Τα «no le comprendo» του Μπλάνκο

Όλα ξεκίνησαν σαν ένα αθώο αστείο. Βράδυ Τρίτης σε ένα γνωστό εστιατόριο-μεζεδοπωλείο-ταβέρνα στο Χαλάνδρι οι παραγγελίες πηγαινοέρχονται. «Μπορώ να σας βρω τραπέζι σε ένα τέταρτο» είπε ο σερβιτόρος και μας έφερε δυο σφηνάκια ρακί για να σκοτώσουμε την βαρεμάρα της αναμονής. Οι δυσοίωνες προβλέψεις για βροχή δεν επιβεβαιώθηκαν έτσι το τραπεζάκι στον κήπο ήταν έτοιμο σε 17 λεπτά ακριβώς. Μέχρι να έρθει η πρώτη παραγγελία παρατηρούσα τις ρετρό αφίσες στους τοίχους. «Βιταμινούχος φυτίνη» έγραφε μια από αυτές «αγνόν ηγγυημένον υδρογονωμένον ελαιόλαδον» μια άλλη. Σκέφτηκα πόσο δυσκοίλια εποχή ήταν αυτή στην όποια το λάδι χαρακτηριζόταν αγνόν ηγγυημένον και υδρογονωμένον.

Δυο μπουκάλια κρασί και αρκετό φαγητό μετά ένας τύπος γύρω στα 40 με τζιν παντελόνι άσπρο πουκάμισο και παπούτσια timberland (φυσικά χωρίς κάλτσα) πλησίασε στο τραπέζι. «Μπορώ να πάρω την καρέκλα» ρώτησε αλλά φυσικά την είχε σηκώσει πριν πάρει θετική απάντηση. Όλα ξεκίνησαν σαν ένα αθώο αστείο. «Αν θες να πεθάνεις ναι, μπορείς να την πάρεις» του απάντησα. «Τι εννοείς;» με ρώτησε. «Εννοώ ότι όπου κι αν προσπαθήσεις να κρυφτείς θα σε βρω». «Σας παρακαλώ κύριε» είπε σαστισμένος. «Εσύ θα παρακαλάς για έλεος». Ο σαραντάρης με τα timberland χωρίς κάλτσες άφησε την καρέκλα και έφυγε με γρήγορο βήμα.

Για κάποιο περίεργο λόγο που ακόμα δεν έχω καταλάβει, επέστρεψε λίγη ώρα μετά με δυο όργανα της τάξης που μου ανακοίνωσαν ότι συλλαμβάνομαι για απειλή κατά της ζωής. Πέρασα το βράδυ στο κρατητήριο μέχρι να τους πείσω ότι απλά έκανα πλάκα, αλλά αντιλήφθηκα πολύ γρήγορα και για μια ακόμη φορά ότι τέτοιου είδους χιούμορ δεν είναι αποδεκτό στην κοινωνία μας. Η παρόρμηση να φωνάξω «γαμώ την κοινωνία μας» έφυγε γρήγορα αφού είμαι σίγουρος ότι θα επιβάρυνε τη θέση μου. «Όλα ξεκίνησαν σαν ένα αθώο αστείο» τους είπα τελικά λίγο πριν με αφήσουν ελεύθερο και μου επιστρέψουν τα προσωπικά μου αντικείμενα. Έναν αναπτήρα, τον καπνό μου, ένα κινητό και ένα σακουλάκι με μείγμα για βάφλες.

Άυπνος και κουρασμένος πήρα τον δρόμο για τη δουλεία. Έφτασα λίγο πριν τις τρείς το μεσημέρι. Όπως πάντα το ασανσέρ έκανε βόλτες σε όλους τους ορόφους και μέχρι να φτάσει σε έμενα πέρασε κανά πεντάλεπτο. Όταν έφτασε επιτέλους, ένας τύπος με κίτρινη μπλούζα και μακριά μαύρα μαλλιά με χωρίστρα στη μέση κράτησε την πόρτα. «por favor» μου είπε αλλά τα ισπανικά μου έφταναν μέχρι τους στίχους του te quiero puta των Rammstein.

«Κάτι μου θυμίζεις φιλαράκο σε έχω ξαναδεί πουθενά;» τον ρώτησα. «Μπλάνκο, Μπλάνκο» μου είπε. Τότε κατάλαβα ότι το καλοφτιαγμένο αγόρι δεν ήταν άλλο από τον Ίσμαελ Μπλάνκο που πήγαινε στην εκπομπή του Μπάμπη. «Have a nice show» ήταν η μοναδική ατάκα που μπόρεσα να πω. «Καλή εκπομπή» εννοούσα. «WE-HAVE-VERY-GOOD-CHERRY-PIE» του είπα συλλαβιστά. «ΕΑΤ-ΙΤ-WITH-BEER». «No le comprendo» μου είπε τελικά την ώρα που φτάναμε στον τέταρτο όροφο. Βγήκε γρήγορα από το ασανσέρ και μπήκε στο στούντιο. «Cherry pie with beer» σκέφτηκα χαμογελώντας και πάτησα το κουμπί στο ασανσέρ για να πάω κατευθείαν στο υπόγειο.

Μπήκα στο γραφείο μου που έμοιαζε με θάλαμο αερίων από τη ζέστη και την κλεισούρα. Άνοιξα το μοναδικό παράθυρο και έβαλα μπροστά έναν ετοιμοθάνατο ανεμιστήρα. Λίγα λεπτά μετά η ατμόσφαιρά είχε βελτιωθεί αισθητά αλλά ο ανεμιστήρας είχε πεθάνει. Έβαλα σε ένα ποτήρι ουίσκι με λίγο πάγο και κόκα- κόλα. «Είναι τυχαίο ότι τα δυο πιο hot ονόματα αυτές τις μέρες είναι «Κατσούρ» και Τιμούρ;» μου είπε ο Jesse James ο λούτρινος σκύλος που μιλάει. «Ξέρεις κάτι που δεν ξέρω;» του είπα. «Ίσως» μου είπε. «Μίλα και γρήγορα». Σιωπή απλώθηκε στο δωμάτιο αφού ο Jesse James μεταμορφώθηκε σε έναν απλό λούτρινο σκύλο που δεν μιλάει. Ήπια μια γουλιά από το ουίσκι μου και άρχισα να προετοιμάζομαι ψυχολογικά για τον τελικό του Champions League…

*Η παραπάνω ιστορία είναι 100% αληθινή. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι τα πραγματικά γεγονότα που έχουν διαστρεβλωθεί εντελώς…

A! Και να μην ξεχάσω φυσικά... for those about to rock.. We salute you!



Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com