Η τράπουλα ανακατεύτηκε τυχαία

Σε μια σειρά αγώνων πλέι οφ, για μπάσκετ μιλάμε εδώ και όχι για το άλλο το καλαμπούρι, κερδίζει σχεδόν πάντοτε ο καλύτερος. Το αρχικό 2-0 του Παναθηναϊκού και το 91-64 του δεύτερου τελικού δημιούργησαν την εντύπωση ότι η διαφορά ανάμεσα σε αυτόν και τον Ολυμπιακό είναι μεγάλη. Ο προχθεσινός αγώνας υπενθύμισε στους βιαστικούς ότι δεν είναι πολλά αυτά που χωρίζουν τους δύο φιναλίστ. Ο καλύτερος του χθες δεν είναι απαραίτητα καλύτερος και σήμερα. Πόσω μάλλον αύριο.

Για την ομάδα που βρίσκεται πίσω στο σκορ και απέχει ένα βήμα από τον γκρεμό μοναδική επιλογή είναι το ανακάτεμα της τράπουλας. Κανένας τρίτος δεν μπορεί να γνωρίζει πόσες αλλαγές είχε στο μυαλό του ο Παναγιώτης Γιαννάκης πριν από το τζάμπολ. Τα πρώτα 2,5 λεπτά δεν αποτελούν ασφαλές δείγμα γραφής.

Οταν όμως αποχώρησε τραυματισμένος ο Θοδωρής Παπαλουκάς, ο Ολυμπιακός απέκτησε εξ ουρανού το στοιχείο της έκπληξης. Το αμυντικό πλάνο του Ζέλικο Ομπράντοβιτς πήγε στράφι μονομιάς. Απέναντι στους παίκτες του βρέθηκε ξαφνικά ένας άλλος Ολυμπιακός.

Το ίδιο αβαντάζ είχε -και εκμεταλλεύτηκε- ο Ολυμπιακός πριν από δύο μήνες, όταν χτύπησε ο Τσίλντρες. Οταν συνυπάρχουν στην πεντάδα των «ερυθρολεύκων» τα δύο χρυσοπληρωμένα αστέρια του, η επιθετική της λειτουργία είναι κάπως μονοδιάστατη και η αδυναμία στο μακρινό σουτ βασανιστική. Η απουσία του Παπαλουκά έδωσε ζωτικό χώρο στους τρεις καλούς σουτέρ του Ολυμπιακού και τους επέτρεψε να βρουν ρυθμό χωρίς να πηγαινοέρχονται στον πάγκο.

Ο Τεόντοσιτς έπαιξε 33 λεπτά, ο Γκριρ 26, ο Χαλπερίν σχεδόν 20. Οι τρεις μαζί είχαν 26 πόντους, 7 ασίστ και μόλις 3 λάθη. Στα πρώτα δύο παιχνίδια σούταραν 2/17 τρίποντα και βοήθησαν περισσότερο τον Παναθηναϊκό παρά τη δική τους ομάδα (με εξαίρεση το μίνι κρεσέντο του Σέρβου τη Δευτέρα). Το κλειδί της ομάδας το κρατούν αυτοί οι τρεις.

Η νίκη του Ολυμπιακού τού χάρισε σημαντικό πλεονέκτημα, όσο δύσκολα και αν επιτεύχθηκε. Πρώτα πρώτα υπογράμμισε τον εγωισμό, το πείσμα και την προσωπικότητα των παικτών του μπροστά στα μάτια των απογοητευμένων οπαδών του. Επειτα κατέδειξε τη συνταγή της επιτυχίας: ιδρώτας, ενέργεια, πάθος, ανελέητο κυνηγητό της διεκδικούμενης μπάλας, απέναντι σε αντίπαλο που φάνηκε κάπως κουρασμένος. Τα 20 επιθετικά ριμπάουντ του Ολυμπιακού ήταν το στατιστικό που έκανε τη διαφορά. Ο Πρίντεζης και ο Βούιτσιτς έδειξαν τον δρόμο.

Το σημαντικότερο όφελος για τους «κόκκινους» ήταν το χαμόγελο και η αισιοδοξία που προέκυψε από το 74-70 της Πέμπτης. Οι παίκτες του γνωρίζουν πια ότι μπορούν να νικήσουν τον πάνοπλο και φορμαρισμένο Παναθηναϊκό χωρίς τους Παπαλουκά και Βασιλόπουλο, με τον Μπουρούση αρνητικό, με το Βούιτσιτς θαμπό, με τον Σχορτσανίτη εκτός πλάνου, με ποσοστό 33% εντός παιδιάς και 11 χαμένες βολές, με αναποδιές της τελευταίας στιγμής στο παρκέ, με βλέμματα δυσπιστίας και άδεια καθίσματα στις κερκίδες.

Αίφνης ήταν ο Παναθηναϊκός αυτός που αποκαρδίωσε τους οπαδούς του. Στα πρώτα λεπτά θύμιζε περισσότερο τον Ολυμπιακό του δεύτερου τελικού, παρά τον καλό του εαυτό. Αργότερα έφερε το παιχνίδι στα μέτρα του με το γνωστό πληθωρικό του μπάσκετ, αλλά το άφησε να ξεγλιστρήσει με ασυνήθιστη επιπολαιότητα.

Και το τελευταίο τετράλεπτο (μετά το 60-64) έστησε χορό φαντασμάτων με πρωταγωνιστές τους Νίκολας, Μπατίστ, οπότε περίμενε σωτηρία από τους ηρωισμούς και τις τρέλες του Γιασικεβίτσιους. Ο Σάρας μάλλον παίζει και για να σώσει το συμβόλαιό του...