Αντωνίου και Τεν Κάτε χωρίς άλλοθι

Τι ήταν σημαντικότερο στο χθεσινό Δ.Σ. του ΠΑΟ; Η παραμονή του Νίκου Πατέρα στη θέση του προέδρου, η επιβεβαίωση ότι ο Αντωνίου και ο Τεν Κάτε μένουν στις θέσεις τους τουλάχιστον μέχρι νεοτέρας, η παραίτηση του Γιάννη Βαρδινογιάννη από το Δ.Σ. ή η απόφαση ότι τα 20 εκατ. ευρώ του μπάτζετ θα τα διαχειρισθεί ο Κώστας Αντωνίου όπως ο ίδιος κρίνει καλύτερα; Εγώ λέω αυτό το τελευταίο. Γιατί, όπως σας έγραφα και χθες, πρόβλημα στον ΠΑΟ αληθινό θα υπήρχε αν έλειπαν τα χρήματα κι όχι τώρα που περισσεύουν.

ΗΑΕΚ ψάχνει χρήματα για να επιβιώσει. Στον Ολυμπιακό ο Σωκράτης Κόκκαλης αναζητεί συμμέτοχους και είναι έτοιμος να πουλήσει και το 30% αν χρειαστεί, μόνο που γνωρίζει πολύ καλά ότι οι καιροί είναι δύσκολοι και οι πιθανοί αγοραστές όχι και πάρα πολλοί. Ο ΠΑΟ δεν έχει προβλήματα έλλειψης ρευστότητας: το πραγματικό πρόβλημά του είναι ο φόβος μήπως μετά τα περσινά 25 εκατομμύρια ευρώ δεν πιάσουν τόπο και τα φετινά 20.

Διαφορά

Υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα σε ό,τι έγινε πέρυσι στον ΠΑΟ και σε αυτό που θα ήταν πρέπον να γίνει και που αποφασίστηκε απ' όσο καταλαβαίνω χθες και μόνο επειδή ο Ανδρέας Βγενόπουλος πίεσε προς αυτή την κατεύθυνση. Πέρυσι ο ΠΑΟ δεν είχε 25 εκατομμύρια ευρώ για ξόδεμα, είχε τα διπλάσια και βάλε! Μόνο που δεν ορίστηκε ποτέ το μεταγραφικό μπάτζετ και κατά συνέπεια δεν υπήρχε κι ένα ταβάνι εξόδων -δηλαδή ουδέποτε ο Αντωνίου ήξερε πόσα χρήματα είχε στη διάθεσή του και πώς πρέπει να διαχειριστεί τις όποιες διαπραγματεύσεις. Ο ΠΑΟ ξόδεψε 25 εκατ. ευρώ, μόνο που η σούμα έγινε στο τέλος. Οταν μπήκε στο παζάρι δεν είχε προκαθορισμένους στόχους, αλλά ούτε κι έναν υπεύθυνο στην πραγματικότητα: απλώς ο Αντωνίου σήκωσε τον σταυρό!

Σκάουτερ

Πέρυσι υπήρχε η προεργασία του σκάουτερ Βέλιτς, από την οποία προέκυψε ο Μουν και κατά κάποιους και ο Γκάμπριελ. Υπήρχε η διακήρυξη του Νίκου Πατέρα στο Κολωνάκι «να κάνουμε δύο κόλπα για να τη σπάσουμε στον Ολυμπιακό» κι έτσι προέκυψαν ο Χριστοδουλόπουλος και ο Κλέιτον, για τον οποίο ένα λόγο είχε κι ο Ανδρέας Βγενόπουλος, που είπε στον Κώστα Πηλαδάκη να περιμένει πριν τον πουλήσει στην ΑΕΚ. Υπήρχε η ανάγκη να γίνει μια τουλάχιστον μεγάλη μεταγραφή για το ηθικό του κόσμου και τα διαρκείας κι έτσι προέκυψε ο Ζιλμπέρτο Σίλβα.

Υπήρχε η θέληση να μην καταστραφεί η προηγούμενη ομάδα που ο ίδιος ο Τζίγκερ έλεγε ότι ήταν η καλύτερη που είχε ποτέ κι έτσι ξοδεύτηκαν χρήματα για τις αγορές του Μάτος και του Ιβανσιτς. Υπήρχαν οι συμβουλές του Μανέλ Φερέρ κι έτσι ήρθε ο Ρικάρντο Σόουζα, για τον οποίον ο ίδιος ο Ισπανός ταξίδεψε για λογαριασμό του Πατέρα στη Βραζιλία. Για όλα αυτά ο Αντωνίου έτρεξε και μόχθησε, έτρεξε και για αρκετά άλλα που δεν ευοδώθηκαν. Ομως πλάνο δεν υπήρξε -εκτός αν μπορούμε να ονομάσουμε πλάνο τις καλές προθέσεις, οι οποίες σαφώς δεν έλειψαν.

Φέτος

Ποια είναι η διαφορά φέτος; Οτι, για την ώρα τουλάχιστον, οι μέτοχοι συμφωνούν να δώσουν τα χρήματα στον Αντωνίου κι αυτός να αποφασίσει για τη μεταγραφική πολιτική της ομάδας. Το αν ο ΠΑΟ χρειάζεται τρεις Πιζάρο ή πέντε Γιοβάνοβιτς φέτος θα το αποφασίσουν ο Αντωνίου και ο Τεν Κάτε αποκλειστικά ή τουλάχιστον έτσι πρέπει έπειτα από τις χθεσινές δεσμεύσεις όλων.

Κατά τη γνώμη μου, το να λες ότι θα ξοδέψω 20 ή 15 ή 25 εκατομμύρια ευρώ δεν έχει απολύτως κανένα νόημα. Αν αύριο ο Αντωνίου βρει τρεις παίκτες ελεύθερους με τεράστια κασέ κι αυτοί αρέσουν στον Τεν Κάτε, θα 'πρεπε να τους αποκτήσει και ας μείνουν στην άκρη τα 20 εκατ ευρώ: κάποια στιγμή θα είναι χρήσιμα. Ο σκοπός πρέπει να είναι αυτό που θα γίνει να ακολουθεί ένα πλάνο, μια λογική, να έχει μια στόχευση. Αν πάλι αρχίσουν οι μικροπαρεμβάσεις και οι νουθεσίες, θα προκύψει κάτι σαν την περσινή σαλάτα: μπορεί να είναι ακριβό ή και πάρα πολύ ακριβό, αλλά ο σκοπός δεν είναι το πόσο κοστίζει, αλλά το πόσο λειτουργικό θα είναι.

Κρυφτούλι

Επειτα από ένα χρόνο κατά τον οποίο στον ΠΑΟ κάποιοι έπαιζαν και λίγο κρυφτούλι από τις ευθύνες (η ομάδα ήταν όλων, δηλαδή κανενός...), έφτασε η στιγμή να δούμε τι ομάδα θα φτιάξουν ο Τεν Κάτε (εφόσον μείνει) και ο Αντωνίου, ο οποίος καιρό τώρα σχεδιάζει το πλάνο του.

Είναι προφανές ότι η διαχείριση των χρημάτων επιβάλλει και ανάληψη ευθυνών: του χρόνου, για το αγωνιστικό κομμάτι, δεν μπορεί να φταίει κανείς άλλος εκτός από αυτούς τους δύο. Ακόμα κι αν υπάρξουν π.χ. μεγαλομέτοχοι που θα γκρινιάζουν για τις επιλογές του προπονητή, δεν μπορεί κανείς να τους αποδώσει ευθύνες: αν σου δώσουν 20 εκατομμύρια ευρώ για να τα φτιάξεις μια καλή ομάδα, κάθε κριτική που θα σου κάνουν πρέπει να μπορείς να την αντικρούεις πειστικά με τις επιτυχίες σου.

Ανησυχία

Καταλαβαίνω ότι κάποιοι μέτοχοι μπορούν να ανησυχούν για το αν ο Αντωνίου και ο Ολλανδός θα ξοδέψουν σωστά αυτά τα χρήματα. Ομως είναι προτιμότερο η ευθύνη να ανήκει σε αυτούς παρά να είναι κάτι που να αποτελεί αντικείμενο έρευνας και ρεπορτάζ.

Το να παίζουν οι εφημερίδες το «ποιος παίκτης είναι ποιου» είναι ιδιαίτερα διασκεδαστικό για τον αναγνώστη, αλλά για μία ομάδα ισοδυναμεί με ωρολογιακή βόμβα: οι παίκτες πρέπει να είναι ενός. Αφού δεν μπορεί να είναι του προέδρου (όπως συμβαίνει στον Ολυμπιακό π.χ.), πρέπει να είναι του τεχνικού διευθυντή και του προπονητή.

Αλίμονο

Ο ΠΑΟ χρειάζεται επιτυχίες. Οι επιτυχίες διώχνουν τις μουρμούρες. Οι επιτυχίες έρχονται όταν τα χρήματα ξοδεύονται σωστά. Ο Πατέρας πριν από λίγες μέρες είπε στους παίκτες «αλίμονό σας αν δεν βγείτε δεύτεροι». Αύριο αυτό που πρέπει να πει στον Αντωνίου και στον Τεν Κάτε είναι ότι πλέον δεν υπάρχουν άλλοθι...

Μπότος για όλα

Ετούτη η εφημερίδα φίμωσε προχθές τον Κώστα Μπότο, αρνούμενη να δημοσιεύσει μερικές από τις ιστορικές ατάκες του που ακούστηκαν στην παρέμβασή του στην εκπομπή του Μπάμπη με τίτλο «Μπαμ και Κάτω», η οποία επιτέλους επιβεβαίωσε το όνομά της. Να τι είπε:

Για το θέμα της Gazprom: «Είναι ένα πολύ λεπτό θέμα, έχει ακόμα και πολιτικές διαστάσεις και ούτε δημοσιοποιείται. Δεν κάνει να πούμε κάτι περισσότερο, επειδή πρόκειται για ένα θέμα που συζητιέται σε πολύ υψηλό επίπεδο».

(Ενας Μπότος μυστηριώδης, πολιτικός, σπάνιος, για ανθολογία...)

Για το θέμα του Γκαλάς: «Στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό έχουν προταθεί δεκάδες ποδοσφαιριστές. Ισως ανάμεσα σε αυτούς να είναι και ο Γκαλάς. Βέβαια, είναι ένα όνειρο. Είναι ένας εκπληκτικός ποδοσφαιριστής και μία τεράστια ποδοσφαιρική φυσιογνωμία. Ο Γκαλάς έχει συμβόλαιο, ανήκει σε ομάδα και έχει το πιο ακριβό συμβόλαιο στην Αρσεναλ. Υπάρχουν δυσκολίες για να τον πάρει μία ομάδα όπως ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός. Το να έρθει ο Ζιλμπέρτο Σίλβα στον Παναθηναϊκό δεν ήταν εύκολο. Αν δεν ήταν ο Βενγκέρ, δεν θα ερχόταν ποτέ αυτός ο παίκτης στην Ελλάδα».

(Η ανατροπή της πραγματικότητας: ο προπονητής πιστώνεται τον ερχομό ενός παίκτη στην Ελλάδα, ενώ ο ίδιος παραμένει στην Αγγλία...)

Για τον Σίλβα Κλέιτον: «Στη Μόσχα μπορεί να πάει, αλλά στην Αγία Πετρούπολη το βλέπω πιο εφικτό να πάει. Η πρόταση για τον Κλέιτον είναι εκπληκτική. Ζούμε σε μία εποχή δύσκολη, ίσως και τραγική, και όποιος φέρει κάτι είναι πολύτιμο. Είναι μια εποχή καλή, όπου εμείς μπορούμε να πλασαριστούμε σωστά και να κάνουμε αξιοσέβαστα deal».

(Απλώς προσέξτε τη γρήγορη αλλαγή των εποχών: η δύσκολη γίνεται καλή σε χρόνο ρεκόρ...)

Για τον Ισμαέλ Μπλάνκο: «Ο Μπλάνκο είναι μια ξεχωριστή ιστορία και πρέπει να είμαστε σαφείς. Για να γίνει μια δουλειά και να είναι όλοι ευτυχισμένοι, θα πρέπει να είναι υπάρχει ταύτιση. Ο Μπλάνκο έχει 18 ατζέντηδες. Στην Ελλάδα έχω ακούσει ότι έχει τέσσερις, στην Αργεντινή τρεις και στην Ευρώπη άλλους δύο. Εγώ ψάχνω να βρω τον επίσημο ατζέντη του, για να του κάνω μία σαφή ερώτηση. Αν τον ενδιαφέρει ή όχι να πάει ο ποδοσφαιριστής του σε μία άλλη χώρα και συγκεκριμένα σε δύο από τις τέσσερις ομάδες που διαπραγματεύομαι».

(Δεν περιγράφω άλλο...).

Ερχεται...

Δεν ξέρω αν όντως ο Κώστας Πηλαδάκης σκέφτηκε να φύγει από τη Λάρισα όπως διάβασα. Πιθανότατα στεναχωρήθηκε με την αποχή των οργανωμένων, τους οποίους θεωρεί το πιο υγιές κομμάτι της εξέδρας. Αυτό που ξέρω είναι ότι τη μέρα της γιορτής του την πέρασε για να κλείσει έναν παίκτη, που για όσους ξέρουν κάποια πράγματα παραπάνω είναι ένας από τους πιο σημαντικούς που θα φορέσουν τη φανέλα της ομάδας στον καιρό του. Θα υπογράψει μάλιστα το συμβόλαιο μαζί του προσωπικά κι αυτό το έκανε μόνο για δύο άλλους παίκτες: τον Κλέιτον και τον Ζουράφσκι…