Καθόλου απλή υπόθεση

Η υπόθεση της μεταγραφής του Κώστα Κατσουράνη δεν είναι τόσο απλή ώστε να καλυφθεί με το ένα ή το άλλο σλόγκαν, αλλά ούτε και τόσο σύνθετη που να μην μπορεί να επαναληφθεί. Είναι μία από τις περιπτώσεις που για να βγάλεις συμπεράσματα θα πρέπει να αποκλείσεις το άσπρο και το μαύρο και να ψάξεις τις αποχρώσεις του γκρίζου.

Το σλόγκαν «ο Κατσουράνης είναι επαγγελματίας και πρέπει να κοιτάξει το συμφέρον του» είναι μια βολική απλοποίηση. Ο Κατσουράνης ήταν ο παίκτης που «μας κάνει χάρη επειδή παίζει στην ΑΕΚ», όπως είχε πει ο Ντέμης Νικολαΐδης και όταν κάνεις χάρες για κάτι, σημαίνει ότι είναι παραπάνω από δουλειά. Επίσης ο Κατσουράνης έφυγε στην Μπενφίκα με προνομιακή τιμή, επειδή τον ήθελε ο Σάντος και έπρεπε να πάρει την ευκαιρία να παίξει μακριά από το «μίζερο ελληνικό ποδόσφαιρο» στη λογική που είχε γίνει η μεταγραφή του Νικολαΐδη στην Ατλέτικο. Ομάδα αγαπησιάρικη, παίκτες με ψυχισμό και όλα τα σχετικά, που ξεπερνάνε συμβόλαια και συνθήκες.

Για την ακρίβεια, στην ατμόσφαιρα που έγινε η μεταγραφή του Κατσουράνη στην Μπενφίκα ακόμα και ο όρος των 5 εκατομμυρίων ευρώ στην περίπτωση που θα υπήρχε μεταγραφή σε ελληνική ομάδα έμοιαζε προσβλητικός. Και τα ποσά που είχαν ανακοινωθεί ότι εισπράχτηκαν από την ΑΕΚ από την Μπενφίκα ήταν αρκούντως φουσκωμένα, ώστε να φαίνεται ότι η ομάδα ωφελήθηκε από τη μεταγραφή. Εχουμε, λοιπόν, μια μεταγραφή που δεν μπορεί να μπει σε επαγγελματικά καλούπια. Οπότε και το «επαγγελματίας» για τον Κατσουράνη, που η αλήθεια είναι ότι άλλοι το λένε για λογαριασμό του, είναι ιδιότητα που τώρα ανακαλύπτεται επειδή εξυπηρετεί.

Από πλευράς ΑΕΚ στην περίπτωση που η μεταγραφή προχωρήσει μπορεί να υπάρξει δυσαρέσκεια προς τον Κατσουράνη, αλλά όχι και προς τον Παναθηναϊκό. Σε περιπτώσεις όπως του Κονέ, του Σορεντίνο ή του Ενσαλίβα η ΑΕΚ εκμεταλλεύθηκε νόμους, συνθήκες και συμβόλαια για να κλείσει τους παίκτες. Μια κίνηση που όταν την κάνεις τη θεωρείς πανέξυπνη, δεν μπορεί να είναι ανήθικη επειδή την κάνει άλλος.

Από τι ξεκινάει η κόντρα του Γιάννη Βαρδινογιάννη με τον Σωτήρη Κυργιάκο, που είναι τόσο δυνατή ώστε να αποτελέσει σημείο τριβής με τον Ανδρέα Βγενόπουλο; Από τη μεθόδευση της Ρέιντζερς με τον Κυργιάκο ώστε να μείνει ελεύθερος από τον Παναθηναϊκό, η Ρέιντζερ να μη χρειάζεται να πληρώσει την αποζημίωση και να ανέβει το συμβόλαιο του παίκτη.

Ενα συμβόλαιο που ο Κυργιάκος το είχε δεχθεί όταν πήγαινε στη Ρέιντζερς και η διοίκηση του Παναθηναϊκού έγινε έξαλλη όταν βρήκε ένα παραθυράκι στη διατύπωσή του για να παραβιάσει το πνεύμα του. Μόνο που ο Κυργιάκος το έκανε για τα λεφτά και ο Κατσουράνης θα το κάνει για... Βάλτε εδώ μια λέξη και εάν δεν είναι «λεφτά», «χρήμα», «ντουλάς» ή «μπικικίνια», είναι ένα άλλο συνώνυμο που μου διαφεύγει.


Aυτά τα πέντε Ισπανοί άσοι και τρεις Αργεντινοί –επίσης άσοι– υπάρχουν μόνο στην τράπουλα. Οπου αλίμονο αν οι άσοι είναι μόνο τέσσερις. Θα μου πεις ότι στην Ελλάδα το «άσος» είναι ουσιαστικό εν επαρκεία. Στο τελευταίο ματς της Λάρισας μέχρι και ο Κυργιάκος χαρακτηρίστηκε «άσος», που τον ίδιο να ρωτήσεις αμφιβάλλω αν θα είναι η λέξη με την οποία περιγράφει τον εαυτό του. Ας πούμε, λοιπόν, ότι τέσσερις είναι οι άσοι, άντε και ο Σκούφαλης –στον οποίο να εκφράσω τα συλλυπητήριά μου για τον θάνατο της μητέρας του– και οι υπόλοιποι παίκτες είναι κάτι άλλο.

Χρήσιμοι, πολύτιμοι, φιλότιμοι, αεικίνητοι, ακίνητοι ή ό,τι άλλο σκεφτεί ο αθλητικογράφος για να περάσει στον αναγνώστη χαρακτηριστικά που δεν είναι ωραίο να γράφονται φόρα παρτίδα. Γιατί δείξτε μου έναν παίκτη που τον έχουν γράψει φιλότιμο και ξέρει μπάλα και όταν τον ρωτήσω στα αγγλικά πώς τον λένε, θα απαντήσει «Φρανκ» που είναι το μικρό του Λαμπάρντ.

Στη μεταγραφική περίοδο, λοιπόν, όταν ακούς για άσους καλό είναι να κρατάς μικρό καλάθι και έτσι και οι άσοι έρχονται σε οικονομική συσκευασία των πολλών και είναι ξένοι και μεταλλικό gay τσαντάκι να κρατάς πάλι μεγάλο είναι. Σε αυτό το σημείο μπορώ, λοιπόν, να γράψω ότι οι οπαδοί του ΠΑΣ πρέπει να είναι ικανοποιημένοι. Γιατί η διοίκηση της ομάδας τους δεν παίρνει άσους, ούτε καν βαλέδες, αλλά παίκτες που είναι ό,τι πρέπει για να σώσουν την κατηγορία.

Αμφιβάλλω ότι υπάρχει οπαδός που θα πήγαινε στο αεροδρόμιο για να υποδεχθεί τον Κώστα Μενδρινό, ενώ στην περίπτωση του Πάρι Ανδράλα νομίζω ότι δεν θα έφτανε ούτε στα ΚΤΕΛ. Για τον Ντιμπαλά και μόνο ότι ο Κομπότης του είχε προτείνει 100 χιλιάρικα, ο λόρδος «Ντι» είχε πει «ναι» και μετά ο Κομπότης έκανε πίσω επειδή του φάνηκαν πολλά είναι από τις ιστορίες που σπάνε το ηθικό του οπαδού. Αλλά στον ΠΑΣ θα έπρεπε να πανηγυρίζουν. Παίκτες όπως ο Μενδρινός και ο Ανδράλας είναι αυτοί που σώζουν τις κατηγορίες.

Είναι οι παίκτες που έχουν εμπειρίες από το ελληνικό πρωτάθλημα, στην Ελλάδα πρόκειται να ζήσουν και τα επόμενα χρόνια, άρα δεν έχουν διάθεση να τους βρίζουν. Εχουν παίξει σε καλές ομάδες με καλούς γυμναστές και είναι καλοδουλεμένοι και το κυριότερο παίκτες που κοντά τους μια ομάδα μπορεί να αναπτύξει άλλους, χωρίς να σκέφτεται ότι έχει δώσει τόσα λεφτά ή είναι τόσο μεγάλα ονόματα, που σε μερικά ματς δεν μπορούν να κάθονται στον πάγκο.

Επίσης, επειδή το είπε και ο Κοέλιο ότι όταν το σύμπαν συνωμοτεί οι πιο απίθανοι παίκτες μπορούν να ξανασυναντηθούν, η περίπτωση του ΠΑΣ είναι χαρακτηριστική. Γιατί θυμάμαι τον Ελευθερόπουλο στην Κωνσταντινούπολη να λέει τα καλύτερα λόγια για τον Μενδρινό που τότε εμφανιζόταν στον Ολυμπιακό μαζί με τους άλλους έξι εν καμίνω παίδες, όπως νομίζω ότι Ανδράλας και Ελευθερόπουλος έχουν βρεθεί στην αρχή της καριέρας τους μαζί στην Προοδευτική.

Η μόνη ανησυχία που μπορεί να υπάρξει είναι αν τα Γιάννενα ταιριάζουν στον «Ελέ». Κουτοί... Φυσικά και ταιριάζουν. Ο,τι θα χρειαστούν είναι λίγη μελέτη και μερικές προσθήκες στην καρνταρόμπα του.

Το στυλ των Ιωαννίνων είναι το γκρι μπλε. Οχι τόσο γκρι ώστε να γίνεται μπίχλα ούτε τόσο μπλε ώστε να μοιάζει με πουκάμισο του Σάντος. Ενα γκρι σουρί και ένα μπλε RAF ή έστω μεταλίκ είναι ό,τι πρέπει για να δένουν με το χρώμα των νερών της λίμνης. Κάτι σε τοπίο στην ομίχλη.

Στις περιπτώσεις που στη λίμνη δεν έχει ομίχλη, ο «Ελέ» μπορεί να ζητεί βοήθειες από τον «Τζόλε», να προχωράει ο αρχηγός μπροστά και να φυσά το Marlboro ατμόσφαιρα. Επίσης, καλό είναι όσο ο «Τζόλε» θα βρίσκεται στα Γιάννενα να βοηθήσει τον «Ελέ» να ξεχειλώσουν μερικά πουλόβερ.

Το φοιτητικό στοιχείο είναι καθοριστικό για τη ζωή στα Γιάννενα. Το οποίο σημαίνει ατελείωτες συζητήσεις και αναζητήσεις στον χώρο της τέχνης και της πολιτικής. Φυσικά στον χώρο της πολιτικής, όπως όλοι θυμόμαστε από τα βράδια του Δεκέμβρη, όλο το rage είναι η κουκούλα. Αλλά μην είσαστε passe. Η κουκούλα είναι το χθες και αυτό που θα φορεθεί στους προοδευτικούς κύκλους του επόμενου χειμώνα είναι το existential look.

Το υπαρξιστικό στυλ της δεκαετίας του '50, όταν τα κορίτσια ήταν καθαρά και το σεξ βρόμικο. Μούσι (τα αγόρια), παντελόνι μέχρι το γόνατο (τα κορίτσια) και ξεχειλωμένο πουλόβερ (αμφότεροι). Ενα τέτοιο look, μια ελαφριά μελαγχολία (που μπορεί να βοηθηθεί με μερικά γκολ) θα είναι η μόδα που θα λανσάρει ο «Ελέ» φέτος στα Γιάννενα.

Για αυτοκίνητο το 2CV παραείναι προβλεπόμενο και ένα Diane είναι ό,τι πρέπει. Μουσική Ζιλιέτ Γκρεκό, Εντίθ Πιάφ ή ό,τι έχει παίξει ο Γιάννης Διακογιάννης σε εκπομπή που καλύπτει το κενό. Γκόμενες πάντα με ίσιο μαλλί. Παντού. Οσο για λογοτεχνία, Ζαν Πολ Σαρτρ και το «Η γέννηση ενός αρχηγού», που είναι το μόνο βιβλίο του Σαρτρ που διαβάζεται, είναι μια χαρά για αρχή και αν είναι στην αυθεντική, γαλλική έκδοση του Gallimard μπορούμε να πούμε παραμύθι στον «Τζόλε» ότι είναι ψευδώνυμο του πραγματικού γιου του Σάββα και το έγραψε γι' αυτόν.


Για αλλαγή προτείνω αμερικανικό μπιτ και Κέρουακ, γιατί με τον κωλοϋπαρξισμό πήζεις στη γαλλικούρα. Και σε αυτό το σημείο γυρίστε στη μέση της εφημερίδας και μετά στείλτε μου mail. Με ποιον μοιάζει ο Τζακ Κέρουακ; Ναι. Ναι. Με εκείνον. Φτυστός ο Διονύσης.