Ας κριθεί για τη δουλειά του κυρίως

Πριν σας μιλήσω για τον Τιμούρ Κετσπάγια, πρέπει να θυμίσω μια λεπτομέρεια που ξεχνάμε. Το Τσάμπιονς Λιγκ είναι μια διοργάνωση στην οποία συμμετέχουν αρκετές ομάδες που γνωρίζοντας ότι είναι σχεδόν αδύνατο να το κερδίσουν, ψάχνουν δόξα και ευτυχία στο κατόρθωμα της μιας βραδιάς. Ο Κετσπάγια είναι ο άνθρωπος που πάνω σε τέτοιες μεγάλες βραδιές έχτισε το καλό όνομά του. Η ερώτηση είναι τι σχέση έχει με αυτές ο Σωκράτης Κόκκαλης.

Στο Τσάμπιονς Λιγκ μπορεί η ΜπAτε Μπορίσοφ ένα βράδυ να σταματήσει τη Γιουβέντους ή η Κροάσια να φρενάρει τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μέσα στο «Ολντ Τράφορντ», ποτέ όμως η Κροάσια ή η ΜπΑτε Μπορίσοφ δεν πρόκειται να κάνουν στο σύνολο των αγώνων τους περισσότερους βαθμούς από τα θηρία που ένα βράδυ τρόμαξαν. Η φετινή Ανόρθωση του Κετσπάγια, υπό αυτό το πρίσμα, υπήρξε μια ομάδα πολύ ξεχωριστή, καθώς έγινε πραγματικά η πρώτη από τις Σταχτοπούτες της διοργάνωσης που έφτασε να διεκδικεί σοβαρά την πρόκριση στον επόμενο γύρο κόντρα στα προγνωστικά.

Γι’ αυτό το κατόρθωμά της έγινε βασικό πρωτοσέλιδο ακόμα και στη γαλλική «Εκίπ», που καλούσε τις μικρές ομάδες όλου του κόσμου να παραδειγματιστούν από τους Κύπριους. Τέτοια τιμή δεν την είχε ποτέ καμία ελληνική ομάδα. Η ερώτησή μου είναι αν αυτού του είδους το κατόρθωμα είναι κάτι που αληθινά ενδιαφέρει τον Σωκράτη Κόκκαλη, γιατί ομολογώ ότι έχω μπερδευτεί. Αν ο Κόκκαλης διάλεξε τον Κετσπάγια γι’ αυτή του την εκπληκτική περσινή πορεία, τότε θα έπρεπε στον Τάκη Λεμονή π.χ. να φτιάξει άγαλμα!

Παρουσία

Για να κρατήσουμε τη συζήτηση σε κάποια σοβαρά μέτρα οφείλουμε να λάβουμε υπόψη μας ότι η πράγματι εντυπωσιακή παρουσία της πρωταθλήτριας Κύπρου στη μεγάλη διοργάνωση φέτος ασφαλώς είχε να κάνει και με το γεγονός ότι στο διάβα της βρήκε δύο ελληνικές ομάδες τις οποίες ο Τιμούρ Κετσπάγια γνώριζε καλά: ο Ολυμπιακός που αποκλείστηκε από την Ανόρθωση στα προκριματικά και ο ΠΑΟ που έχασε 3-1 στην Κύπρο ήταν γνωστά μεγέθη και για τον Γεωργιανό κόουτς και για τους πιο πολλούς από τους παίκτες του.

Μερικές φορές στο ποδόσφαιρο το πόσο καλά γνωρίζεις τον αντίπαλο είναι καθοριστικό. Στο πρώτο ματς εναντίον του Ολυμπιακού τον Αύγουστο η Ανόρθωση ήταν σαφώς πιο έτοιμη από τον πρωταθλητή Ελλάδας, που ζούσε τότε με την αγωνία αν θα έρθει ο Ντιόγο, τι παίκτης είναι ο Ντουντού κι αν ο Λέτο θα αντικαταστήσει τον «Τζόλε».

Οι Κύπριοι γνώριζαν τις ιδιαίτερες δυσκολίες των προκριματικών του Τσάμπιονς Λιγκ (κάτι που ο Ολυμπιακός αγνοούσε, αφού είχε δέκα χρόνια σχεδόν να πάρει μέρος σε προκριματικό) και κατάλαβαν ότι ήταν η στιγμή τους. Ο Γιάννης Σκοπελίτης πριν από το ματς είχε κάνει μια δήλωση που έκανε τότε κατανοητό το πόσο σωστά προσέγγισαν το πράγμα από την πρώτη στιγμή οι πρωταθλητές Κύπρου:

«Είναι μια μεγάλη ομάδα ο Ολυμπιακός», είπε, «αλλά κρίνοντας από τους υπόλοιπους αντιπάλους που θα μπορούσαμε να βρούμε, η κλήρωση δεν είναι κακή». Σε δύο γραμμές δόθηκαν η διάσταση του εγχειρήματος και ο τρόπος που πρέπει να το αντιμετωπίσουν: στο γήπεδο φάνηκε ότι απέναντι στη δυσκολία οι Κύπριοι αντιπαρέθεσαν επίγνωση της κατάστασης, πίστη στον σκοπό και πάθος. Αυτά στο ποδόσφαιρο ακόμα μετράνε πιο πολύ από την εφαρμογή των συστημάτων.

Αδυνατώ

Κάτι ανάλογο έγινε και εναντίον του ΠΑΟ. Στο πρώτο ματς του Τσάμπιονς Λιγκ στο γήπεδό της η Ανόρθωση εμφάνισε κι άλλες αρετές. Εκείνο το βράδυ ο Κετσπάγια άφησε το γήπεδο στον ΠΑΟ και τον χτύπησε στις αντεπιθέσεις, ενδιαφέρθηκε για την άμυνά του κι έδωσε εντολή να χτυπηθεί ο αντίπαλος εκεί που πονάει, δηλαδή στο κέντρο της άμυνας. Ο ΠΑΟ τράκαρε στο τείχος που όρθωσε η Ανόρθωση και κατέρρευσε χάνοντας καθαρά 3-1.

Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, αδυνατώ να φανταστώ έναν Ολυμπιακό που να παίζει έτσι ακόμα και στον προκριματικό του Τσάμπιονς Λιγκ: δεν είναι απλώς δύσκολο, είναι σχεδόν κόντρα στη φύση του. Αυτό είναι που ο Κόκκαλης δεν καταλαβαίνει όταν ισοπεδώνει τον Ερνέστο Βαλβέρδε π.χ.: δεν καταλαβαίνει ότι το ποδόσφαιρο που δίδαξε ο Ισπανός ήταν κατανοητό στον κόσμο και κυρίως κατάλληλο. Αυτό που η εξέδρα περίμενε χρόνια να δει και που οι παίκτες θεωρούν ευκολότερο να παίξουν.

Αποστολή

Ο Κετσπάγια έχει μια δύσκολη αποστολή. Επιλέχτηκε για κάτι που έκανε στο Τσάμπιονς Λιγκ από μια ομάδα που μετρά ως επιτυχία μόνο την κατάκτηση του ελληνικού πρωταθλήματος! Το πιο μεγάλο λάθος του θα είναι να πιστέψει ότι, επαναλαμβάνοντας τα περσινά, θα έχει κάνει καλά τη δουλειά του: δεν θα την έχει κάνει, διότι ο στόχος του Ολυμπιακού δεν είναι ούτε καν η επιτυχία της μιας βραδιάς, είναι απλά τα χρήματα που θα έρθουν από τους ομίλους και το πρωτάθλημα! Ετσι όσοι τον περιμένουν στη γωνία θα τον περιμένουν διαρκώς εκτός αν επαναλάβει το φετινό πρωτάθλημα του Βαλβέρδε –πράγμα που του εύχομαι.

Δουλειά

Το αν ο Κετσπάγια έπαιζε στην ΑΕΚ είναι κουτό να το συζητάμε. Επίσης είναι κουτό να ψάχνουμε να βρούμε τι είπε για τον Ολυμπιακό πριν από το ματς με την Ανόρθωση. Εύχομαι στον Τιμούρ να κριθεί τελικά η δουλειά του για το ποδόσφαιρο που θα παίξει η ομάδα, για την επάρκειά του στη διαχείριση των κρίσεων, για τον τρόπο που θα αντιμετωπίσει τις όποιες αγωνιστικές δυσκολίες.

Του το εύχομαι επειδή φοβάμαι μήπως πάρει στα σοβαρά τα όσα καλά ακούγονται για τον χαρακτήρα του. Ακούω ότι τον γουστάρει ο Κόκκαλης διότι είναι μάγκας, φιλόδοξος, νέος και δίνει την εντύπωση ότι καταλαβαίνει πού βρίσκεται, τι θέλει η ομάδα και πώς πρέπει να δουλέψει για να πετύχει. Ας ρωτήσει τον Τάκη Λεμονή πόσο εύκολα αλλάζουν αυτές οι εκτιμήσεις όταν μιλάμε για τον Σωκράτη Κόκκαλη...

Η διαφορά

Yπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στην παραίτηση του Τζίγκερ από το Δ.Σ. του ΠΑΟ και την αποχώρηση του Ανδρέα Βγενόπουλου από τον κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης παραμένει ιδιοκτήτης του ΠΑΟ κι αυτό και μόνο το γεγονός τον αναγκάζει και του επιβάλλει να νοιάζεται για την ομάδα. Επίσης έχει μάθει να παίζει τον ρόλο του απαιτητικού ιδιοκτήτη: το 'χε κάνει τον καιρό του Αγγελου Φιλιππίδη π.χ., όταν είχε μείνει στο πλάι και παρακολουθούσε τις ενέργειες του διαχειριστή που είχε ορίσει είτε νουθετώντας τον είτε ευλογώντας τις ενέργειές του.

Οσο κι αν ο Νίκος Πατέρας είναι πολύ διαφορετική περίπτωση, ακόμα και μακριά από το Δ.Σ. του ΠΑΟ ο Τζίγκερ θα βρει τον τρόπο να κάνει γνωστά τα θέλω του και για τον όποιο πρόεδρο του ΠΑΟ τα «θέλω» αυτά κάποιο ρόλο θα παίξουν. Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης έχει μάθει επίσης να εκφράζεται μέσω τρίτων. Ο Βγενόπουλος είναι άλλη ιστορία.

Τι έφερε στον ΠΑΟ ο Βγενόπουλος; Πρώτα από όλα χρήματα –τα πιο πολλά ίσως που έχουν μπει σε ελληνική ομάδα. Το δεύτερο που προσπάθησε ήταν διά των δημόσιων παρεμβάσεών του να επιβάλει κάποιους καινούργιους διοικητικούς τρόπους και σίγουρα άλλα ήθη.

Ο Βγενόπουλος δεν ευαγγελιζόταν τη διαφάνεια -την επέβαλλε μιλώντας και λέγοντας πάντα τα πράγματα με το όνομά τους χωρίς μισόλογα: οι κρίσεις που δημιουργούσε ήταν οι κρίσεις ενός (φαιδρού σχεδόν) παραγοντικού συστήματος στο οποίο όλοι μιλάνε για να μιλάνε και λένε ασημαντότητες ή γενικότητες στο όνομα ενός καλού της ομάδας που είναι το δικό τους καλό: όποιος άκουσε τον Σωκράτη Κόκκαλη χθες το μεσημέρι καταλαβαίνει τι εννοώ.

Ο Βγενόπουλος φεύγει αφού προηγουμένως μας έχει πει όχι μόνο τι θέλει (μια ομάδα winner), αλλά και πώς το θέλει. Θέλει να ξοδευτούν χρήματα, να αξιολογούνται όλοι για τη δουλειά τους, να στηρίζονται οι προπονητές, να θριαμβεύουν οι αξίες κι όχι τα «γελοία παρασκήνια», όπως χαρακτηριστικά λέει. Ο Βγενόπουλος, παραιτούμενος από το δικαίωμα υπεράσπισης του οράματός του, αφήνει τον πολυμετοχικό ΠΑΟ πλούσιο, αλλά χωρίς το διαφορετικό μιας προοπτικής που μόνος υπερασπίστηκε. Η συνέχεια για τον Πατέρα φοβάμαι πως θα είναι ακόμα πιο δύσκολη...

Μάντης Κάλχας

Δύο άνθρωποι μπορεί να λένε ότι είχαν την είδηση της αποχώρησης του Βγενόπουλου, είδηση-έκπληξη, αφού ήρθε έπειτα από το Δ.Σ. του ΠΑΟ στο οποίο πέρασαν όλες οι θέσεις του! Ο ένας είναι ο Ηρακλής Αντύπας, ρεπόρτερ του Ολυμπιακού στη «SportDay», που το έγραψε τη Δευτέρα. Ο άλλος είναι ο Αντώνης Δελατόλας, εκδότης του «Derby» -για να μην ξεχνιόμαστε.

Το είχε προαναγγείλει την Παρασκευή σε συζητήσεις του στο Κολωνάκι και περίμενε ότι θα έχει γίνει μέχρι τη Δευτέρα το πρωί το αργότερο: το βρήκε με χειρουργική ακρίβεια! Μπορεί σήμερα να είναι εκδότης, αλλά (για να γνωρίζουν οι νεότεροι...) για κάτι τέτοια είχε κάποτε μια στήλη στο «Εθνος» που λέγονταν «ο Μάντης Κάλχας»!