Είναι και αυτός στημένος...

Μόλις έριξα μια ματιά στα χθεσινά πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων και φυλλάδων, αισθάνθηκα αυτό που στα νεοελληνικά λέμε deja vu! Βρε, σαν κάπου να το έχω ξαναδεί αυτό το έργο...

Βασάνισα λίγο το μυαλό μου, ώσπου θυμήθηκα. Το σκηνικό που διαμορφώθηκε μετά τον δεύτερο τελικό μού θυμίζει έντονα το αντίστοιχο του 2002, όταν η ομάδα που ξεκίνησε με μειονέκτημα (Ολυμπιακός) κέρδισε το πρώτο παιχνίδι εκτός έδρας παιχνίδι και το δεύτερο εντός, προηγήθηκε 2-0 και κόλλησε την πλάτη του αντιπάλου της (ΑΕΚ) στον τοίχο. Οι οπαδοί των «ερυθρολεύκων» πανηγύριζαν την επικείμενη κατάκτηση του τίτλου, η ίδια η ομάδα κυριεύτηκε από υπερβάλλουσα αισιοδοξία και άγγιξε τα όρια του εφησυχασμού, η δε ΑΕΚ έδειχνε έτοιμη να βαρέσει διάλυση.

Τον πρωταγωνιστικό ρόλο ανέλαβαν τότε οι ποδοσφαιράκηδες φανατικοί της και οι ακόμα πιο ποδοσφαιράκηδες κονδυλοφόροι των προσκείμενων στην ίδια οπαδικών εντύπων. Θυμάστε; «Σκίστε τα συμβόλαια», «Βγάλτε τις φανέλες». Μάλιστα, η «Ωρα για Σπορ» τόλμησε να υπονοήσει σε ξεδιάντροπο δημοσίευμά της ότι ο Μιχάλης Κακιούζης (και όχι μόνο αυτός) ήταν... στημένος. Λίγες μέρες αργότερα, έψαχνε τρόπο για να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Τα έχει αυτά το ρημάδι το μπάσκετ, δεν είναι εύκολο σαν το άθλημα με τα «μπενάλντι» και τα «οφσάιτ»...

Στα πλέι-οφ, το 0-2 δεν ανατρέπεται από ομάδες που έχουν να δώσουν το τρίτο και το πέμπτο ματς εκτός έδρας. Ανατρέπεται όμως από ομάδες που ξεκινούν τη σειρά με πλεονέκτημα έδρας, όπως η ΑΕΚ του 2002. Αυτήν καλείται να μιμηθεί ο Ολυμπιακός, αν είναι να μείνει ζωντανός στο σαφάρι του τίτλου.

Το ΣΕΦ υπήρξε ανέκαθεν ο καλύτερος σύμμαχος για τους «κόκκινους». Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να το «αλώσει» την περασμένη Πέμπτη, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα επαναλάβει το κατόρθωμά του αύριο. Εάν πάντως εμφανιστεί σχετικά χαλαρός, οπλισμένος με τη σιγουριά που λογικά του δίνει το εντός έδρας 4ο παιχνίδι, θα είναι σαν να παίζει με τη φωτιά. Οι έμπειροι παίκτες του γνωρίζουν ότι θα είναι μέγα λάθος να δώσουν οι ίδιοι φιλί ζωής στον αντίπαλό τους. Οσο κι αν ο Ολυμπιακός έχει τον έναν ώμο ακουμπισμένο στο καναβάτσο, διαθέτει το ταλέντο, τη φιλοδοξία και τη δίψα για να αντεπιτεθεί. Χρειάζεται όμως μια σπίθα, ένα φως ελπίδας στο βάθος του τούνελ. Μια νίκη εντός έδρας. Κάπως έτσι ξεκίνησε η ΑΕΚ του 2002 τη δική της ανατροπή. «Αν έχετε πατάτα, αντί για καρδιά, τότε να φτιάξουμε πουρέ», είχε κεντρίσει τον εγωισμό των παικτών του ο τελευταίος των ρομαντικών, Γιάννης Φιλίππου.

Υπάρχει, βέβαια, μια σημαντική διαφορά. Η ομάδα που τότε βρέθηκε στο 0-2 ήταν στην πραγματικότητα ανώτερη από εκείνη που είχε προβάδισμα στο σκορ. Η αντεπίθεση της ΑΕΚ των Ντικούδη, Κακιούζη, Χόλντεν, Ζήση, Χατζή, Μπετς, Μπιλμπά και Κικίλια καθρέφτιζε το περίσσευμα ποιότητας, πείρας και προσωπικότητας που την έκανε να ξεχωρίζει από τον (αποδεκατισμένο στο φινάλε) Ολυμπιακό της εποχής. Ενώ ο Παναθηναϊκός του 2009 είναι καλύτερος από τον χρυσοποίκιλτο, αλλά ξεγυμνωμένο στο ΟΑΚΑ αντίπαλό του. Ποιος τολμά πια να ισχυριστεί το αντίθετο;

Στο μεταξύ, η αμετανόητη ΑΕΚ επέστρεψε θριαμβευτικά στο σκοτεινό της παρελθόν. Ο αρχηγός του 2002 και του 2009, Νίκος Χατζής, εκδιώχθηκε επειδή... δεν αγαπάει την ομάδα. Το λάθος του ήταν ότι ζήτησε τα δεδουλευμένα του. Μήπως είναι και αυτός στημένος;