«Α! Έχουμε και γλυκά»

Προσπαθούσα να κοιμηθώ σε μια καρέκλα με τα πόδια πάνω στο γραφείο. Η ζέστη στο υπόγειο ήταν αφόρητη, έτσι είχα την πολύ επιτυχημένη ιδέα να ανοίξω το air condition. Έλα όμως που δεν είχα μπει στον κόπο να φωνάξω κάποιον για την συντήρηση… Έτσι, τη στιγμή που άρχισα να νανουρίζομαι, το air condition άρχισε να στάζει νερό πάνω μου. Πετάχτηκα πάνω με τρομερά νεύρα.

Πληκτρολόγησα τον αριθμό του νεαρού συνάδελφου για να ξεσπάσω σε κάποιον με την ησυχία μου. Το τηλέφωνο χτύπησε τρεις φορές. Καμία απάντηση. «Θα τον ταΐσω στις πάπιες» σκέφτηκα. «Ή μάλλον θα τον πυροβολήσω τρεις φορές και μετά θα τον ταΐσω στις πάπιες. Ή καλύτερα να βάλω μια πάπια να τον πυροβολήσει». Και οι τρεις ιδέες μου φάνηκαν εκπληκτικές αλλά δεν μπορούσα να διαλέξω.

Γέλια και φωνές διέκοψαν τις ευχάριστες σκέψεις μου. «Τι στο διάολο κάνουν πάνω; Μήπως ήρθαν τα σουβλάκια;». Μπήκα στο site του σταθμού μπας και φώναζαν για καμιά είδηση. «13 χρόνια ΣΠΟΡ fm» έλεγε το κεντρικό θέμα. «Γαμώ την τρέλα μου, σήμερα είναι… και δεν πρόλαβα να ράψω κουστούμι». Άνοιξα το δεύτερο συρτάρι του γραφείου μου και έβγαλα από μέσα ένα χαρτομάντιλο. Το δίπλωσα και το έβαλα στο πέτο για να κάνω την εμφάνιση μου πιο επίσημη. Άσε που αν κάποιος είχε βάλει τα κλάματα από την συγκίνηση θα μπορούσα να του το προσφέρω.

Πήρα το ασανσέρ και ανέβηκα στον δεύτερο. Δεκάδες κουτιά γλύκα ήταν στοιβαγμένα πάνω στο τραπεζάκι της υποδοχής. Έκατσα σε μια άκρη και παρατηρούσα έναν συνάδελφο που περνούσε κάθε ένα λεπτό από πάνω και έπαιρνε από ένα. «Α! Έχουμε και γλυκά» έλεγε κάθε φορά. «Α! Έχουμε και γλυκά». Πέρασε ένα δεκάλεπτο. «Επ! Σε βλέπω!» του φώναξα. «Δεν το κανά εγώ» απάντησε και έφυγε τρέχοντας.

Ανέβηκα στον τέταρτο και είδα την παρέλαση του κόσμου έξω από το στούντιο. Ιστορίες, αναμνήσεις, ευτράπελα. Όλοι είχαν να διηγηθούν από κάτι. Για έναν παράξενο λόγο, δεν μπορούσα να φέρω στο μυαλό μου κανένα συγκεκριμένο περιστατικό. Τίποτα. Λες και ένα τεράστιο εμπόδιο είχε μπει μπροστά στο κουτί με τις αναμνήσεις της τελευταίας επταετίας. Ήταν Σεπτέμβριος του 2002 όταν ανέβηκα για πρώτη φορά τα σκαλιά στο κτίριο της Δαβάκη 58. Η θολούρα παρέμενε και δημιουργούσε ένα πυκνό σύννεφο.

Επέστρεψα στο γραφείο μου στο υπόγειο και άνοιξα το ραδιόφωνο. Για πάνω από δύο ώρες άκουγα τις διηγήσεις για τα δεκατρία χρόνια του σταθμού. Έβαλα σένα ποτήρι, ουίσκι με λίγο πάγο και κόκα-κόλα. Έκλεισα για λίγο τα μάτια και προσπάθησα να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου. Το μόνο που κατάφερα ήταν να δω πρόσωπα. Πρόσωπα φιλικά που είχαν γίνει οικογένεια μου τα τελευταία επτά χρόνια, αφού οι ώρες που πέρναγα στο κτίριο ξεπερνούσαν με χαρακτηριστική ευκολία τις ώρες που ήμουν σπίτι. Το μόνο εύκολο θα ήταν αρχίσω να αραδιάζω ονόματα. Δεν θα το κάνω όμως. Αυτοί ξέρουν. Αυτό που θα κάνω όμως είναι να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους συμβάλλουν στο να μην έχω έρθει ούτε μια ημέρα χωρίς όρεξη στη δουλειά.

Ήπια μια γουλιά από το ουίσκι μου και έκλεισα για μια ακόμη φορά τα μάτια. Με πήρε ο ύπνος μετά από λίγο. Πετάχτηκα έντρομός όταν είδα μια γιγαντιαία κερασόπιτα να με κυνηγάει…

Χρόνια μας πολλά, Χρήστο, Γιώργο, Μπάμπη, Τασία, Ευη, Τάσο, Διονύση, Νίκο, Χρήστο, Διονύση, Γιώργο, Μίμη, Σταυρο, Κώστα, Βάϊε, Αντώνη, Γιωργία, Στέφανε, Κυριάκο, Παντελή, Παναγιώτη x 5, Ανδρέα, Βαγγέλη, Αντώνη, Γιάννη, Ευαγγελία και σε όλα τα μικρά ονόματα που μπορεί να ξέχασα και σε όλους τους παλιούς φίλους που πλέον δεν συνεργαζόμαστε!

Και του χρόνου!

Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com