Βασικό πρόβλημα

Το χθεσινό ματς του ΠΑΟ με τη Λάρισα είναι ενδεικτικό ολόκληρης της σεζόν του Παναθηναϊκού: αρκεί, κατά τη γνώμη μου, μόνο αυτό το ματς για να γίνει κατανοητό το βασικό πρόβλημα των «πρασίνων».

Ο ΠΑΟ ξεκινά με ένα επιθετικό σχήμα και με την καλύτερη δυνατή διάθεση για ποδόσφαιρο. Δεν υπάρχουν παράξενα πράγματα στην ενδεκάδα: το σχήμα είναι αυτό που ο προπονητής εμπιστεύεται και οι παίκτες παίζουν στις θέσεις τους. Είναι εύκολο να δεις και κάποια μικρά τακτικά τρικ, όπως π.χ. ο διπλός ρόλος του Ρουκάβινα που, όταν η ομάδα αμύνεται, γίνεται χαφ κι όταν επιτίθεται πλαισιώνει τον Σαλπιγγίδη.

Ολα λειτουργούν περίπου στην εντέλεια και ο ΠΑΟ, εκμεταλλευόμενος όχι την παθητικότητα αλλά την έλλειψη πάθους της ΑΕΛ, που είναι ζήτημα να έκανε 5 φάουλ στο πρώτο ημίχρονο, προηγείται 2-0 απλώς εφαρμόζοντας κάποιες πολύ απλές και βασικές αρχές επιθετικού παιχνιδιού που ο Τεν Κάτε διδάσκει. Ο ΠΑΟ είναι συμπαγής, κυκλοφορεί γρήγορα την μπάλα, παίζει πολύ από το πλάι, εκμεταλλεύεται τις στημένες φάσεις σχεδόν υποδειγματικά. Κυρίως πιέζει. Πιέζει πρεσάροντας τον Φωτάκη, βγάζοντας παίκτες από τις πίσω γραμμές και μένοντας ψηλά. Και πάει στα αποδυτήρια με δύο γκολ.

Στο δεύτερο ημίχρονο η Λάρισα με την προσθήκη του Γιαννακόπουλου πατάει λίγο καλύτερα. Μεταφέρει μεθοδικότερα την μπάλα στην επίθεση, παίζει πιο γρήγορα στον άξονα και όταν ο Μουν ξεχνάει τον Μετίν, μειώνει το σκορ. Μια νορμάλ ομάδα που έχει παίξει τόσο καλά στο πρώτο ημίχρονο οφείλει να αντιμετωπίσει το πράγμα ως κάτι λογικό: ο ΠΑΟ για ένα δεκαπεντάλεπτο περίπου ξεχνά όσα έκανε στο πρώτο ημίχρονο και καταλαμβάνεται από πανικό.

Τόσο μεγάλο, που η Λάρισα απλώς μεταφέροντας την μπάλα στην περιοχή χάνει δύο τεράστιες ευκαιρίες για να ισοφαρίσει από το τίποτα! Για να ηρεμήσει ο ΠΑΟ, να ξαναθυμηθεί τα μαθήματα του προπονητή του, να παίξει όπως έπαιζε στο πρώτο ημίχρονο, ο Τεν Κάτε (αδυνατώντας να πάρει τάιμ άουτ, όπως πιθανότατα θα ήθελε) κάνει δύο αλλαγές για να ησυχάσει την ομάδα που είναι έτοιμη να τα διαλύσει όλα. Το πράγμα αποδίδει, ο Ρουκάβινα, όταν ο ΠΑΟ αρχίζει να εκμεταλλεύεται τις πλάγιες γραμμές, κάνει το 3-1 και το ματς τελειώνει.

Ας το ανακεφαλαιώσουμε κάνοντας κάποιες αναγωγές. Ο ΠΑΟ έχει δείξει ότι έχει φέτος επιθετικό παιχνίδι σε αντίθεση με άλλες χρονιές. Μόνο που αυτό το παιχνίδι φαίνεται, αν πάνε όλα κατ' ευχήν, σχεδόν ιδανικά. Κυρίως η αποτελεσματικότητα οφείλεται στην ψυχολογία και στο καθαρό μυαλό: όπου η εφαρμογή του σχεδίου είναι η πρέπουσα, υπάρχει όχι μόνο αποτελεσματικότητα αλλά και θέαμα.

Τι συμβαίνει όμως αν κάτι κατά τη διάρκεια του αγώνα (ή της σεζόν) προκύψει, κάτι κόντρα στην ίδια τη ροή του ματς; Σε μια κανονική ομάδα πρέπει να εμφανιστούν δύο παίκτες για να πάρουν την ομάδα από το χέρι, να διαχειριστούν τη στιγμή της δυσκολίας, να κάνουν εκείνη τη στιγμή ειδικά κάτι παραπάνω.

Στον ΠΑΟ όλα αυτά γίνονται σπάνια κι αυτό που απαιτείται είναι η παρέμβαση του προπονητή από τον πάγκο, το 100% της προσοχής του. Η γνώμη μου είναι, από την αρχή της σεζόν, ότι ο Τεν Κάτε (και ο οποιοσδήποτε προπονητής που δεν ουρλιάζει διαρκώς μπροστά στον πάγκο του, αλλά αντιμετωπίζει τους παίκτες ως επαγγελματίες) μπορεί να παρεμβαίνει στα ματς της Ευρώπης ή ακόμα και στα ντέρμπι όσο κάτι τέτοιο είναι δυνατό, αλλά η ομάδα πρέπει να μάθει με τον Εργοτέλη, τον Αστέρα, τον Ηρακλή π.χ. αυτή τη διαχείριση της ευθύνης να την κάνει μόνη της. Τότε, κατά τη γνώμη μου, θα κάνει και σοβαρό πρωταθλητισμό…