Μπάρτσα, το οξυγόνο του ποδοσφαίρου

«Τα πήρες όλα κι έφυγες», τραγουδούσε κάποτε ο Στράτος Διονυσίου. Η Μπαρτσελόνα φέτος εκπλήρωσε το πρώτο σκέλος κι εμείς ευχόμαστε να απαρνηθεί το δεύτερο. Να μείνει εδώ. Να μην αποσυρθεί αυτός ο πίνακας μοναδικής ποδοσφαιρικής ομορφιάς από το επίκεντρο της παγκόσμιας γκαλερί του αθλήματος. Λάτρεις του ποδοσφαίρου, κάντε ό,τι περνάει από το χέρι σας!

Κινηθείτε. Σβήστε από τα καταλανικά λεξικά τα λήμματα «κορεσμός» και «εφησυχασμός». Κρατήστε την Μπάρτσα «τσιτωμένη» με προβοκατόρικα σχόλια του τύπου «μια Τσέλσι σας χρειάζεται για να σας μπλοκάρει» ή «τρέμετε, έρχονται οι νέοι galacticos της Ρεάλ να σας τσακίσουν». Κάντε ό,τι σας φωτίσει ο Αγιος Jordi, ο Αλλάχ, ο Βούδας, ο Δίας –ο στόχος είναι οικουμενικός: το ποδόσφαιρο χρειάζεται την Μπάρτσα όπως την απολαύσαμε φέτος. Την έχει ανάγκη πολύ περισσότερο απ' όσο η ίδια χρειάζεται νέα τρόπαια.

Για να ακριβολογούμε: αν η Μπάρτσα χρειάζεται νέους θριάμβους ώστε να χαρεί και να χαροποιήσει περισσότερο τους –ούτως ή άλλως– αυξανόμενους με αριθμητική πρόοδο θαυμαστές της, για το ίδιο το ποδόσφαιρο οι νίκες της είναι υπόθεση σημαντικότερη. Κατεπείγουσα. Στο άθλημα αυτή η Μπάρτσα διοχετεύει οξυγόνο. Οι «μπλαουγκράνα» που παίζουν έτσι –το «έτσι» έχει ήδη αναλυθεί δεόντως– κάνουν ανεκτίμητη προσφορά στην αισθητική του αθλήματος. Οταν όμως κερδίζουν τρόπαια παίζοντας έτσι, θωρακίζουν και την ηθική του αθλήματος.

Εκπέμπουν τα καλύτερα δυνατά μηνύματα.

Η ομάδα γεφυρώνει συνεχώς χάσματα. Πρώτα κατάργησε τα παλιά διλήμματα «αυτοσχεδιασμός ή οργάνωση», «ταλέντο ή σύστημα», «φαντασία ή πειθαρχία». Τα εξάλειψε, επιτυγχάνοντας την καλύτερη δυνατή ισορροπία, το λειτουργικότερο κράμα. Στα μισά υλικά του κράματος αναφέρεται ο Ράιαν Γκιγκς, λέγοντας με δέος: «Με τόσο καλή κυκλοφορία της μπάλας η Μπαρτσελόνα σε κάνει να μοιάζεις ανόητος». Αναζητήστε τα άλλα μισά στις ξαφνικές (;) πρωτοβουλίες του Τσάβι, στα σλάλομ του Μέσι με την μπάλα κολλημένη στο πόδι του, στην ικανότητα του ημι-τραυματία Ανρί να «αδειάζει» με μια απλή κίνηση τον αμυνόμενο στο ύψος της μικρής περιοχής. Ε, κατόπιν η Μπάρτσα τσάκισε και το δίλημμα «θέαμα ή ρεαλισμός», «ομορφιά ή νίκη». Και τα δύο, κύριοι!

Σκεφθείτε πόσα ακόμα μπορεί να προσφέρει εάν αφομοιώσει καλύτερα το «know how» της παράκαμψης εμποδίων που παρεμβάλλουν υποδεέστεροι ποδοσφαιρικοί κόσμοι. Θέλω να πιστεύω πως την επόμενη φορά που η Μπάρτσα θα υποχρεωθεί να αντιμετωπίσει όχι απλώς μια προσεκτική, συντηρητική ομάδα, αλλά το απεχθές κατασκεύασμα το οποίο εμφάνισε ο Χίντινκ στο «Καμπ Νόου», θα αποθαρρύνει πλήρως όσους ποντάρουν στην ποδοσφαιρική μιζέρια. Για όλα αυτά, όμως, είπαμε: «τσιτώστε» τους, να συνεχίσουν έτσι!