Κανείς ποτέ δεν «παλιώνει»

Ας κάνουμε ένα ακραίο σενάριο α λα Ρεάλ: όπως ο Φλορεντίνο Πέρεθ οραματίζεται τη Ρεάλ με επτά νέους ενδεκαδάτους παίκτες (Κακά, Κριστιάνο Ρονάλντο, Σίλβα, Βίγια, Τσάμπι Αλόνσο, Ριμπερί, Αλμπιόλ), που θα του στοίχιζαν -θεωρητικά- καμιά 250αριά εκατομμύρια ευρώ μες στο νερό, μπορούμε και εμείς αναλογικά να φαντασιωθούμε την Πανάθα με επτά, δέκα ή και έντεκα καινούργιους παίκτες. Αναλογικά πάντα. 250 μύρια η Ρεάλ; 25 εκατομμύρια εμείς.

Τι θα γινόταν αν «το αφεντικό τρελαινόταν» και άλλαζε συθέμελα όλη την ομάδα; Τότε, πάντα με σύστημα 4-2-3-1, θα είχαμε τερματοφύλακα τον Αντούχαρ, δεξιά τον Γιούρκα ή τον Μίτσελ Σαλγκάδο, αριστερά τον Ντρέντε ή τον Χάιντσε, κεντρικό αμυντικό δίδυμο τον Καντέ με τον Μετζέλντερ και μπαλαντέρ τον Πουιγκρενιέ. Αμυντικά χαφ ο Κατσουράνης με τον Ενχελααρ και οι τρεις μπροστινοί τους θα ήταν ο Γιοβάνοβιτς, ο Πίσεσβαρ και ο Χούλιο Κρουζ πίσω από τον «φουνταριστό». Ο οποίος θα μπορούσε να είναι ο Ολιβέιρα. Ή ο Ρουντ. Ή ο Αλμέιδα. Ή ο Γκούντιονσεν. Διαλέξτε και πάρτε. Τσάμπα είναι.

Και όταν έρχεται πολύς κόσμος, πρέπει αντιστοίχως να φύγει άλλος τόσος από την ομάδα. Ετσι λοιπόν αποχαιρετούμε τον Τζόρβα, πουλάμε τον Μουν (που μας τον ζητάνε και από Αγγλία και πιάνει θέση ξένου), αποστρατεύουμε με τιμές και δόξες τον Γκούμα, δίνουμε δανεικό τον Ντέιβιντ για να γίνει άντρας και τον Μελίσση για να παραδεχτούμε και επισήμως ότι ήταν τα 2 εκατομμύρια που ξοδεύτηκαν πιο άσκοπα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Καλά, για τον Γιακούμπ δεν τον συζητάμε καν, αύριο-μεθαύριο θα γυρίσει σπίτι του και θα βρει τα ρούχα του στο πεζοδρόμιο. Στη συνέχεια πουλάμε σε εξωφρενικά υψηλή τιμή τον Μάτος και τον Σιμάο, τα βρίσκουμε με τη Βέρντερ για τον Τζιόλη, με την πρώτη ομάδα που θα μας κάνει πρόταση για τον Ιβανσιτς και αφήνουμε στα πεπειραμένα χέρια του Κώστα Μπότου το μέλλον του Κλέιτον, μια και ξέρουμε ότι δεν μας απογοητεύσει ποτέ. Τέλος, μια και είναι πιο πιθανό να έρθει πρόταση αγοράς του Δάρλα για 10 εκατομμύρια παρά να δώσει 4 η Ρόμα για τον Μάντζιο, τα βρίσκουμε στα 2 και τον παραχωρούμε με μια σεμνή τελετή.

Είδατε πόσο εύκολα «ήρθε» κι «έφυγε» τόσος κόσμος; Μόνο που αυτό γίνεται εδώ και τόσα χρόνια στον Παναθηναϊκό και προκοπή δεν έγινε ποτέ. Η ομάδα αποκτά παίκτες με τυμπανοκρουσίες, τους οποίους μόνη της απομυθοποιεί μέσα σε λίγους μήνες και την επόμενη ακριβώς σεζόν ψάχνει παίκτες ακριβώς στην ίδια θέση με την προηγούμενη. Πέρυσι τέτοιο καιρό ήρθαν Μουν και Γκάμπριελ για το δεξί άκρο, φέτος ψάχνουμε πάλι για μπακ. Ηρθε ο Μελίσσης το καλοκαίρι, ο Γιακούμπ με τον Ντέιβιντ τον χειμώνα και λίγους μήνες μετά πάλι δύο στόπερ είναι στο στόχαστρο. Φέραμε Ζιλμπέρτο, αγοράσαμε το 100% του Μάτος και πάλι μας «λείπει» αμυντικό χαφ. Αντιστοίχως αγοράστηκε ο δανεικός Ιβανσιτς και ο Λάζαρος για αριστερά, μόνο που ο αριστεροπόδαρος χαφ είναι προτεραιότητα. Αντιστοίχως έγινε με Ροντρίγκο Σόουζα, Ρουκάβινα και Κλέιτον για τη γραμμή κρούσης. Τότε έμοιαζαν ιδανικοί. Τώρα πιάνουν χώρο. Με εξαίρεση τον Σόουζα, που έφυγε νωρίς.

Πέρα από την απλοϊκή αναγωγή ότι «ο Ολυμπιακός παίρνει τα πρωταθλήματα διότι έχει τη διαιτησία» ή «η Παράγκα ακόμα είναι στη θέση της», δείτε πόσο δύσκολα αποχωρίζεται η ομάδα αυτή τους παλιούς, έμπειρους και ψημένους στον πρωταθλητισμό παίκτες της. Βρήκε τερματοφύλακα πριν από μερικά χρόνια και τον εμπιστεύεται τυφλά, τον Αντώνη, στα 38 του, ακόμα και αν ξέρει ότι τα ρεφλέξ του θα είναι μειωμένα σαν τα επιτόκια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Η εμπειρία του, όμως, είναι ανεκτίμητη και δυσεύρετη. Προσπάθησε σκληρά να κρατήσει τον πολύπειρο Αντζα και σίγουρα θα κρατούσε και τον «Τζόλε», αν ο ίδιος ένιωθε ότι άντεχε για έναν ακόμα χρόνο.

Δεν σκέφτηκε στιγμή να αφήσει ελεύθερο τον Στολτίδη παρά τον σοβαρό του τραυματισμό και την προχωρημένη του ηλικία και ανανέωσε τον φιλότιμο εργάτη Πάντο, τον όχι λαμπερό αλλά αξιόπιστο Ζεβλάκοφ, ακόμα και τον λατρεμένο μεν, περιορισμένων δυνατοτήτων δε Ντιντιέ Ντομί. Ακόμα και τους δανεικούς που θέλει να κρατήσει, τον Λέτο και τον Νταρμπισάιρ, περισσότερο θέλει να τους κρατήσει επειδή γαλουχήθηκαν στον πρωταθλητισμό και μπήκαν στον «ερυθρόλευκο» ψυχισμό, παρά διότι δεν θα βρει ισάξιους ή και καλύτερους με τα χρήματα που ζητούν από τη Λίβερπουλ και την Μπλάκμπερν.

Την ίδια στιγμή απέναντι υπάρχει ένας και μοναδικός παίκτης που έχει απομείνει από τα φυτώρια της Παιανίας, από τη γενιά του '96 και την πορεία μέχρι τους «4» χωρίς να φύγει ποτέ από την ομάδα. Αλλά ο Γιάννης Γκούμας δεν χωρά πουθενά, πουθενά, πουθενά. Τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα...