Γράμματα κερδίζω, κορόνα χάνεις

H ΑΕΚ: απόλυτα δικαιολογημένα το ψάχνει για τη ρήτρα των 5 εκατομμυρίων. Είναι ακριβώς τα λεφτά που της λείπουν για την επόμενη χρονιά. Το πρόβλημα είναι πως όσα συμβόλαια και να ψαλιδίσει, όσους Δημήτρηδες Μάρκους και να απολύσει, αν δεν πάρει τη γενναία απόφαση να πουλήσει τον Μπλάνκο, δύσκολα θα εξοικονομήσει αυτό το ποσό. Μπορεί ο Σωτήρης Κυργιάκος να είναι ο καλύτερος Ελληνας στόπερ, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι πέρυσι που ήταν ελεύθερος η καλύτερη πρόταση που του έγινε ήταν αυτή από τον Ντέμη. Φέτος που έχει συμβόλαιο, τι τους κάνει να πιστεύουν στην «Ενωση» ότι θα βρεθεί ομάδα να δώσει π.χ. 2 εκατομμύρια ευρώ, τη στιγμή που η ομάδα δεν έπαιξε ούτε καν στους ομίλους του ΟΥΕΦΑ;

Καλός επίσης ο Μαϊστόροβιτς, αλλά 31 ετών, μια χαρά ο Σκόκο, αλλά καλύτερα να τον κρατήσει με την ελπίδα του χρόνου να έχει διπλασιάσει την τιμή του, ευσεβής πόθος να μοσχοπουληθεί ο Εντίνιο επειδή έβαλε γκολ σε φιλικό με την Πορτογαλία, ούτε γι’ αστείο δεν τιμάται 3,5 εκατομμύρια ο Τζεμπούρ φέτος, όσα δηλαδή τον κοστολόγησε με μια δόση (επιτυχημένης) τρέλας ο Πανιώνιος. Οπότε, μοναδικό «βαρύ χαρτί» ο Μπλάνκο. Οσο για την πρόταση της ΑΕΚ στην Μπενφίκα, μοιάζει μάλλον με χειροβομβίδα κρότου λάμψης: πολλή φασαρία, κανένας τραυματισμός. Διότι μια ομάδα που προσπαθεί να κόψει από παντού, πώς αλήθεια μπορεί να προσφέρει 1-2 εκατομμύρια στους Πορτογάλους και τουλάχιστον ένα στον παίκτη ετησίως;

• Ο Παναθηναϊκός: άσχετα από το αν πουληθούν ο Σιμάο, ο Μάτος, ο Τζιόλης, όλοι μαζί ή κανένας τους, αν έχεις την ευκαιρία να αποκτήσεις τον πληρέστερο Ελληνα ποδοσφαιριστή χωρίς να πληρώσεις τα μαλλιοκέφαλά σου, τότε δεν χρειάζεται δεύτερη σκέψη. Παίζει ως κόφτης, ως «οκτάρι», ως λίμπερο, ως τρίτο αμυντικό χαφ που μπορεί να περάσει και μπαλιές, άμα χρειαστεί ακόμα και δεξί μπακ, σκοράρει, έχει ηγετική φυσιογνωμία, τα έχει όλα και συμφέρει. Εξαιρετική σκέψη από τον Κώστα Αντωνίου, που φαντάζομαι το έχει ψάξει το θέμα με τη ρήτρα κι έχει βρει το κόλπο, ώστε η Μπενφίκα να τον αφήσει ελεύθερο ή να τον «αφήσει ελεύθερο» χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.

• Ο Κατσουράνης: φαντάζομαι πως θέλει τρία βασικά πράγματα. Το πρώτο είναι να βρίσκεται κοντά στην οικογένειά του. Το δεύτερο, να εξασφαλιστεί οικονομικά, πηγαίνοντας σε μια ομάδα που είναι πιο συνεπής στις πληρωμές της κι από ελβετική τράπεζα. Και τρίτον, στα 30 του πλέον, να βλέπει μπροστά του προοπτικές -πρωταθλητισμού, αξιοπρεπούς ευρωπαϊκής πορείας, χτισίματος μιας ομάδας με μέλλον. Δεν ξέρω αν το έχει πάρει απόφαση ή το σκέφτεται για τον Παναθηναϊκό, έχω την αίσθηση όμως ότι το αποτέλεσμα της Κυριακής και το αν ο Παναθηναϊκός θα έχει την ευκαιρία να μπει στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ μέσω των προκριματικών θα είναι η λεπτομέρεια που ίσως βαρύνει στο αν θα βάλει ή όχι την υπογραφή του.

• Ο Ολυμπιακός: θα μου πείτε «πού κολλάει τώρα ο Ολυμπιακός;». Κολλάει και παρακολλάει. Διότι αν πριν από μερικούς μήνες, μέσα στη γενική ευθυμία από την «πεντάρα» στην Μπενφίκα στο Καραϊσκάκη, δεν αντιμετώπιζαν όλοι στο λιμάνι ελαφρά τη καρδία τα μπινελίκια προς τον Κατσουράνη από την κερκίδα και την ατάκα του μετά το ματς «θα γύρναγα στην Ελλάδα και θα έπαιζα οπουδήποτε πλην του Ολυμπιακού», τώρα που ψάχνουν για παρτενέρ του Ντουντού που να είναι κοινοτικός (που δεν είναι ο Λεντέσμα), σε καλή ηλικία (που δεν έχει ο Στολτίδης), που να κόβει και να μαρκάρει (που δεν έκανε ο Πατσατζόγλου) και σε προσιτή τιμή (που δεν έχει ο Τέτεϊ) θα τον είχαν μπροστά στα μάτια τους. Αλλά -για κακή τους τύχη- υπάρχουν και κάποιοι ποδοσφαιριστές που αν τους βρίσουν τη μάνα, το σπίτι και την οικογένεια, δεν το «ξεχνάνε» λίγο καιρό μετά, μόλις στρωθούν στα πόδια τους τα 500ευρα.