλις 600.000 ραντ. Υποθέτω ότι η τηλεόραση δεν θα δείξει κανέναν από αυτούς και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν ξοδεύονται και χρήματα για θεραπείες και άλλα τέτοια.

Το Κύπελλο Συνομοσπονδιών που παρακολουθούμε αυτόν τον καιρό από τις τηλεοράσεις μας λειτουργεί ως πρόβα για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Τα οργανωτικά προβλήματα δεν φαίνονται στους δέκτες μας, από τους οποίους μπορούμε να παρατηρήσουμε μόνο τα γήπεδα και τις ομάδες. Οι ανταποκρίσεις, όμως, δεν προσφέρουν καθόλου αισιόδοξη εικόνα για την τύχη μιας διοργάνωσης που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα γίνει, αλλά δεν θα βοηθήσει ούτε το ποδόσφαιρο ούτε τους ανθρώπους στην αφρικανική ήπειρο που έχουν άμεση ανάγκη από πολύ σπουδαιότερα και επείγοντα πράγματα.

Η ισπανική «τρύπα»

E ίναι ωραίο να βλέπεις στην τηλεόραση την εθνική ομάδα της Ισπανίας να παίζει ποδόσφαιρο, αλλά αυτό δεν είναι και σημάδι υγείας για το ισπανικό ποδόσφαιρο, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις οικονομικές επιδόσεις των ομάδων της Πριμέρα Ντιβιζιόν. Στο τέλος του καλοκαιριού του 2007 το σύνολο των ομάδων της ισπανικής πρώτης κατηγορίας είχε ένα χρέος που έφθανε τα 2 δισ. 800 εκατομμύρια ευρώ, ενώ ένα χρόνο αργότερα το χρέος είχε φθάσει τα 3,5 δισ.

Πολύ υψηλό χρέος, στη δημιουργία του οποίου συνέβαλε η κατάρρευση του κτηματομεσιτικού και κατασκευαστικού τομέα στην Ισπανία. Ενας τομέας στον οποίο δραστηριοποιούνται πολλοί πρόεδροι ποδοσφαιρικών ομάδων. Είναι χαρακτηριστικό πως η περιουσία του προέδρου της Ρεάλ –που έχει τη μεγαλύτερη κατασκευαστική εταιρεία στην Ισπανία- πριν από 5 χρόνια υπολογιζόταν κοντά στα 7 δισ., ενώ τώρα βρίσκεται στο 1,8.

Ο καθηγητής Λογιστικής του πανεπιστημίου της Βαρκελώνης Χοσέ Μαρία Γκάι παρουσίασε τον περασμένο Ιανουάριο τη μελέτη του για την οικονομική κατάσταση των ισπανικών ομάδων, προειδοποιώντας την κυβέρνηση και την ισπανική ομοσπονδία να πάρουν μέτρα πριν να είναι αργά. Οπως ομολόγησε ο Γκάι, η μεγαλύτερη δυσκολία στη μελέτη του ήταν να βρει τα οικονομικά στοιχεία των ομάδων.

Βλέπετε, η διαφάνεια είναι ένα «ελάττωμα» που χαρακτηρίζει πολλές ποδοσφαιρικές ομάδες σε όλο τον κόσμο και όχι μόνο στην Ελλάδα. Τα στοιχεία που είχε από τη Ρεάλ (αν και όχι πλήρη) ήταν από τη σεζόν 2007/08 όπως και για την Μπαρτσελόνα, ενώ τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία που είχε για την Ουέλβα ήταν από την περίοδο 2005/06, για την Αλμερία από το 2006/07 ενώ για τη Ρεάλ Βαγιαδολίδ από την περίοδο 2002/03.

Στη μελέτη του ο Γκάι υπολογίζει τα χρέη της Ρεάλ Μαδρίτης στα 563 εκατομμύρια, της Ατλέτικο Μαδρίτης στα 511 εκατομμύρια, της Βαλένθια στα 502 και της Μπαρτσελόνα στα 438 εκατομμύρια. Α, για τη Ρεάλ Βαγιαδολίδ δεν υπάρχει εικόνα για το σύνολο των χρεών της. Και επειδή λέμε συχνά για κάποια δικά μας λαμόγια, θέλω να δω πώς θα τα καταφέρουν τα ισπανικά λαμόγια με το σχέδιο αδειοδότησης.

Η υποκρισία του ρατσισμού

Η ιστορία της δασκάλας Στέλλας Πρωτονοτάριου είναι λίγο-πολύ γνωστή. Με λίγα λόγια, η δασκάλα με δική της πρωτοβουλία και τη συμφωνία του συλλόγου διδασκόντων αποφάσισε να αντιμετωπίσει την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί στο 132ο δημοτικό σχολείο Γκράβας, όπου το 72% των μαθητών είναι αλλόγλωσσο.

Τι έκανε; Δουλειά που θα έπρεπε να κάνει το Υπουργείο Παιδείας, αλλά δεν την κάνει επειδή δεν έχει συγκροτημένη πολιτική για τους μετανάστες, εκτός αν θεωρηθούν «πολιτική» οι επιχειρήσεις-σκούπα. Στο σχολείο, λοιπόν, οργανώθηκαν μαθήματα ελληνικής γλώσσας για μετανάστες γονείς και μαθήματα αλβανικών και αραβικών για μαθητές, ενώ οι ανακοινώσεις του σχολείου έβγαιναν σε τρεις γλώσσες. Σε λίγο καιρό η μαθητική διαρροή σταμάτησε και τα κρούσματα βίας σχεδόν εξαφανίστηκαν.

Φυσικά, το Υπουργείο δεν είχε καμία επιβάρυνση ή συμμετοχή σε όλη αυτή την προσπάθεια. Ομως, η Πρωτονοτάριου διώκεται ποινικά επειδή επέτρεψε τη χρήση των εγκαταστάσεων του σχολείου χωρίς την άδεια του Υπουργείου και παρά το γεγονός πως ό,τι γινόταν οι δάσκαλοι το έκαναν αφού είχαν τελειώσει τα κανονικά μαθήματα. Εκείνοι που λένε ότι δεν είναι ρατσιστές και ακροδεξιοί, γιατί άραγε δεν πήραν θέση;