Ο Πάμπλο βγήκε για κυνήγι...

Eχω κόψει τη σελίδα 57 της χθεσινής «SportDay», αγαπητέ αναγνώστη, και ετοιμάζομαι να την κορνιζάρω στο σαλόνι της μεζονέτας μου. Πρόκειται για συλλεκτικό κομμάτι. Η καρδιά μου σκίρτησε μόλις είδα τη φωτογραφία του Κωσταβάρα στο εσωτερικό της εφημερίδας. Ο Σωτήρης μου επιτέλους ασχολήθηκε με το άθλημα που αρμόζει σε έναν αληθινό μπον βιβέρ, όπως είναι ο ίδιος: το τένις.

Το εξαιρετικό άρθρο του και η εμπεριστατωμένη ανάλυσή του για το Ρολάν Γκαρός θα ανάγκαζαν μέχρι και τον μετρ του είδους Νίκο Χατζηνικολάου να υποκλιθεί ταπεινά μπροστά στο μεγαλείο και τις γνώσεις του για το άθλημα. Η επιστροφή του δον Κωσταβάρ απ' τον χώρο του ποδοσφαίρου σε εκείνον του τένις είναι το ίδιο συγκινητική, dear, με την επιστροφή του Τζόρνταν απ' το μπέιζμπολ στο μπάσκετ. Και στις δύο περιπτώσεις αποδείχτηκε ότι το αίμα νερό δεν γίνεται. Ειδικά όταν είναι γαλάζιο, όπως του Σωτήρη μου.

Μετά την ξεκάθαρη τοποθέτηση του Δημήτρη Μελισσανίδη, ότι δεν επιθυμεί να εμπλακεί στα διοικητικά της ΑΕΚ, ο «τίγρης» μου βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση. Η κριτική που του ασκήθηκε από φιλάθλους και δημοσιογράφους ήταν σκληρή και εν πολλοίς άδικη. Στην «Ωρα των Σπορ», μάλιστα, ο Γιώργος Σηφάκης με το πρωτοσέλιδο άρθρο του ίσως και να τον στρίμωξε πιο πολύ απ' όσο έπρεπε. Εγραψε συγκεκριμένα: «Αν κάποιος θέλει να βοηθήσει μια ομάδα πραγματικά, βρίσκει τρόπους και το κάνει και επειδή ο Μελισσανίδης την αγαπάει πραγματικά, ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙ ΤΡΟΠΟΥΣ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΤΗΝ ΑΕΚ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΤΟΥ ΦΙΛΟ ΝΤΟΥΣΑΝ ΜΠΑΓΕΒΙΤΣ».

Ο Γιώργος μου ευτυχώς κατάλαβε ότι παραήταν σκληρός και ότι είχε ραπίσει πραγματικά τον «τίγρη» με όσα έγραψε, γι' αυτό φρόντισε ακριβώς από κάτω να σχολιάσει: «Οσο κι αν γινόμαστε σκληροί, αυτή είναι η αλήθεια και είμαστε υποχρεωμένοι να την πούμε στον κόσμο». Ελπίζω ο αγαπημένος μου Μελισσανίδης –παρ' ότι αντιλαμβάνομαι ότι το χτύπημα ήταν ισχυρό– να καταφέρει κάποτε να το ξεπεράσει. Αλλος στη θέση του θα στύλωνε τα πόδια και δεν θα ήθελε να ξανακούσει τίποτα σχετικό με την ΑΕΚ για τουλάχιστον πέντε χρόνια. Από γινάτι μετά τα όσα του έσουρε ο γλυκός Σηφάκης…

Αλλάζω θέμα και περνώ σε ένα αγόρι γλυκό, τρυφερό και εκλεπτυσμένο. Καλά κατάλαβες, κεχαριτωμένε, στον Πάμπλο Γκαρσία αναφέρομαι. Ο Ουρουγουανός άσος του ΠΑΟΚ με δηλώσεις του στη «MetroSport» τάραξε και πάλι τα νερά. Ο Πάμπλο μου έχει αποδείξει πολλάκις ότι αγαπά παθολογικά τον ΠΑΟΚ, όμως αυτή τη φορά ξεπέρασε ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό.

«Ναι, βέβαια, θέλω να συνεχίσω στον ΠΑΟΚ. Εξάλλου έχω συμβόλαιο για ακόμα ένα χρόνο. Ωστόσο, στην Ουρουγουάη υπάρχει τώρα η γρίπη των χοίρων. Μπορεί να κολλήσω και να πεθάνω εκεί. Μόνο έτσι δεν θα συνεχίσω στον ΠΑΟΚ! Πάντως, αν πεθάνω στην Ουρουγουάη, θέλω να μου στείλουν ένα στεφάνι με το έμβλημα του ΠΑΟΚ για να με θάψουν…».

Τι ρομαντικό! Βέβαια, για να είναι πιο ολοκληρωμένη η μακάβρια φαντασίωση του αγοριού μου έπρεπε να το προχωρήσει λίγο ακόμα. Να ζητήσει, δηλαδή, να τελέσει το μυστήριο ο ΠΑΟΚτσής παπάς που βρίσκεται πάντα στην Τούμπα, ψάλτες να είναι ο Ποικιλίδης, ο Βιολίδης και ο Αγγελος Αναστασιάδης και ο Βασίλης μου να αναλάβει το μοιρολόι. Mon Dieu, αν ξέρεις ότι θα 'χεις τέτοιο team στο τελευταίο ταξίδι σου, δεν σου πάει η καρδιά να ζήσεις άλλο. Παρακαλάς να σε καλέσει ο δημιουργός σου κοντά του όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, για να τους απολαύσεις αφ' υψηλού…

Στη συνέχεια ο Γκαρσία αφήνει τα του ποδοσφαίρου και μιλά για τον άνθρωπο Πάμπλο, αποκαλύπτοντας πώς περνά τις καλοκαιρινές διακοπές του: «Κάθε φορά που πάω διακοπές βρίσκω ένα μέρος στην εξοχή ή δίπλα σε κάποιο ποτάμι, στήνω μια σκηνή και μένω μαζί με τον Μπιζέρα και 4-5 φίλους μας για μία εβδομάδα. Περνάμε όλη την ημέρα κυνηγώντας και μετά τρώμε τα θηράματά μας».

Μα τον μεγάλο Μανιτού, έχω συγκλονιστεί. Στοιχηματίζω ότι οι υπόλοιποι πέντε της παρέας είναι ο Μπαρκαουάν, ο Βασίλι Ζάιτσεφ, ο Τζον ΜακΛέιν, ο Τσιρίλο και ο Τζον Ράμπο. Αχ, να 'μουν από μια γωνιά να τους τραβάω φωτογραφίες την ώρα του κυνηγιού. Μια περιουσία θα έδινε το περιοδικό «Κυνηγεσία και Κυνοφιλία» για να τις αποκτήσει…

Οπως είναι φυσικό, ένας άνθρωπος της φύσης, όπως ο Πάμπλο μου, δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιεί καραμπίνες και άλλα τέτοια μπαστούνια που ξερνάνε φωτιά στο κυνήγι: «Δεν προτιμώ τα όπλα. Με τόξα και βέλη κυνηγάμε. Ασε που για να πάρεις όπλο χρειάζεται άδεια και για να τη βγάλεις ολόκληρη γραφειοκρατία! Το τόξο είναι έθιμο για μας. Ετσι βρίσκεις την απόλυτη ηρεμία στη φύση. Τα περνάμε πολύ καλά. Είμαστε μόνοι μας με μια φωτιά και πολύ κρασί. Κάποια στιγμή θα πιούμε τόσο, που θα αρχίσουμε να σημαδεύουμε ο ένας τον άλλον!».

Αν προτιμάς το κάμπινγκ στις διακοπές, φίλε αναγνώστη, θα σε συμβούλευα να έχεις τον νου σου. Διότι δεν είναι δύσκολο εκεί τριγύρω να έχει κατασκηνώσει και ο Γκαρσία με την παρέα του και την ώρα που εσύ παίζεις αμέριμνος με το κουβαδάκι σου, να τον δεις ξαφνικά να περνάει από μπροστά σου με το τόξο του, έχοντας πάρει τον Μπιζέρα στο κατόπι. Οσο ατρόμητος κι αν είσαι εκείνη τη στιγμή θα νιώσεις κάτι ζεστό να τρέχει στα πόδια σου.

Οσο το σκέφτομαι, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ο Γκαρσία δεν είναι οξύθυμος παίκτης. Μπορεί απλώς να βλέπει κατά τη διάρκεια των αγώνων οράματα και στα πρόσωπα των παικτών να απεικονίζονται τα μελλοντικά θηράματά του. Στην Τούμπα, για παράδειγμα, με τον Παναθηναϊκό ίσως πέρασε τον Σιμάο για ζαρκάδι, όπως βλέπεις στο σκίτσο, γι' αυτό τον έβαλε στο σημάδι. Ενα χόμπι έχει το πουλάκι μου, να του το κόψουμε κι αυτό;

Γκαρσία Λιαροπούλου

Η Γκαρσία Λιαροπούλου είναι ένα κράμα Λατινοαμερικανικής βαρβατίλας και κλασικής ελληνοπρεπούς γοητείας. Μαρκάρει, δεν μαρκάρεται. Σε ρίχνει, δεν τη ρίχνεις. Μόνο ο Τσακ Νόρις θα μπορούσε να την κάνει καλά. Οι δυο τους θα ήταν σίγουρα το «Ζευγάρι της χρονιάς»…