Να ευχαριστηθεί το κάθε λεπτό της εμπειρίας

Ακόμη σκέφτομαι με ιδιαίτερη συγκίνηση τη μέρα του τελικού το 2004 στο Γκελζενκίρχεν. Η Μονακό, της οποίας ήμουν μέλος, έγραφε ιστορία και έπαιζε τελικό στο Τσάμπιονς Λιγκ και μαζί της ζούσα και εγώ το δικό μου παραμύθι. Η συμμετοχή στον τελικό του πιο σπουδαίου Κυπέλλου, που παραλίγο να μη συμβεί ποτέ επειδή αποβλήθηκα στον πρώτο ημιτελικό με την Τσέλσι, ήταν πλέον λίγες ώρες μακριά. Μπορώ να θυμηθώ κάθε λεπτό από εκείνη τη μέρα, ακόμη και το πώς έδεσα τα κορδόνια μου πριν βγω για το ζέσταμα.

Είμαι βέβαιος πως απόψε ο Αλέξανδρος Τζιόλης θα ζήσει μία αξέχαστη εμπειρία. Θα θυμάται για πολλά χρόνια την κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό. Μακάρι τελειώνοντας η βραδιά να έχει το μετάλλιο του νικητή στα χέρια του, κάτι που ούτε εγώ ούτε οι παίκτες του Παναθηναϊκού το 1971 το κατάφεραν με αντίπαλο τον Αγιαξ. Το να αγωνίζεται ένας Ελληνας σε τελικό δεν είναι κάτι που έχουμε συνηθίσει.

Δεν έχω να πω κάτι ιδιαίτερο στον Τζιόλη παρά μόνο ολόψυχα καλή επιτυχία. Αγωνιστικά, επειδή και εγώ αυτή τη θέση έπαιζα, μπορώ να πω πως θα βελτιώνεται συνέχεια αγωνιζόμενος σε καλύτερο κα πιο ανταγωνιστικό επίπεδο. Για τον αγώνα δεν έχω να πω κάτι το ιδιαίτερο, αφού τις ομάδες δεν τις έχω δει να αγωνίζονται πολύ συχνά για να εκφέρω άποψη, αλλά η απουσία του Ντιέγκο κάνει το ματς πιο αμφίρροπο.

Η Βέρντερ είναι ομάδα που εξαρτάται πολύ από τα κέφια αυτού του έξοχου παίκτη. Το 4-4-2 σε ρόμβο στα χαφ που εφαρμόζει εκτελείται απόλυτα σωστά με τον Ντιέγκο διότι είναι πληθωρικός, κάτι που ο αντικαταστάτης του δεν θα καταφέρει το ίδιο καλά. Ελπίζω να δούμε έναν καλό τελικό με αρκετά γκολ και -γιατί όχι;- τον Τζιόλη στο τέλος να γίνεται και ο πρώτος Ελληνας που θα κατακτά ένα Κύπελλο σε συλλογικό επίπεδο.