Κάν' το όπως ο Socrates

Για μένα επιτυχία δεν είναι μόνο τα πρωταθλήματα και τα Κύπελλα που έχει πάρει ο Ολυμπιακός επί ημερών Σωκράτη Κόκκαλη. Ούτε το γήπεδο που έφτιαξε με συνοπτικές διαδικασίες σε χρόνο λιγότερο απ' όσο χρειάζεται για να φτιαχτεί μια διώροφη μεζονέτα.

Ούτε οι επιτυχίες του σε παραγοντικό επίπεδο, η προστασία ή η ασφάλεια που του παρείχαν οι παρουσίες του Θωμά Μητρόπουλου, του Γκαγκάτση, του Σπάθα, του Ψυχομάνη. Ο Σωκράτης Κόκκαλης πήρε σώβρακα και φανέλες όλα αυτά τα χρόνια από όποιον είχε απέναντί του –και μιλάμε ότι προσπάθησαν να τον κοντράρουν από υπερεπιτυχημένοι επιχειρηματίες μέχρι άνθρωποι της πιάτσας κι από φιλόδοξοι τεχνοκράτες μέχρι ρομαντικοί με όραμα. Κι όλοι τους, τελικά, είδαν την πλάτη του.

Δεν θα πέσω στη λούμπα του μηδενισμού και του γενικότερου αφορισμού, δεν θα πω ότι υπάρχει βρομιά πίσω από κάθε επιτυχία του Ολυμπιακού, ότι σπρώχτηκε παντού και πάντα, ότι για όλα ευθύνεται η Παράγκα. Υπήρχαν και σκιές, αλλά υπήρξε και άπλετο φως.

Παικταράδες που ήρθαν από Ελλάδα και εξωτερικό, σοβαροί προπονητές, ένα γήπεδο-δυναμίτης, σωστή οργάνωση σε κάθε τμήμα, άνθρωποι που δούλεψαν και δουλεύουν για την ομάδα –πρώτα απ' όλα επειδή αγαπούν βαθιά και ειλικρινά τον Ολυμπιακό και δευτερευόντως για τα φράγκα. Αλλά το κυριότερο όπλο μιας τόσο μεγάλης ομάδας ήταν, είναι και θα είναι ο κόσμος του. Διότι ήταν πολύς, τα τελευταία χρόνια (με τις τόσες επιτυχίες) έγινε περισσότερος κι ο πρόεδρος φρόντισε να μην τους χαλάσει ποτέ το χατίρι.

Ή, τουλάχιστον, έτσι νομίζουν. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του Σωκράτη Κόκκαλη όλα αυτά τα χρόνια. Ακόμα κι όταν πάει κόντρα στη «λαϊκή βούληση», στο τέλος, με κάποιο μαγικό τρόπο, μια βαρβάτη μεταγραφή ή μια προεδρική εμφάνιση με πύρινα λόγια απ' αυτά που συγκινούν την καρδιά του οπαδού, όλα μοιάζουν υπέροχα. Λέει, ας πούμε, το ρεπορτάζ ότι ο πρόεδρος ανοίγει τις πόρτες για να μπουν λεφτά στην ομάδα. Πρώτα για να κλείσει η οικονομική τρύπα και μετά για να γίνει μια μεγάλη μεταγραφή.

Οχι απλώς μεγάλη, όμως, αλλά «η μεταγραφή της ιστορίας του Θρύλου». Πότε, όμως; Τέλη Ιουλίου, όταν τα διαρκείας θα έχουν ήδη φύγει και ο Ολυμπιακός θα έχει παίξει προκριματικό γύρο για τους ομίλους. Κι αν κάτι στραβώσει; Ε, μια μεταγραφή επιπέδου Ντουντού ή Ντιόγο θα κάτσει σαν... πατσάς στο ταλαιπωρημένο στομάχι. Και «πάμε για το 13ο στα 14». Στον Παναθηναϊκό απ' την άλλη τσακωνόμαστε αν πρέπει να μπουν 25, 30 ή 40 εκατομμύρια ευρώ και άκρη δεν βγάζουμε. Ε, ρε, προβλήματα ο κόσμος...

Δείτε ένα άλλο παράδειγμα: ο Λεμονής φέρνει δύο «διπλά» στο Τσάμπιονς Λιγκ, η ομάδα αποκτά μια αγωνιστική ταυτότητα που της επιτρέπει να κοντράρει τη Ρεάλ στο «Μπερναμπέου» με 10 παίκτες για 80 λεπτά και φεύγει πριν τελειώσει η χρονιά μαζί με Ιβιτς και Πέτρο Κόκκαλη. Και δεν ανοίγει ρουθούνι με την «αναβάθμιση» Σεγούρα, εφόσον ήρθαν οι «κούπες» στο φινάλε. Αντιθέτως, στον Παναθηναϊκό χάνει ο Πεσέιρο το πρωτάθλημα (με διαφορά μικρότερη από τη φετινή), αποτυγχάνει εκ των πραγμάτων, μια και ούτε κανέναν τίτλο πήρε ούτε μπάλα της προκοπής έπαιξε η ομάδα, και ένα χρόνο μετά ακόμα συζητάμε αν καλώς ή κακώς έφυγε. Θέλετε κι άλλο;

Ο Βαλβέρδε παίρνει νταμπλ, δίνει κι αυτός ένα δικό του στίγμα στην ομάδα, κάνει δύο σπουδαία αποτελέσματα στο ΟΥΕΦΑ με Μπενφίκα και Χέρτα, τον στηρίζουν οι παίκτες, τον γουστάρουν οι οπαδοί κι ο Σωκράτης Κόκκαλης τον διώχνει. Και ενώ έχει κλείσει τον Κετσπάγια, «υποτίθεται» ότι ψάχνει για προπονητή-όνομα και κάποιοι οπαδοί παραμυθιάζονται και ρωτάνε «έρχεται ο Τερίμ, ο Περέν, ο Λε Γκουέν;». Πέρα από κάτι χλιαρές διαμαρτυρίες, στη φιέστα γίνονται όλα «προβλεπέ» –και στοιχηματίζω ότι και η πρόσληψη Τιμούρ θα γίνει μέσα στην καλή χαρά. Στον Παναθηναϊκό απ' την άλλη «σκοτώνονται» για το αν πρέπει να μείνει ή να φύγει ο Τεν Κάτε εν μέσω αγωνιστικών υποχρεώσεων και στην ΠΑΕ στραβώνουν επειδή κυκλοφόρησε το όνομα του Μπίλιτς. Λες κι είναι ο Φούφουτος και θα ήταν ντροπή να έρθει ένας εκ των κορυφαίων νέων προπονητών της Ευρώπης στην Ελλάδα! Μιλάμε για απίθανα πράγματα.

Αυτό, λοιπόν, κατά την ταπεινή μου άποψη, θα πρέπει να απασχολήσει πρωτίστως τους «πράσινους» μετόχους (όσους τουλάχιστον πάνε) στο Δ.Σ.: πώς θα καταφέρουν να κάνουν ό,τι κάνουν και επικοινωνιακά ΟΛΑ να εμφανίζονται υπέροχα, μελετημένα και προϊόντα βαθιάς σκέψης και οργάνωσης. Δεν θα πω «να μάθουν να κοροϊδεύουν τον κόσμο όπως ο Κόκκαλης τους δικούς του», γιατί και βαρύ είναι και δεν πιστεύω ότι τους κοροϊδεύει. Απλώς έχει ένα μοναδικό ταλέντο να παρουσιάζει και το άσπρο και το μαύρο ως ερυθρόλευκο. Μαγκιά του. Οι «κούπες» του προς απάντησή μας.