Ο καλύτερος τα τελευταία είκοσι χρόνια

Σας έχω ξαναγράψει ότι μόνο όταν φεύγει ένας προπονητής καταλαβαίνει κάποιος πόσο καλός ήταν και τον βαθμό που εκτιμάται η δουλειά του στην Ευρώπη. Με τους προπονητές ισχύει ό,τι και με τα αμοιβαία κεφάλαια: οι προηγούμενες αποδόσεις δεν διασφαλίζουν τις μελλοντικές –θέλω να πω ότι τα καλά βιογραφικά έχουν ένα ενδιαφέρον, αλλά δεν εγγυώνται από μόνα τους την παραμικρή καταλληλότητα.

Για να καταλάβεις τι είναι ο προπονητής που έχεις θα πρέπει να δεις πού θα πάει αφότου χωρίσετε. Αν π.χ. μείνει άνεργος και κανένας δεν ενδιαφερθεί γι' αυτόν, προφανώς δεν έκανε και τίποτα σπουδαίο τον καιρό που δούλεψε για σένα. Να φέρω μερικά παραδείγματα. Ο Λορένσο Σέρα Φερέρ θεωρητικά ήταν ο καλύτερος προπονητής που έχει έρθει στην Ελλάδα τα τελευταία είκοσι χρόνια.

Οταν έφυγε, ασχολήθηκε με τα ξενοδοχεία του: όταν ο Γιώργος Κιντής λέει ότι ήταν ο καλύτερος ρεσεψιονίστ που έχει έρθει στην Ελλάδα τα τελευταία είκοσι χρόνια, έχει κάποια δίκια. Ο Μαλεζάνι και ο Μουνιόθ ήρθαν στον ΠΑΟ ως ιδιοφυΐες της προπονητικής: όταν έφυγαν, βρήκαν δουλειά -όποτε βρήκαν- σε μικρομεσαίες ιταλικές και ισπανικές ομάδες: η μπογιά τους ήταν για εκεί. Αντίθετα, ο Στράκα, ο οποίος έφυγε από τον ΟΦΗ πριν καλά καλά την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, μάλλον πρέπει να ήταν καλύτερος απ' όσο πίστευε ο Φανούρης Βατσινάς. Αλλιώς δεν εξηγείται ότι βρήκε δουλειά στην εθνική Τσεχίας.

Επιτυχία

Η επιτυχία του Πέπε Γκουαρντιόλα, που στην πρώτη του χρονιά που κάθισε σε πάγκο τα κέρδισε όλα προτού καλά καλά γίνει 39 χρόνων, διαβάζεται ποικιλοτρόπως: κάποιοι, βλέποντας τον Λεονάρντο να διαδέχεται στη Μίλαν τον Κάρλο Αντσελότι και τον Τσίρο Φεράρα να παίρνει στη Γιούβε τη θέση του Κλαούντιο Ρανιέρι, μίλησαν και για μόδα. Η εκτίμηση είναι κάπως επιπόλαια: πάντα κάποιες μεγάλες ομάδες έδιναν ευκαιρίες σε πρώην ποδοσφαιριστές τους χωρίς την τεράστια πείρα –για την ακρίβεια το έκαναν αυτοί που ένιωθαν ότι είναι έτοιμοι να δημιουργήσουν έναν προπονητή, να τον εκπαιδεύσουν κατά κάποιο τρόπο.

Ετσι, ο Μπονιμπέρτι έβγαλε κάποτε τον Τζιοβάνι Τραπατόνι, δίνοντάς του τη Γιούβε στα μέσα της δεκαετίας του '70 και πριν αυτός γίνει 40 χρόνων. Ετσι, ο Μπερλουσκόνι έκανε το 1991 σε μία νύχτα προπονητή τον τηλεσχολιαστή Φάμπιο Καπέλο, έτσι στον Αγιαξ αποφάσισαν σε ένα βράδυ ότι έφτασε η στιγμή να πάρει την ομάδα ο Γιόχαν Κρόιφ. Υπάρχουν φυσικά και απολύτως αποτυχημένα τέτοια πειράματα. Πέρυσι ο άπειρος Γιούργκεν Κλίνσμαν πήρε την Μπάγερν Μονάχου και κατάφερε να χάσει αυτό που θα έπρεπε να είναι το ευκολότερο πρωτάθλημα των τελευταίων χρόνων. Πέρυσι ο Μάρκο φαν Μπάστεν επιλέχτηκε από τον Αγιαξ και μάλλον τον σακάτεψε. Φέτος πριν από λίγες εβδομάδες ο Αλαν Σίρερ επέστρεψε στη Νιούκαστλ για να της δώσει ψυχολογία νικητή, ό,τι χαρακτήριζε δηλαδή τον ίδιο. Κατέληξε μαζί της μία κατηγορία κάτω.

Συνταγές

Στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές. Οι προπονητές δεν είναι καλοί ή κακοί –όλοι είναι επαγγελματίες που θα πρέπει να κάνουν μία δουλειά που μαθαίνεται, διδάσκεται και δεν είναι τόσο θεωρητική. Αυτό που είναι βασικό είναι η όποια επιλογή να στηρίζεται πάνω σε κάποια κριτήρια –να γίνεται για πολύ συγκεκριμένους λόγους που έχουν να κάνουν με τον χαρακτήρα του επιλεγόμενου και το παιχνίδι που αυτός διδάσκει– ή έστω με τον τρόπο που διαχειρίζεται τα πράγματα.

Ο Σίρερ προφανώς δεν είχε γνώση διαχείρισης κρίσεων και έριξε τη Νιούκαστλ. Ο Κλίνσμαν δεν είχε την παραμικρή σχέση με τον ψυχισμό των Βαυαρών και δεν τα κατάφερε στην Μπάγερν. Ο Λεονάρντο και ο Φεράρα επιλέγονται γιατί οι διοικούντες τη Μίλαν και τη Γιούβε πιστεύουν ό,τι και αυτοί της Μπαρτσελόνα όταν εμπιστεύθηκαν τον Γκουαρντιόλα: θεωρούν ότι οι παίκτες αυτοί γνωρίζουν το DNA του συλλόγου και τις όποιες ιδιαιτερότητές του και ως εκ τούτου σε ένα αρκετά προστατευόμενο περιβάλλον θα γίνουν και προπονητές. Το πόσο καλοί θα φανεί στην επόμενη δουλειά τους: για την ώρα ο σκοπός είναι να είναι κατάλληλοι.

Προσλαμβάνουν

Αυτή την καταλληλότητα αναζητούν και όσοι προσλαμβάνουν προπονητές αντί να τους φτιάχνουν. Στην Τσέλσι ζήλεψαν το πόσο καλά δουλεύουν στην Αγγλία κάποιοι ξένοι (ο Μπενίτεθ π.χ. ή ο Βενγκέρ) και προσλαμβάνουν μόνο ξένους: ο Αντσελότι είναι η λογική συνέχεια του Μουρίνιο, του Σκολάρι, του Χίντινκ, υπό την έννοια ότι θα ζητήσουν και από αυτόν να φέρει στο νησί λίγο κοσμοπολίτικο ευρωπαϊκό αέρα –ο τύπος έχει κάνει κάτι που αυτοί ονειρεύονται, έχει κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ δύο φορές.

Την ίδια στιγμή η Μπάγερν Μονάχου δίνει στον Λουίς φαν Γκάαλ τη δεύτερη ευκαιρία να επιστρέψει στα μεγάλα σαλόνια εκτιμώντας το ποδόσφαιρο που έπαιξε η Αλκμααρ. Και το ίδιο κάνει και η Ρεάλ Μαδρίτης όταν προσλαμβάνει τον Πελεγκρίνι και η Βιγιαρεάλ όταν ζήτησε από τον Ερνέστο Βαλβέρδε τις υπηρεσίες του: οι παράγοντες εκτίμησαν τη δουλειά που αυτοί έκαναν (δηλαδή εκτίμησαν το παιχνίδι που αυτοί δίδαξαν) και κρίνουν ότι η ομάδα τους έχει ανάγκη μια τέτοιου τύπου δουλειά, δηλαδή ένα τέτοιου τύπου παιχνίδι.

Επιλογή

Η επιλογή του Βαλβέρδε εν προκειμένω δείχνει ότι κάποιοι εκτίμησαν τη δουλειά του στον Ολυμπιακό πιο πολύ απ' ό,τι ο ίδιος ο Ολυμπιακός –πράγμα που δεν μου προκαλεί έκπληξη, μια και άλλωστε τα πρωταθλήματα τα κερδίζει ο πρόεδρος! Αυτό που έχω να πω είναι ότι αν ο Βαλβέρδε τα πάει καλά στη Βιγιαρεάλ, θα είναι σίγουρα ο καλύτερος προπονητής που έχει περάσει από την Ελλάδα τα τελευταία είκοσι χρόνια. Ηδη είναι ο μόνος που στο πρωτάθλημά μας δεν χάλασε το καλό όνομά του...

Τους μπέρδεψε...

Mία λανθασμένη εκτίμηση του Αντώνη Αντωνιάδη που έγινε χθες το μεσημέρι σε ραδιοφωνικό σταθμό και η μάλλον ατυχής ενημέρωση των ρεπόρτερ που βρίσκονταν στην ΕΠΟ από τον υπεύθυνο επικοινωνίας της ομοσπονδίας είχαν ως αποτέλεσμα να προκύψει ένα μπλέξιμο σχετικά με το τι αποφασίστηκε και τι δεν αποφασίστηκε στο χθεσινό Δ.Σ. της ΕΠΟ με θέμα τη διαιτησία. Ας τα ανακεφαλαιώσουμε, να τι αποφασίστηκε:

• Το σχέδιο της ΟΥΕΦA, αυτό που δεν είχε πάρει την έγκριση της Σούπερ Λίγκας τις προάλλες μετά την (προσωρινή) συμμαχία του Πατέρα με το γκρουπ του Γκαγκάτση, υιοθετήθηκε χωρίς την παραμικρή αντίρρηση από τους συμβούλους: και οι είκοσι παρόντες ψήφισαν «υπέρ».

• Με βάση το σχέδιο καταργήθηκε κάθε χρονικός περιορισμός που υπήρχε μέχρι τώρα για τα αξιώματα του αρχιδιαιτητή και των στελεχών της ΚΕΔ: όλοι μπορούν πλέον να πάρουν μέρος χωρίς να περιμένουν να παρέλθει χρόνος, ακόμα και αν έχουν σταματήσει τη διαιτησία χθες. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Πιλάβιος προσπέρασε τις όποιες αντιρρήσεις, λέγοντας ότι «δεν γίνεται κάποιος να μπορεί να μπει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή Διαιτησίας και να μην μπορεί να μπει στην ΚΕΔ, θα γελάει μαζί μας η ΟΥΕΦA».

• Εκφράστηκαν αντιρρήσεις για την επιλογή του Κύρου Βασάρα ως αρχιδιαιτητή, τόσο μεγάλες που ο πρόεδρος της ΕΠΟ ανακοίνωσε ότι θα του δώσει τη νέα θέση του «ρέφερι μάνατζερ», αναθέτοντάς του τις υποδομές χωρίς να χρειάζεται γι' αυτό την παραμικρή έγκριση.

• Τέλος, η Λίγκα έχασε το δικαίωμα να ορίζει τους παρατηρητές και να βάζει δικό της μέλος στην ΚΕΔ, αλλά απέσπασε την υπόσχεση ότι θα έχει λόγο στην επιλογή όλων των προσώπων της νέας ΚΕΔ.

Οι βιαστικές διακηρύξεις είχαν την πλάκα τους. Χθες πανηγύριζαν και ο Σάββας Θεοδωρίδης και ο Αντώνης Αντωνιάδης ότι πέρασε το δικό τους. Και αυτό πιθανότατα είναι η πρώτη επιτυχία του Πιλάβιου, ο οποίος τους μπέρδεψε καταπληκτικά...

Συνεχίζει ο Γιαννάκης;

Οσοι βιάζονται να κάνουν προβλέψεις για το ποιος θα είναι ο επόμενος προπονητής του Ολυμπιακού στο μπάσκετ θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους μία λεπτομέρεια: την τεράστια εκτίμηση που δείχνει στο πρόσωπο του Παναγιώτη Γιαννάκη ο πατέρας του Παναγιώτη και του Γιώργου Αγγελόπουλου, ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος. Ο μεγάλος εκτιμά τον Γιαννάκη ως προσωπικότητα από τον καιρό που ήταν παίκτης και πιστεύει ότι η ευθύνη του για τους χαμένους τελικούς ήταν μικρή. Ναι μεν τα παιδιά τρέχουν τα θέματα του Ολυμπιακού, αλλά δύσκολα θα κάνουν κάτι κακοκαρδίζοντας τον πατέρα τους.