Πέσε, πίτα, να σε φάω

Aυτό που είναι αυτονόητο σε κάθε σοβαρό πρωτάθλημα της Ευρώπης στην Ελλάδα είναι από ανήκουστο έως ύποπτο. «Μα να σκίζονται οι αδιάφοροι απέναντι σε αυτούς που καίγονται»; Το πιο εντυπωσιακό απ' όλα είναι ότι και οι ίδιοι οι παίκτες του Παναθηναϊκού στα «πηγαδάκια» ήταν έκπληκτοι από την αγωνιστικότητα των αντιπάλων τους. «Ρε, κοίτα κάτι πράγματα, σαν δεν ντρέπονται οι Λαρισινοί, που δεν κάθισαν να χάσουν 3-0 και προσπάθησαν να κερδίσουν. Μη σας πω ότι έπαιζαν για την ΑΕΚ (τους έψησε προφανώς ο Κυριακίδης...) ή ακόμα καλύτερα για τον Ολυμπιακό, επειδή οι Νταμπίζας, Βενετίδης, Στέλιος ήταν παλιά στον Ολυμπιακό. Και μάλλον γι' αυτό κάλεσαν από τη διοίκηση τον Κώτσιο σε απολογία, ώστε να μην κάνει αβάντα στην παλιά του ομάδα, και είχαν εκτός λόγω "τραυματισμού" τον Κοτσόλη».

Σας φαίνονται παράλογα όλα αυτά; Στην Ελλάδα ζούμε και οι θεωρίες συνωμοσίας είναι στο αίμα μας, στο DNA μας και στην αρρώστια μας. Αυτό που είναι απόλυτα φυσικό στην Αγγλία, την Ισπανία, την Ιταλία ή τη Γερμανία, να μπαίνει δηλαδή στο γήπεδο μια ομάδα που ούτε διεκδικεί κάτι ούτε κινδυνεύει να πέσει και να κοντράρει τον υποψήφιο πρωταθλητή, εδώ παρουσιάζεται σχεδόν ως ποινικά κολάσιμο. Βεβαίως, στην υπέροχη χώρα όπου ζούμε συμβαίνει και το άλλο καταπληκτικό, που όταν το μαθαίνουν οι ξένοι τους πέφτουν τα μαλλιά και τα δόντια: παίζει ας πούμε ο Φωτάκης ένα απ' τα τελευταία του παιχνίδια με την ΑΕΛ, βγαίνει αλλαγή κι αντί να καταχειροκροτηθεί από τους οπαδούς της ομάδας υβρίζεται με τον χειρότερο τρόπο.

Οπως ακριβώς συνέβη με τον Τέβες στο «Ολντ Τράφορντ», με τον Αΐλτον παλιότερα στο τελευταίο του παιχνίδι με τη Βέρντερ πριν πάει στη Σάλκε, όπως θα συμβεί στο τελευταίο παιχνίδι του Μάγκατ με τη Βόλφσμπουργκ πριν πάει (κι αυτός) στη Σάλκε. Και με όποιον άλλον έφυγε ή θα φύγει και δεν ντράπηκε ή φοβήθηκε να το ανακοινώσει, για να μην τον αποχαιρετήσουν με ροχάλες, μπινελίκια και καφέδες στα μούτρα.

Βγάζω το καπέλο στον Νίκο Νταμπίζα, έναν άνθρωπο που έχει την τύχη να είναι χορτάτος από όμορφες ποδοσφαιρικές παραστάσεις στην Αγγλία και ήταν ο πρώτος που πήγε να τα βάλει με τον παραλογισμό των οπαδών της ομάδας του και να προστατέψει τον συμπαίκτη του, αδιαφορώντας αν θα μπει στο μάτι του «υπέροχου κόσμου» της ομάδας και κατ' επέκταση της διοίκησης. Τον Νταμπίζα και τον κάθε Νταμπίζα, άλλωστε, τον έχουν μεγαλύτερη ανάγκη το ελληνικό ποδόσφαιρο και η Λάρισα απ' ό,τι τους έχει εκείνος.

Οσον αφορά το παιχνίδι στο Αλκαζάρ, δυστυχώς οι παίκτες του Παναθηναϊκού φάνηκε να θέλουν περισσότερο να τους χαριστεί, παρά να το κερδίσουν οι ίδιοι. Στη λογική του «πέσε, πίτα, να σε φάω», το πρώτο ημίχρονο πήγε υπέρ πίστεως και πατρίδος. Ολοι κοίταζαν με απόγνωση τον Καραγκούνη στα μάτια, περιμένοντας να κάνει κάτι – ως συνήθως. Εναλλακτικά περίμεναν να βρει ο Σαλπιγγίδης –ως συνήθως– έναν κάποιον τρόπο να βάλει την μπάλα στα δίχτυα, χωρίς ωστόσο να τον τροφοδοτούν. Τελικά –ασυνήθιστα– τα κάστανα απ' τη φωτιά τα έβγαλε ένας παίκτης που μέτρησε φέτος λιγότερες συμμετοχές στην αρχική 11άδα σε αγώνες πρωταθλήματος από τα δάχτυλα του ενός χεριού του.

Ο Μπράις Μουν, που έβλεπε βασικό όλη τη χρονιά τον Νίλσον, τον ίδιο Νίλσον που δεν ξεκόλλησε ποτέ από την τίμια απόδοση του «6», την οποία υπηρέτησε με ευλάβεια, που θα φύγει έπειτα από τρία χρόνια στην ομάδα και δεν έχουμε να θυμόμαστε ΕΝΑ γκολ, ΜΙΑ εμφάνιση που να μένει στη μνήμη, ΜΙΣΟ παιχνίδι που να κέρδισε η ομάδα και να του πιστώνεται μεγάλο μερίδιο της επιτυχίας. Ο Νοτιοαφρικανός ήταν MVP στα δύο παιχνίδια με τη Λάρισα την πιο κατάλληλη στιγμή: αυτή δηλαδή που ο Ανχελέρι υπέγραψε στην Τζένοα. Αυτή η περιβόητη θέση ξένου που πιάνει, που έκανε την παραμονή του επισφαλή μέχρι πριν από λίγες μέρες, ίσως τώρα να είναι «κλειδωμένη». Εχει κανείς αντίρρηση (κάθισε κάτω, Γκάμπριελ, παιδί μου! Κι εσύ, τέκνον Ντέιβιντ...).