Γράμμα στον «Τζόλε»

Ερώτηση: ποιος τίτλος είναι ο πιο χαραγμένος και ποιο γκολ; Απάντηση: «Οι τίτλοι είναι πολλοί. Νομίζω ότι το πρώτο ήταν το πιο σημαντικό. Το ξεκίνημα της ομάδας του 1997. Από κει και πέρα, το 7ο που σπάσαμε το ρεκόρ, σε συνδυασμό με το ματς της Ριζούπολης με τον Παναθηναϊκό, που θα μείνει για πάντα στις μνήμες μας». Και όχι μόνο στη δική σου μνήμη, φίλτατε, αλλά στις μνήμες όλων των ανθρώπων που βλέπουν το ποδόσφαιρο ως άθλημα, ως διασκέδαση, ως χαβαλέ, ως εκτόνωση, ως έναν τρόπο να κάνουν καζούρα σ' ένα φίλο, ως το πρώτο από τα πιο ασήμαντα πράγματα στη ζωή.

Παρ' όλο που είμαι Παναθηναϊκών φρονημάτων, αναγνωρίζω πόσο σπουδαίος υπήρξες για τον Ολυμπιακό και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Πόσο έλειψε από τον Παναθηναϊκό τόσα χρόνια ένας Τζόρτζεβιτς. Θυμάμαι πόσα ντέρμπι καθάρισες (όπως τότε που η κλοτσιά του Μόρις σε πρόλαβε αφού είχες βάλει το γκολ κι όχι πριν), πόσο πολύ ξεσήκωνες την εξέδρα, πόσο εμψύχωνες τους συμπαίκτες σου, πόσο καλά λειτούργησες σαν συνδετικός κρίκος ανάμεσα στους πάλιουρες και τα νεούδια. Αν ενώσει κανείς τις κούρσες που έκανες από τα αριστερά, φτιάχνει γέφυρα τεσσάρων λωρίδων από τον Πειραιά μέχρι την Κρήτη. Και φυσικά είχες και τις κακές σου στιγμές, θα μπορούσες ενδεχομένως να έχεις σταματήσει 1-2 χρόνια πριν, να σε θυμόμαστε πιο τρεχαλατζή, θα μπορούσες να είχες αποφύγει μερικά θεαματικά πεσίματα για να πάρεις ένα σφύριγμα, αλλά είναι τόσες πολλές οι καλές στιγμές που έχεις προσφέρει, που σχεδόν παραγράφονται τα στραβά.

Ενα πράγμα μου χτυπάει άσχημα και θέλω να σου το πω: αυτό το ματς της Ριζούπολης «που θα μείνει για πάντα στις μνήμες σας». Διότι το παρουσιάζεις σαν μαγκιά, σαν κάτι άξιο θαυμασμού κι επιβράβευσης, ένα σπουδαίο επίτευγμα που θα πρέπει να θυμούνται με δάκρυα στα μάτια οι επόμενες γενιές Ολυμπιακών. Δεν μιλάω φυσικά γι' αυτά που έγιναν μέσα στο γήπεδο, αλλά κυρίως για όσα προηγήθηκαν και λιγότερο όσα ακολούθησαν. Τότε που ακόμα ο κ. Τσιρώνης δεν είχε κάρτα μέλους και υποτίθεται πως ήταν επιφορτισμένος με την ασφάλεια όλων των αθλητών, όλων των πολιτών, ανεξάρτητα από το χρώμα του κασκόλ και τα διακριτικά στο στήθος.

Δεν έζησες ούτε εσύ ούτε κανένας συμπαίκτης σου (πλην του Νικοπολίδη και του Κωνσταντίνου) κάτι παρόμοιο και ειλικρινά εύχομαι να μην το ζήσει στο μέλλον κανείς. Να έρχεσαι απροστάτευτος με το πούλμαν, να σε χτυπάνε την ώρα που προσπαθείς να μπεις στα αποδυτήρια, να σ' την πέφτουν στη φυσούνα, να σε σημαδεύουν μόλις βγαίνεις στο γήπεδο με ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς (φωτοβολίδες, κέρματα, πέτρες, αναπτήρες), να προσπαθούν να σε λιντσάρουν μετά το τέλος του ματς. Διότι δεν ξέρω πώς θα μπορούσες να παίξεις κι εσύ, αν είχες περάσει τέτοιον εφιάλτη, αν φοβόσουν για την ίδια σου τη ζωή. Διότι στη Λεωφόρο μπορεί να έγιναν απαράδεκτα πράγματα, κυρίως όμως σε βάρος του Ευθυμιάδη και όχι σε βάρος των παικτών του Ολυμπιακού. Εκτός αν κάποιοι εξακολουθούν να βάζουν στην ίδια ζυγαριά τα αίσχη της Ριζούπολης με τον καφέ στο πρόσωπο του Μαυρογενίδη ή τις χειρονομίες του Ολισαντέμπε και νομίζουν ότι με κάποιον τρόπο μπορεί να επέλθει ισορροπία ασχήμιας.

Συγγνώμη κιόλας, αλλά το να δηλώνεις ότι αυτό το ματς έμεινε για πάντα στη μνήμη, αντί να πεις ότι θα ήθελες να μην είχε υπάρξει ποτέ ή ότι μακάρι να το ξέχναγες μια μέρα, είναι σαν να βγει ο Νέντβεντ και να πει ότι «τα παιχνίδια που μου έχουν μείνει για πάντα στη μνήμη είναι αυτά που είχε μοντάρει ο Μότζι». Ή να βγαίνει ο Ζιντάν και να λέει πως «δεν θα ξεχάσω ποτέ τις υπέροχες μέρες στο Τορίνο, που μας έδιναν κάτι μπλε, πράσινα και κόκκινα χάπια με τις χούφτες». Να πει ο Μέσι ότι «θυμάμαι πολλές υπέροχες στιγμές, αλλά σαν τα τρία πέναλτι που δεν σφυρίχτηκαν στον ημιτελικό με την Τσέλσι φέτος δεν βάζω τίποτα». Για κάποια πράγματα δεν γίνεται, ρε γαμώτο, να καμαρώνεις. Απλώς τα βάζεις κάτω απ' το χαλί, μαζί με τα υπόλοιπα σκουπίδια, ελπίζοντας ότι με το πέρασμα των ετών κανείς δεν θα τα θυμάται.

Μετά τιμής, Κώστας Βαϊμάκης.