Θα αργήσει, αλλά θα έρθει

Ο Κόκκαλης λατρεύει τον χώρο του ποδοσφαίρου όπως ακριβώς είναι. Ο Βγενόπουλος τον σιχαίνεται γι' αυτό που έγινε. Ανεξάρτητα από το πόσο αλήθεια λέει, με την πληροφορία της παραίτησής του να διαψεύδεται από τον ίδιο ώρες προτού την ανακοινώσει, ο «Βγενό» σε ένα πράγμα είναι σπαθί. Στο θέμα της συμπεριφοράς στο γήπεδο. Από την πρώτη μέρα που ασχολήθηκε με τον Παναθηναϊκό με τον «περί ρούλαλα» λόγο μέχρι τώρα που αποχώρησε από την καθημερινή δράση, ο Βγενόπουλος έπειθε ότι τον αηδιάζει η χυδαιότητα της ποδοσφαιρικής κερκίδας. Οτι δεν καταλάβαινε την αναγκαιότητα να συμβιβαστεί με το «έτσι είναι». Εχοντας απόλυτα δίκιο, γιατί έτσι δεν είναι. Ούτε στην Αγγλία, ούτε στην Ισπανία, ούτε καν στην Ιταλία ο κόσμος δεν πάει στο γήπεδο μόνο για να βρίσει. Μόνο στην Ελλάδα υπάρχουν άνθρωποι που πηγαίνουν στο γήπεδο, αρχίζουν να βρίζουν και μετά κοιτούν να δουν ποιον έβρισαν.

Αντίθετα, τον Κόκκαλη ποτέ δεν τον ενόχλησε η ατμόσφαιρα του γηπέδου. Αυτό που τον ενόχλησε και τον ενοχλεί είναι η ιδέα ότι ο κόσμος δεν μπορεί να είναι μαυρόασπρος, αλλά υπάρχουν και τόνοι γκρίζου. Οτι κάποιος μπορεί να είναι «Ολυμπιακός», πράγμα που σημαίνει ότι χαίρεται όταν κερδίζει ο Ολυμπιακός, αλλά ο τρόπος που κρίνει να μη διαφοροποιείται από το αν η ομάδα είναι ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός ή ο ΠΑΟΚ.

Πιθανότατα η λογική του «εμείς» και οι «άλλοι», που πάντα το δίκιο το έχουμε «εμείς», να του έχει μείνει από την εποχή που μεγάλωνε στο ανατολικό μπλοκ. Σίγουρα τότε τα μέσα δεν είχαν νόημα μπροστά στον σκοπό, αλλά η εποχή έχει αλλάξει. Το ίδιο και το αντικείμενο. Το ποδόσφαιρο δεν είναι τόσο σημαντικό όσο η πολιτική ορθοδοξία στις ανατολικές χώρες πριν από πενήντα χρόνια. Στο ποδόσφαιρο και σήμερα το λάθος μπορεί να σημαίνει ένα πρωτάθλημα ή κάποια λεφτά λιγότερα. Τότε σήμαινε κυνικό εξοστρακισμό ή πολύ χειρότερα.

Στην πραγματικότητα, χθες με τις δηλώσεις του Κόκκαλη και του Βγενόπουλου δύο γενιές και κόσμοι συγκρούστηκαν. Ο κόσμος του Κόκκαλη, που δεν επιτρέπεται να χάνεις το παιχνίδι, και ο κόσμος του Βγενόπουλου, που το παιχνίδι είναι πολύ μικρό για να το παίρνεις σοβαρότερα από χόμπι. Ο Κόκκαλης συνεχίζει στον Ολυμπιακό, ενώ ο Βγενόπουλος αποχωρεί από τον μάχιμο παραγοντισμό, έχοντας χαρακτηρίσει το επίπεδό του και τις συγκρούσεις του ως γελοία. Επιφανειακά μοιάζει με θρίαμβο του κόσμου του Κόκκαλη.

Στο βάθος ο κόσμος του Βγενόπουλου είναι αυτός που ήδη έχει επικρατήσει στη Δυτική Ευρώπη και, όπως ξέρουμε, οι έξω μόδες αργούν λίγο να έρθουν στην Ελλάδα. Ομως, πάντα έρχονται. Και με «Βγενό» ή χωρίς «Βγενό», αυτό που φάνηκε με τη διοίκηση της ομάδας του Νικολαΐδη και το ξαναείδαμε με τον Βγενόπουλο θα το βλέπουμε όλο και τακτικότερα μέχρι να γίνει κανόνας.


O πρόεδρος το είπε καθαρά, τρεις είναι οι κατηγορίες. Οι «αντικειμενικοί ολυμπιακοί δημοσιογράφοι», που λέει και ο Σάββας. Είναι οι δημοσιογράφοι που συμπαθούν τον Ολυμπιακό, θέλουν το καλό του Ολυμπιακού και μερικές φορές στην άσκηση του λειτουργήματός τους θα κάνουν και κριτική και ερωτήσεις. Για παράδειγμα, πόσοι από εμάς δεν σκέφτηκαν να ρωτήσουν: «Πρόεδρε, έως πότε θα θυσιάζεις τη ζωή σου για το καλό του Θρύλου;». Αλλά και η δημοσιογραφική σκληρότητα έχει όρια.

Μετά, όπως είπε ο πρόεδρος, υπάρχουν οι δημοσιογράφοι που συμπαθούν άλλες ομάδες και θέλουν το κακό του Ολυμπιακού. Οι «αντικειμενικοί αντιολυμπιακοί δημοσιογράφοι», που θα έλεγε και ο Σάββας. Ούτε και αυτοί ενοχλούν. Ακόμα και να γράψουν η «Ωρα» και το «Derby» ότι ο Κόκκαλης είναι ο ευεργέτης του ελληνικού αθλητισμού, οι αναγνώστες τους είναι τόσο συνηθισμένοι από το να διαβάζουν επιθέσεις εναντίον του προέδρου, που θα το περάσουν για επίθεση. Αφού από το γράφε, γράφε για τη συνεργασία Κόκκαλη - Γκαγκάτση, οι αναγνώστες των δύο εφημερίδων θα πιστεύουν ότι ο Κόκκαλης είναι Ισπανός και όπως οι Ισπανοί λέγονται Χουάν Ιγνάθιο Μέντεζ Μεντόζα, ο πρόεδρος του Ολυμπιακού λέγεται Σωκράτης Βασίλης Κόκκαλης Γκαγκάτσης.

Τέλος, όπως είπε ο πρόεδρος, υπάρχει η χειρότερη φάρα. Αυτοί που δηλώνουν ολυμπιακοί, αλλά θέλουν το κακό του Θρύλου. Οι «υποκειμενικοί ολυμπιακοί δημοσιογράφοι», που θα έλεγε και ο Σάββας. Είναι οι δημοσιογράφοι που σαμποτάρουν τον Ολυμπιακό γράφοντας δήθεν για το καλό τους. Θα το κάνω πενηνταράκι. Βγαίνει ένας ΥΟΔ και γράφει ότι ο Ολυμπιακός πρέπει να πάρει φορ. Γιατί το κάνει αν δεν είναι για να κάνει κακό στην ομάδα, αφού όταν το διαβάσει ο Ντιόγο, θα στραβώσει. Αντίθετα, ένας ΑΟΔ θα έγραφε ότι ο Ολυμπιακός δεν χρειάζεται φορ, μια και πίσω από τον Ντιόγο υπάρχουν ο Μήτρογλου, ο Σοϊλέδης, ο Βασιλογιάννης. Ενας ΑΑΔ θα γράψει ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει ανάγκη από μεταγραφές, αφού έχει τους Γκαγκάτσηδες. Ο Γιάννης Καραλής θα γράψει ότι στην ΑΕΚ πρέπει να γυρίσει ο Μελισσανίδης.

Σε αυτό το σημείο ας μου επιτραπεί μια μικρή επαγγελματική παρένθεση σε σχέση με τις εκλογές της ΕΣΗΕΑ. Αντιλαμβάνομαι την ΕΣΗΕΑ ως ένα επαγγελματικό σωματείο με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Καλύτερες συνθήκες εργασίας, καλύτερη περίθαλψη, συντάξεις και τα σχετικά. Οπως από το νέο προεδρείο της ΕΣΗΕΑ δεν περιμένω να μου βάλει ρολά για τον ήλιο στο μπαλκόνι, δεν περιμένω επίσης να ανατρέψει το δημοκρατικό πολίτευμα, να αγωνιστεί εναντίον της αστυνομικής βίας ή να διαδηλώσει για τα δικαιώματα της μουσουλμανικής μειονότητας του Αγίου Παντελεήμονα.

Αναφερόμενος στο τελευταίο και στην ιστορία με την «καταστροφή του Κορανίου», βλέπετε πόσο εύκολη είναι η δημιουργία ενός προβλήματος όταν η απόσταση ανάμεσα στην κουλτούρα δύο λαών είναι αβυσσαλέα. Πώς στο διάολο να ξέρει ένας Ελληνας αστυφύλακας ότι το δίπλωμα μιας σελίδας του Κορανίου γίνεται ακριβώς το ίδιο με το «τεταρτάκι» της πρέζας; Και τώρα που το μάθαμε, τι πρέπει να κάνουν οι νάρκες της Ομόνοιας; Να πέφτουν στα γόνατα για να ανοίξουν το φακελάκι, μπας και αντί για σκόνη βγει σελίδα του Κορανίου;

Οσο για το πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η υποκρισία στη συγκεκριμένη περίπτωση, σταματάει το μυαλό του ανθρώπου. Γιατί είναι διαφορετικό αυτό που προσπάθησε να προβάλει η Αριστερά, ότι ένας κτηνώδης αστυφύλακας σταμάτησε έναν αθώο Ιρακινό εργάτη και αφού του πήρε το Κοράνι από τα χέρια, γελώντας χυδαία, το έσκισε, και διαφορετική η πραγματικότητα. Οτι ένας αστυφύλακας την ώρα της έρευνας βρήκε ένα διπλωμένο χαρτάκι ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που στην Ελλάδα τα πρεζόνια διπλώνουν το τέταρτο της άσπρης, αλλά στις μουσουλμανικές χώρες διπλώνουν μία σούρα από το Κοράνι.

Οσο για το επιχείρημα ότι οι αστυφύλακες θα έπρεπε να μαθαίνουν τις multi culti συνήθειες της Αθήνας, θα έστεκε με κάποιες προϋποθέσεις. Πρώτον, ότι οι ξένοι, που αφορά το πρόβλημα, θα ήταν προσκεκλημένοι από την Ελλάδα. Είναι λίγο χοντρό να έχεις μπει παράνομα ή ως πολιτικός πρόσφυγας σε μία χώρα και να απαιτείς από τους άλλους να μάθουν τις συνήθειές σου.

Οπως είναι ακόμα πιο χοντρό να έρχεσαι από μουσουλμανικές χώρες, που η αδιαλλαξία είναι καθημερινότητα, όπου το να πιεις μια μπίρα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου σου είναι αδίκημα, όπου το να πας ως γυναίκα μόνη στο λούνα παρκ είναι αφορμή να σου πετούν πέτρες, όπως συνέβη σε μία φίλη μου στη Σαουδική Αραβία, και να έχεις προβλήματα με την ελληνική ανοχή.

Οτι ορισμένες ομάδες που έκαναν την Αθήνα μπουρδέλο τον Δεκέμβριο βρίσκουν την ευκαιρία με το επεισόδιο του Κορανίου να συμμαχήσουν με τους μουσουλμάνους μετανάστες του κέντρου για να συνεχίσουν τα επεισόδια είναι δεδομένο. Το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης στην Ελλάδα δεν θα αντιμετωπίζεται πάντα και από όλους στο συριζαίικο αχαχούχα, ανοιχτά σύνορα για όλους τους μετανάστες. Τουλάχιστον αυτή είναι η εντύπωση που δημιουργήθηκε μετά τις δηλώσεις του Γιώργου Παπανδρέου, όταν, μεταξύ άλλων, είπε ότι η μετανάστευση στην Ελλάδα πρέπει να αντιμετωπιστεί οργανωμένα.

Η μόνη «οργάνωση» που μπορεί να υπάρξει είναι οι ποσοστώσεις. Οχι για ρατσιστικούς λόγους, αλλά για την ευκολία στην κοινωνική συνοχή. Ενα μεγάλο ποσοστό Ευρωπαίων χριστιανών με συναφή προς την Ελλάδα κουλτούρα εύκολα απορροφάται, όπως αποδείχθηκε με τους Αλβανούς. Οταν, όμως, οι αποστάσεις είναι άβυσσος, να περιμένετε τα επεισόδια με τα Κοράνια να αυξάνονται και όταν τον Δεκέμβριο φάνηκε ότι δεν υπάρχει κράτος, τα επεισόδια δεν θα περιορίζονται σε λεκτικές διαμαρτυρίες.


O Κόκκαλης πουλάει το 40% του Ολυμπιακού, αλλά όχι της Θρύλος Α.Ε. και της Καραϊσκάκη Α.Ε. Δηλαδή, πουλάει το 40% της εταιρείας που μπαίνει μέσα, για να κρατήσει το 100% των εταιρειών που βγάζουν λεφτά, επειδή υπάρχει η εταιρεία που μπαίνει μέσα για να βγάλουν. Αν είναι και βολικός επενδυτής, όπως λένε ότι είναι ο Λαυρεντιάδης, μιλάμε για το τέλειο deal.