H συμμορία των ρομπότ

Οταν έσβησαν τα φώτα της -οι λέξεις έχουν χάσει πια το νόημά τους- γιορτής στο Φάληρο, οι περισσότεροι ένιωθαν σαν να μη πέρασε μια μέρα από τους τελικούς του 2008 ή του 2007 ή προηγούμενων ετών. Μπάσκετ στην Ελλάδα είναι ένα παιχνίδι στο οποίο μαζεύονται ορισμένοι από τους καλύτερους και πιο ακριβοπληρωμένους παίκτες στην Ευρώπη, όλοι στην πορεία ασχολούνται με τους διαιτητές και στο τέλος, αφού πρώτα ασκηθεί ο πατροπαράδοτος νόμος της ζούγκλας, νικάει ο Παναθηναϊκός. Τι άλλα νέα;

Τίποτε απολύτως. Νίκησε ως συνήθως η ομάδα που κέρδισε -έστω με βραχεία κεφαλή- τη μάχη των πάγκων, η ομάδα που μετουσίωσε την πείρα της σε ατσάλινα νεύρα, η ομάδα που έμεινε προσηλωμένη στο σχέδιό της παρά τις δυσκολίες, η ομάδα που βρήκε τρόπο να κερδίσει τις κρίσιμες φάσεις. Ο Ολυμπιακός θα έχει να λέει για αδικία με αφορμή την τελευταία φάση του αγώνα (στην οποία ένας αυστηρός διαιτητής θα έστηνε στη γραμμή τον Παπαλουκά για τις βολές της ισοφάρισης), θα δικαιούται επίσης να υπερηφανεύεται για την αντοχή που έδειξε όταν παρουσιάστηκαν απροσδόκητα αρνητικά δεδομένα (τα 0/9 τρίποντα των Γκριρ, Χαλπερίν, Τεόντοσιτς, Ερτσεγκ), κατά βάθος όμως θα ξέρει ότι υστέρησε στην πιο κρίσιμη αποστολή της χρονιάς.

Από την αρχή του αγώνα ο Ομπράντοβιτς έστησε την άμυνά του έτσι ώστε να ταμπουρωθεί στα μετόπισθεν και να περιορίσει τη δράση του Βούιτσιτς, του Παπαλουκά, του Μπουρούση και του Πρίντεζη. Δεν άλλαξε το σχέδιό του όταν είδε τον Γιάννη Μπουρούση να βομβαρδίζει από μέση και μακρινή απόσταση, ούτε πανικοβλήθηκε από την απρόσμενα πληθωρική δράση του Τζος Τσίλντρες. «Σουτάρετε όσο θέλετε», έστειλε μήνυμα στους αντιπάλους του. «Τη ρακέτα δεν πρόκειται να την αλώσετε».

Οπερ και εγένετο. Προδομένος από την αφλογιστία των λίγων καλών του σουτέρ, ο Ολυμπιακός αναγκάστηκε να ποντάρει στο τρίποντο του Τσίλντρες! Μολονότι η μπάλα «μπήκε και βγήκε» στο μακρινό σουτ του Αμερικανού στην επίθεση που ακολούθησε το καθοριστικό καλάθι του Πέκοβιτς (58-60) και την 25λεπτη διακοπή, αλλά για τον Παναθηναϊκό αυτό ήταν υπολογισμένο ρίσκο, ένα σουτ χαμηλού κόστους. Εκτοτε οι ψύχραιμοι και εύστοχοι στις ελεύθερες βολές «πράσινοι» κράτησαν το πάνω χέρι.

Ο Παναθηναϊκός πήρε ένα ντέρμπι στο οποίο αντιμετώπισε πολλά προβλήματα. Ο Γιασικεβίτσιους δεν πρόσφερε τίποτε εκτός από τις βολές στο τέλος, ο Διαμαντίδης έκανε μόνο βρόμικη δουλειά, ο Φώτσης χρειάστηκε ένα ημίχρονο για να ζεσταθεί, οι Περπέρογλου, Τσαρτσαρής ανεβοκατέβαιναν ασκόπως. Προτού αρχίσει η ρουλέτα το τελευταίου δίλεπτου, είχαν σκοράρει μόνο πέντε από τους παίκτες του «τριφυλλιού».

Αλλά η άμυνά του έγινε θεμέλιο νίκης μετά την ανάπαυλα του ημιχρόνου, ενώ η πείρα και η στόφα των παικτών που κούρσεψαν τη Σιένα και το Βερολίνο μεταφραζόταν σε σιγουριά και αισιοδοξία. Οταν ο Ολυμπιακός έφερε το παιχνίδι στα μέτρα του (29-20, 33-27), παρασύρθηκε από τον ενθουσιασμό του και προσπάθησε να μετατρέψει τον αγώνα σε πάρτι. Ο Παναθηναϊκός δεν υπήρχε περίπτωση να πέσει σε τέτοιου είδους συναισθηματική παγίδα. Μέσα στο ηφαίστειο του Φαλήρου έμοιαζε με συμμορία από ρομπότ.