Μια κούπα που όλοι τη θέλουν

Είναι το κύπελλο που όλοι θέλουν. Αυτό που επιθυμούν να έχουν στο βιογραφικό τους, αυτό που ονειρεύονται πως κάποια μέρα θα σηκώσουν ψηλά. Το τρόπαιο αυτό, το απωθημένο κάθε καριέρας σε συλλογικό επίπεδο, δεν είναι το μοναδικό κομμάτι, μια και ήδη βρισκόμαστε στην έκτη κόπια του.

Το πρώτο, που είχε και διαφορετικό σχήμα, ήταν αυτό που ονομαζόταν «Κύπελλο Equipe» για να τιμηθούν η γαλλική εφημερίδα και ο αρχισυντάκτης της, Γκαμπριέλ Ανό, ο οποίος εμπνεύστηκε τη διοργάνωση που θα άλλαζε τον κόσμο.

Η Ρεάλ Μαδρίτης το κατέκτησε πέντε συνεχείς φορές. Με την έκτη επιτυχία της, το 1966, η ΟΥΕΦΑ αποφάσισε να της δώσει το «λάφυρο» δικό της για πάντα. Στην αίθουσα τροπαίων του «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» μία γωνία είναι αφιερωμένη σε αυτή την «κούπα», που ξεχειλίζει ιστορία και θυμίζει πάντα εκείνη την ομάδα του Ντι Στέφανο και του Χέντο.

Το «κύπελλο με τα μεγάλα αυτιά», όπως το έχουν αποκαλέσει, έκανε την εμφάνισή του το 1967. Ο γενικός γραμματέας της ΟΥΕΦΑ, Χανς Μπράγκεντερ, σκέφτηκε πως ο σπεσιαλίστας Ελβετός χρυσοχόος από τη Βέρνη Χανς Στάντελμαν μπορούσε να σχεδιάσει ένα τρόπαιο αντάξιο της μεγαλοπρέπειας του θεσμού. Ο γιος του Στάντελμαν θυμάται πως εκείνη τη μέρα στο γραφείο του Μπράγκεντερ, ο Γερμανός παράγοντας δημιούργησε ένα άλλο κύπελλο μέσα από διάφορα σχέδια! Κι έτσι, σαν ένα παζλ, δημιουργήθηκε το σημερινό αριστούργημα! «Πήρε περίπου 340 ώρες να γίνει, αλλά άξιζε κάθε δευτερόλεπτο», τόνισε ο Στάντελμαν. Μετά ανέλαβε ο χαράκτης Φρεντ Μπόνινγκερ και όλα ήταν έτοιμα, εντός του χρονικού ορίου που είχε θέσει η ΟΥΕΦΑ!

Το ύψος του φτάνει τα 74 εκατοστά, ζυγίζει 7,5 κιλά (έχει το μισό βάρος από το αντίστοιχο τρόπαιο του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ) και στοίχισε 10.000 ελβετικά φράγκα. Σήμερα υπολογίζεται πως η αξία του αγγίζει τα δύο εκατομμύρια ευρώ!

Η Σέλτικ έγινε το 1967 η πρώτη ομάδα που το κατέκτησε και ταυτόχρονα η πρώτη βόρεια, βάζοντας τέλος στο σερί των Λατίνων. Μέχρι τότε, είτε Ισπανοί, είτε Ιταλοί, είτε Πορτογάλοι ήταν αυτοί που «φλέρταραν» ασύστολα και άκρως επιτυχημένα μαζί του.

Στη δεκαετία του '70, το εργαστήριο χρειάστηκε να δημιουργήσει δύο ακόμη κόπιες. Το ορίτζιναλ κύπελλο κατέληξε στο Αμστερνταμ. Ο Αγιαξ του Κρόιφ και του Κάιζερ, με τις τρεις συνεχείς κατακτήσεις μεταξύ του 1971 και του 1973, μπόρεσε να εκπληρώσει το δεύτερο ζητούμενο από την ΟΥΕΦΑ, το οποίο είναι η κατάκτηση του τροπαίου για τρία συνεχή έτη. Αμέσως μετά, η Μπάγερν του Μπεκενμπάουερ και του Μίλερ, με ισάριθμες νίκες μεταξύ του '74 και του '76, ανάγκασε τους ανθρώπους της ΟΥΕΦΑ να... τρέχουν για ακόμη μία παραγγελία!

Το τέταρτο κατά σειρά κύπελλο άντεξε πιο πολύ. Μέχρι το 1994, όταν η Μίλαν στην Αθήνα με το απόλυτο 4-0 επί της Μπαρτσελόνα έφτασε τις πέντε κατακτήσεις. Ετσι, κι εκείνη πήρε στα γραφεία της ένα αυθεντικό σουβενίρ για τη μεγάλη πορεία και την ξεχωριστή συμβολή της σε αυτή τη διοργάνωση!

Από το βράδυ του Μάη του '95 στη Βιέννη, το νέο κύπελλο περιπλανήθηκε αρκετά, επειδή καμία ομάδα δεν κατάφερε να το κρατήσει στην κατοχή της για δεύτερη σερί σεζόν, πόσω μάλλον για τρίτη.

Ωστόσο η πέμπτη… έκδοση κατέληξε το 2005 στην τροπαιοθήκη του «Ανφιλντ», με τη Λίβερπουλ να φτάνει στην Κωνσταντινούπολη στην πέμπτη κατάκτηση του τροπαίου.

Αν και η έκτη κόπια δεν θα ταξιδέψει για μόνιμη εγκατάσταση φέτος ούτε στη Βαρκελώνη ούτε στο Μάντσεστερ, μια και καμία από τις δύο φιναλίστ δεν πληροί προς το παρόν τις προϋποθέσεις, υπάρχει μία σημαντική διαφοροποίηση σε σχέση με το παρελθόν. Για πρώτη φορά, όπως και στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ την προηγούμενη εβδομάδα, ο νικητής θα πάρει απευθείας... μοντέλο ίδιου μεγέθους, αλλά δεν θα μπορέσει να κρατήσει έστω και για λίγο το original τρόπαιο.

n ΣΑΜΟΥΕΛ ΕΤΟ

Μπόμπερ τελικών

Οταν κλήθηκε να παίξει στον πρώτο τελικό της καριέρας του, ο Σάμουελ Ετό ήταν 19 χρόνων. Τον Φεβρουάριο του 2000, στο εθνικό στάδιο του Λάγος, περίμενε μαζί με τους συμπαίκτες του της εθνικής ομάδας Καμερούν να βγουν στον αγωνιστικό χώρο για τον τελικό του Κόπα Αφρικα κόντρα στη συνδιοργανώτρια (με την Γκάνα) Νιγηρία, όταν ο Ταρίμπο Γουέστ τον πλησίασε με αρκετό θράσος. «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;», τον ρώτησε. «Φυσικά! Σε έχω δει πολλές φορές στην τηλεόραση, όμως σήμερα θα μάθεις ποιος είμαι εγώ», ανταπέδωσε ο Ετο. Είκοσι έξι λεπτά μετά το πρώτο σφύριγμα, ο Καμερουνέζος άσος έδωσε το προβάδισμα στα «λιοντάρια». Αν και τελικά η αναμέτρηση κρίθηκε στη διαδικασία των πέναλτι μετά την ισοπαλία με 2-2, στο τέλος ήταν ο Ετό και οι συμπαίκτες του αυτοί που πανηγύρισαν.

Λίγους μήνες αργότερα, στο Σίδνεϊ, ο Ετό θα έβρισκε ξανά τον δρόμο προς τα δίχτυα ισοφαρίζοντας 2-2 την Ισπανία, που είχε στη σύνθεσή της τους νυν συμπαίκτες του στη Μπαρτσελόνα Τσάβι και Πουγιόλ. Το ματς οδηγήθηκε στη… ρώσικη ρουλέτα και το φινάλε βρήκε την ομάδα του Καμερούν να κατακτά το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Με την εθνική ομάδα πανηγύρισε την κατάκτηση ακόμη ενός Κόπα Αφρικα, το 2002. Ο τελικός κόντρα στη Σενεγάλη ολοκληρώθηκε χωρίς σκορ και ο νικητής αναδείχθηκε και πάλι μέσα από τη διαδικασία των πέναλτι.

Το καλοκαίρι του 2000, η μεταγραφή του από τη Ρεάλ Μαδρίτης στη Μαγιόρκα, στην οποία ήδη αγωνιζόταν ως δανεικός, ήταν μια ευχάριστη εξέλιξη για τον ίδιο. Στα τέσσερα χρόνια της παραμονής του στις Βαλεαρίδες έφτασε στην κατάκτηση του Κυπέλλου Ισπανίας. Το 2003 με δύο τέρματα του Ετό, η Μαγιόρκα επικράτησε 3-0 της Ουέλβα και πανηγύρισε την κατάκτηση του πρώτου τροπαίου της ιστορίας της.

Η μετακίνηση του στην Μπαρτσελόνα το 2004, έναντι 24 εκατομμυρίων ευρώ, ήταν φυσική συνέπεια των εμφανίσεών του. Η άφιξη του στην Καταλωνία συνδυάστηκε με την κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος των «μπλαουγκράνα» τον 21ο αιώνα. Επιτυχία που επαναλήφθηκε και το 2006. Στην 50ή επέτειο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών εκείνη τη χρονιά, η Μπαρτσελόνα ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί της Ευρώπης. Στο Παρίσι, κόντρα στην Αρσεναλ, ο Ετό ισοφάρισε το γκολ του Κάμπελ, πριν ο Μπελέτι χαρίσει το τρόπαιο στην ισπανική ομάδα.

Η επόμενη σεζόν άρχισε θετικά για την «Μπάρτσα», η οποία κατέκτησε το Σούπερ Κύπελλο Ισπανίας απέναντι στη συμπολίτισσα Εσπανιόλ. Το ίδιο «λάφυρο» είχε καταλήξει στην τροπαιοθήκη του «Καμπ Νόου» και την προηγούμενη χρονιά, με τον Ετό να σκοράρει και στα δύο ματς απέναντι στην Μπέτις.

Υστερα από έντεκα χρόνια οι «μπλαουγκράνα» έφτασαν στην κατάκτηση του Κυπέλλου Ισπανίας. Στη νίκη 4-1 επί της Αθλέτικ Μπιλμπάο ο Ετό μπορεί να μη σκόραρε, αλλά ελπίζει να το καταφέρει κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Μπορεί ο ίδιος να υποστηρίζει πως «σημασία στον τελικό έχει μόνο η νίκη κι όχι απαραίτητα η απόδοση», εξηγώντας πως από τον τελικό του Παρισιού το μόνο που θυμάται «είναι ότι κερδίσαμε», όμως είναι απίθανο να μη θυμάται πως οκτώ νικηφόρους τελικούς της καριέρας του είχε σκοράρει στους πέντε από αυτούς.