Η παραίτηση δεν σημαίνει και πολλά…

Πέρυσι περίπου τέτοιον καιρό ο Γιάννης Βαρδινογιάννης παρουσίαζε το σχέδιο διοίκησης του νέου πολυμετοχικού Παναθηναϊκού κι ο Ανδρέας Βγενόπουλος έδινε εγγυήσεις ότι η «ΠΕΚ» (που ολοκλήρωσε, όπως είπε, την αποστολή της) θα βάλει 50 εκατομμύρια ευρώ για αγορά μετοχών στην επικείμενη αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου –τελικά έβαλε λιγότερα χρήματα.

Στην ευφορία της στιγμής πέρυσι τέτοιον καιρό πολλοί έλεγαν ότι αφού βρέθηκε ένας τρόπος για να συνυπάρξουν οι μέτοχοι και δόθηκαν και εγγυήσεις ότι θα μπουν χρήματα, λύθηκαν τα προβλήματα του ΠΑΟ. Αποδείχτηκε ότι μόνον έτσι δεν συνέβη. Ενα χρόνο μετά ο Τζίγκερ παραιτήθηκε από το Δ.Σ. του ΠΑΟ, στο οποίο ο Βγενόπουλος δεν μετέχει. Οι δύο σημαντικότεροι παράγοντες στην εξέλιξη της ΠΑΕ ΠΑΟ του χρόνου θα βρίσκονται εκτός Δ.Σ. Συμβολικά αυτό κάτι μπορεί να σημαίνει. Ισως ότι και οι δύο δεν θέλουν ευθύνες.

Κίνηση

Προσπαθώντας να καταλάβω γιατί παραιτήθηκε ο Γιάννης Βαρδινογιάννης από το Δ.Σ. (γιατί, δηλαδή, προέβη σε μια τέτοια κίνηση που είναι κυρίως συμβολική, αφού παραμένοντας μέτοχος έχει ακόμα ένα πλήθος από εξουσίες) σκεφτόμουν πώς μπήκε στον ΠΑΟ. Πάντα μια μικρή περίληψη προηγουμένων έχει τη σημασία της. Το 2000 ενώ ο Γιώργος Βαρδινογιάννης βρισκόταν στις ΗΠΑ, στην Αθήνα αποφασίστηκε σε οικογενειακό συμβούλιο ότι ο κύκλος του στην προεδρία του ΠΑΟ ολοκληρώθηκε. Τον διαδέχτηκαν σε ρόλο μεγαλομετόχων τα δύο ανίψια του, ο Παύλος και ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, που για την προεδρία του συλλόγου διάλεξαν έναν κοινό τους φίλο, τον Αγγελο Φιλιππίδη.

Η ΠΑΕ στελεχώθηκε με νέα πρόσωπα –ανθρώπους ικανότατους στον τομέα τους. Τα ανίψια ξεκίνησαν με προίκα κάποια εκατομμύρια ευρώ –τα χρήματα ήταν τόσα πολλά, ώστε ο Φιλιππίδης πρόταξε ως στόχο την κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού τίτλου στα επόμενα πέντε χρόνια. Οι πολλές και μεγάλες μεταγραφές (Πάολο Σόουζα, Βλάοβιτς, Κωνσταντίνου κ.ά.) στάθηκαν αιτία να σταματήσει για λίγο η γκρίνια του κόσμου.

Και μετά ελπίζω να θυμόσαστε πώς τελείωσαν όλα: ο κόσμος ύστερα από τέσσερα χρόνια αποτυχιών άρχισε πάλι να γκρινιάζει και μια μερίδα του μάλιστα (όχι αυτοί που φώναζαν «Παύλο θεέ, πάρε την ΠΑΕ») έφτασε να νοσταλγεί μέχρι και τον «καπετάνιο» που τουλάχιστον είχε έναν τσαμπουκά. Το φοβερό στην ιστορία είναι ότι οι αποτυχίες στο πρωτάθλημα οδήγησαν στο τέλος και στη διάλυση μιας ομάδας που είχε χαρίσει στον οπαδό αξέχαστες βραδιές στο Τσάμπιονς Λιγκ. Οταν ξέσπασε η γκρίνια, το μυαλό θόλωσε: ας μην ξεχνάμε ότι την επόμενη της Ριζούπολης τους παίκτες του ΠΑΟ τους κυνηγούσαν στην Παιανία οπαδοί της ομάδας.

Χρήματα
Σε όλο αυτό το πρώτο διάστημα ο Τζίγκερ επόπτευε τις διαδικασίες από μακριά. Οταν υπήρχαν χρήματα για ξόδεμα (ο Φιλιππίδης δεν ξόδεψε και λίγα) περίμενε να μένει στη γωνία και να παρακολουθεί. Οταν εμφανίστηκε και ανέλαβε πιο ενεργό ρόλο απομακρύνοντας τον Φιλιππίδη, τα χρήματα που είχε στη διάθεσή του για να κάνει μεταγραφές και να διοικήσει ήταν σαφώς λιγότερα, διότι στο μεταξύ αποζημιώθηκε και ο Παύλος που δεν έχει καμία ανάμειξη. Είναι λίγο παράδοξο, αλλά ο Τζίγκερ αποφάσισε να πάει στην άκρη και τώρα που πάλι υπάρχουν χρήματα: φαίνεται απίστευτο, αλλά δεν τον ιντριγκάρει η πιθανότητα να είναι αυτός που θα τα διαχειριστεί για να φτιάξει μια καλή ομάδα.

Από την άλλη πλευρά το ίδιο περίπου συμβαίνει και με τον Βγενόπουλο. Ούτε αυτός μπήκε στο Δ.Σ., ούτε αυτός δέχτηκε να αναλάβει κάποια θέση κι όταν πέρυσι έλεγε σε οπαδούς, μετόχους και δημοσιογράφους «θα με βλέπετε πολύ σπάνια» ήταν ειλικρινής. Ουσιαστικά υποχρεώθηκε να επιστρέψει στο προσκήνιο, όταν διαπίστωσε ότι τον καιρό που ο πρόεδρος Νίκος Πατέρας ήταν στην Αμερική, υπήρχε ένα οργανωμένο σχέδιο εξόντωσης του Τεν Κάτε από μια σειρά κατευθυνόμενων πρωτοσέλιδων. Αν αυτό δεν υπήρχε, πιθανότατα δεν θα είχε κάνει καμία παρέμβαση.

Ευθύνες
Και ο Τζίγκερ και ο Βγενόπουλος δεν θέλουν να πάρουν ευθύνες: αυτό και μόνο δείχνει πόσο σκληρός είναι ο χώρος του επαγγελματικού ποδοσφαίρου μας. Πιστεύω ότι σε αυτόν προκόβουν τελικά μόνο άνθρωποι με συγκρουσιακό χαρακτήρα διατεθειμένοι για καβγάδες, εντάσεις και ρήξεις. Ψάχνοντας να βρω π.χ. γιατί παραιτήθηκε ο Τζίγκερ, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ένα σημαντικό λόγο έπαιξε η περίφημη επιστολή του μετόχου κ. Ξυλά, ο οποίος ζητεί να αναλάβει ο Πατέρας, με τη σύμφωνη γνώμη των μετόχων, το ξεκαθάρισμα των αρμοδιοτήτων των στελεχών της ΠΑΕ και προτείνει αυτή η εκχώρηση δικαιωμάτων κρίσης στον πρόεδρο να γίνει στο επόμενο Δ.Σ. Από τη στιγμή που η ΠΑΕ στελεχώνεται ακόμα από ανθρώπους του Τζίγκερ, καταλαβαίνετε τι καβγάδες μπορεί να προκύψουν σε ένα επόμενο Δ.Σ. για πράγματα που ο Γιάννης Βαρδινογιάννης μπορεί και να θεωρεί σχεδόν ασήμαντα. Ολο αυτό το πανηγύρι προσπάθησε να γλιτώσει παραιτούμενος.

Παραίτηση
Η ίδια, ωστόσο, η παραίτηση μικρή σημασία έχει. Αν ο Τζίγκερ δεν θέλει τον Τεν Κάτε π.χ. είναι περίπου βέβαιο ότι όλο και κάποιος Αλιόσα Ασάνοβιτς θα βρίσκεται να ρωτά τον Μπίλιτς πού θα δουλεύει του χρόνου κι όλο κάποιος Ζάετς θα γράφει στην «Εξέδρα» ότι ο Ολλανδός διακατέχεται από άγχος και θα παρεξηγείται η δική του θέση με την όποια θέση του φίλου του. Διάβασα στην επιστολή του την παραίνεσή του στον Πατέρα να προσέξει το τι βγαίνει από τον ΠΑΟ και το τι γράφεται και κυκλοφορεί για την ομάδα. Εχει κάποιο δίκιο. Ομως αυτό θα πρέπει να το προσέξει πολύ κι ο ίδιος. Γιατί φέτος π.χ. τις πιο μεγάλες αναστατώσεις τις προκάλεσαν κάποιοι «βασιλικότεροι του βασιλέως» που μιλάνε συχνά εκ μέρους του…

Καμία έκπληξη
Νιώσατε καμία έκπληξη που ο Ντούσαν Μπάγεβιτς έπειτα από τρεις τουλάχιστον καβγάδες με τον Ραφίκ Τζεμπούρ ζήτησε την παραμονή του και του χρόνου στην ΑΕΚ; Αν νιώσατε, δεν ξέρετε καλά τον Μπάγεβιτς.

Οταν ο Ντούσαν επέστρεψε στην ΑΕΚ, πίστεψα, και το 'γραψα ευθύς εξαρχής, ότι ο Τζεμπούρ πιο πολύ από οποιονδήποτε άλλο από τους επιθετικούς της «Ενωσης» μπορεί να γίνει ο επιθετικός πάνω στον οποίο θα βασίσει την ομάδα του. Για τα γούστα του Μπάγεβιτς ο Μπλάνκο είναι ένας εξαιρετικός παίκτης, που όμως κάνει μία μόνο δουλειά (την πιο χρήσιμη, πάντως, επειδή είναι αυτή του σκόρερ), ο δε Σκόκο είναι ένα αγρίμι που πρέπει να μάθει να παίζει με συμπαίκτες και να σέβεται κανόνες: όχι τυχαία ο Μπάγεβιτς παιδεύεται να τον μεταμορφώσει σε ακραίο κυνηγό που παίρνει εκτελεστικές πρωτοβουλίες αντί να τον αφήσει να γυρνοβολάει στο γήπεδο σαν «δεκάρι». Ο κινητικός, δυνατός, καλός τεχνίτης και αποτελεσματικός Τζεμπούρ έμοιαζε να είναι ο παίκτης του στην επίθεση, μια και είναι πιο σκόρερ από τον Οκκά, πιο κινητικός από τον Κόκε, πιο πειθαρχημένος από τον Ζιοβάνι που ο Ντούσαν ποτέ δεν κατάλαβε.

Μετά ήρθαν οι καβγάδες και οι κόντρες, πράγματα που όταν μιλάμε για τον Μπάγεβιτς μπορεί να σημαίνουν πολλά, μπορεί και τίποτα. Ανέκαθεν ο Ντούσαν προτιμούσε να εκτονώνει παρά να πνίγει τους θυμούς του, θύμωνε με παίκτες και παράγοντες, πολύ συχνά δε και με δημοσιογράφους. Κυρίως στράβωνε με όσους αληθινά εκτιμούσε, με εκείνους που είχαν προσόντα και απλώς έμεναν σε αυτά, χωρίς να προσπαθούν να γίνουν καλύτεροι, με αυτούς που αντί να γίνονται παράδειγμα, απαιτούσαν ειδική μεταχείριση. Οσο πιο πολύ τον τσιγκλάει τον δύσκολο Τζεμπούρ ο Ντούσαν τόσο πιο πολύ τον βελτιώνει, αρκεί ο Αλγερινός να αντέξει την πίεση. Αν αυτό συμβεί, θα 'χει κι αυτός μεταμορφωθεί, όπως τόσοι και τόσοι, στα χέρια τού καλύτερου που έχει ποτέ δουλέψει στην Ελλάδα.

Θυμόσαστε τους καβγάδες του με τον Ριβάλντο; Τους θυμόσαστε. Θυμόσαστε τι είπε αυτός όταν έφυγε από την Ελλάδα; Οτι ο καλύτερος με τον οποίο δούλεψε λεγόταν Μπάγεβιτς…

Αυτό είναι είδηση...

Συνάδερφος
Με την ευκαιρία της φασαρίας που γίνεται για την τελευταία φάση του ματς του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟ και την απόφαση των διαιτητών να μη δώσουν φάουλ στον Σάρας στο μπάσιμο του Παπαλουκά, θέλω να σας πω μια ιστορία. Πέρυσι τέτοιον καιρό ο Ζαβλανός ζήτησε να δει πριν από ένα ντέρμπι ποιοι θα καθίσουν στον πάγκο του Ολυμπιακού. Είδε τους παίκτες, τον Τόμιτς, τον Μανουσέλη, τον Γιαννάκη κι έφτασε στον γιατρό. «Ποιος είστε, κύριε;», του λέει. «Λέγομαι Αναγνωστόπουλος Γιάννης», του απαντά ο γιατρός και προσθέτει: «Ορθοπεδικός χειρουργός, δηλαδή συνάδερφος»!