Τόσο μακριά, τόσο κοντά…

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΑΣ Δ. ΜΠΛΙΑΤΚΑΣ

Aπό την Τούμπα μέχρι το Αλκαζάρ, το «μυστικό τοπίο» του ΠΑΟΚ άλλαξε δραματικά μέσα σε τρία 24ωρα. Τη Δευτέρα αρκετοί περιέγραφαν τον ΠΑΟΚ ως ένα «κίνημα» του λαϊκισμού, των στερεοτύπων, της αθυρόστομης συνθηματολογίας και του άκρατου τοπικισμού. Με τον λαό του να κάνει τα έξαλλα πλήθη που επευφημούσαν πριν από μισό αιώνα τον Περόν και την Εβίτα να φαίνονται σαν φλεγματικοί λόρδοι της «Αναμορφωτικής Λέσχης» του Φιλέα Φογκ.

Αλλοι, πάλι, βρήκαν και πρότειναν τρόπους εκσυγχρονισμού, θυμίζοντας τους «Σημιτικούς» του 1996, οι οποίοι μόνο κάτι «ο, μον ντιε» δεν φώναζαν όταν κάποιος τους θύμιζε τα πάθη της εποχής Ανδρέα.

Την Τετάρτη ο ΠΑΟΚ έγινε πάλι η πιο οργανωμένη, στιβαρή, προγραμματισμένη μέσα κι έξω απ' το χορτάρι ελληνική ομάδα. Ο Σάντος, πάλι, με το κουλ και τίμιο ύφος του απέπνεε τόση σιγουριά γι' αυτά που κάνει όση διαθέτει τουλάχιστον ο Μπάρακ Ομπάμα στη μάχη του κατά της ύφεσης και των «γκόλντεν μπόις».

Τα «μνήμης και λήθης» σημαντικά ακούστηκαν σε κάθε παρέα φιλάθλων της επικράτειας όταν η τηλεόραση έδειχνε και ξανάδειχνε εκείνη την πολλαπλώς συμβολική φάση του δεύτερου γκολ στο Αλκαζάρ. Ο Σορλέν, ο απαραίτητος και ώριμος, ξέφυγε υποδειγματικά και έδωσε στον αλτρουιστή και ευφυή Μουσλίμοβιτς, ο οποίος αντί να ρισκάρει προτίμησε να δει σίγουρο σκόρερ τον επερχόμενο και παθιασμένο αρχηγό Κονσεϊσάο. Με το «πλαφ» στα δίχτυα της ΑΕΛ ο Πάμπλο ο Γκαρσία είχε ήδη γίνει για τους αντιπάλους του ΠΑΟΚ ανάμνηση ελάχιστα πιο κοντινή από εκείνη του Τόργκελε στα ασπρόμαυρα. Πολλή και αβάσταχτη ελαφρότητα –μεταξύ όσων απλουστεύουν– γεννά ο ΠΑΟΚ με τις μεταμορφώσεις του. Τέτοιο είπα-ξείπα για μια ομάδα καιρό έχω ν' ακούσω. Οχι ότι μου πέφτει και κανένας ιδιαίτερος λόγος, αφού το τιμητικό για μένα βήμα αυτής της εφημερίδας μού εδόθη για «ημερολόγιο ποδοσφαίρου» με παλιές αλλά διδακτικές ιστορίες.

Σαν κι αυτές που έγραψαν στην Τούμπα ο ΠΑΟΚ με την ΑΕΚ και που δεν είναι λίγες.

Η παράδοση λέει ότι στα ματς των «Δικεφάλων» παίζεται καλή μπάλα. Παρά τις επιμέρους εντάσεις, το κοινό και τιμημένο έμβλημα λειτούργησε –πιο πολύ στο παρελθόν, είναι η αλήθεια– κατευναστικά σε σχέση με τα όσα γίνονται στις αναμετρήσεις ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός.

Η ΑΕΚ απεδείχθη ότι δεν φοβόταν την καινούργια έδρα του «Δικεφάλου του Βορρά», την Τούμπα, τα πρώτα χρόνια της Α' Εθνικής. Είχε στις τάξεις της τον Κώστα Νεστορίδη, που έβαλε στα πρώτα τέσσερα ματς της Τούμπας ΠΑΟΚ – ΑΕΚ, σε ισάριθμες αγωνιστικές χρονιές, έξι συνολικά γκολ. Για να μη σπεύσει να υποτιμήσει κανείς την επίδοση, αναφέρουμε ότι από τότε ο «Νέστορας» παραμένει ο πρώτος «κιτρινόμαυρος» σκόρερ στην Τούμπα.

Σε αυτά τα τέσσερα πρωταθλήματα η ΑΕΚ πήρε τρεις νίκες και μία ισοπαλία στην Τούμπα και χρειάστηκε να έρθει το πρωτάθλημα 1963-64, το πέμπτο πια της Α' Εθνικής, για να σταυρώσει νίκη ο ΠΑΟΚ. Το ματς έγινε μάλιστα στις 10:30 το πρωί. Δηλαδή η πρώτη νίκη του ΠΑΟΚ στην Τούμπα επί της ΑΕΚ για την Α' Εθνική άργησε τέσσερα χρόνια και ήταν τελικά…πρωινή, με σκόρερ τον Τούλη Μουρατίδη.

Αξίζει, επίσης, να μάθουν οι νεότεροι ότι λίγες μέρες πριν αρχίσει το παρθενικό πρωτάθλημα της Α' Εθνικής εγκαινιάστηκε το γήπεδο της Τούμπας. Ο ΠΑΟΚ έφευγε από το ιστορικό «Σιντριβάνι», στο οποίο έζησε από το 1930, και το γιόρτασε με μια λαμπρή τελετή και ένα φιλικό αγώνα με αντίπαλο ποιον λέτε; Την ΑΕΚ!

Εκείνη τη μέρα, 6 Σεπτεμβρίου 1959, γιόρταζε όλη η Θεσσαλονίκη. Η Ντακότα της πολεμικής αεροπορίας πέταγε μπάλες στο κατάμεστο γήπεδο, το οποίο είχε χλοοτάπητα παρακαλώ!

Στα ραδιόφωνα η διαφήμιση γνωστής επιχείρησης ηλεκτρικών ειδών ενημέρωνε το κοινό ότι «όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Τούμπα», σλόγκαν που είχε αρέσει πολύ.

Για την ιστορία, στο εορταστικό φιλικό (αγώνας 45 λεπτών) νίκησε ο ΠΑΟΚ με γκολ του Κιουρτζή.

Τα χαρτιά του Σταύρου Πετρακόπουλου, που σε τέτοια βέβαια δεν λαθεύει, λένε ότι η ισοπαλία είναι το πιο σύνηθες αποτέλεσμα, αφού ήρθε συνολικά 22 φορές στην Τούμπα σε αναμετρήσεις των «Δικεφάλων». Ο ΠΑΟΚ έχει 19 νίκες και η ΑΕΚ 9.

Οι παλιότεροι φίλαθλοι θυμούνται και το «καυτό» ματς στις 2 Μαΐου 1976, όταν ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ, συνδιεκδικητές τότε του τίτλου, έπαιξαν στην κατάμεστη Τούμπα σε ένα ματς που ο αριθμός των εισιτηρίων που κόπηκαν ήταν απόλυτα στρογγυλός: 45.000 ακριβώς!

Σασπένς και ζέστη. Ο Σαράφης χτυπά πέναλτι στο πρώτο ημίχρονο, αλλά δεν μπορεί να νικήσει τον τερματοφύλακα Σιδηρόπουλο. Το ματς φτάνει στο 89ο λεπτό και οι πιο πολλοί συμβιβάζονται με την ιδέα του «Χ». Γίνεται, όμως, μια σέντρα από φάουλ και ο πολύπειρος Λάκης Νικολάου κάνει το μοιραίο λάθος, αποκρούοντας με κεφαλιά για κόρνερ και μη υπολογίζοντας τον καραδοκούντα Γκουερίνο. Γκολ και τίτλος –ο πρώτος!– στον ΠΑΟΚ.

Οι παλιοί, βέβαια, παντού και πάντα αρέσκονται να κομπάζουν λέγοντας ότι αυτά που έζησαν –στον στρατό, στο σχολειό, στη δουλειά, στις γυναικοδουλειές, στα γήπεδα– δεν επαναλαμβάνονται. Το τι έγινε, όμως, στις εξέδρες της Τούμπας μετά τη νίκη-τίτλο εκείνο το απόγευμα πράγματι είναι δύσκολο να περιγραφεί…

Κατά τα άλλα, στα πλέι οφ υπάρχει αγωνία, αλλά όχι και ποιότητα. Εντυπωσιάζει ο ΠΑΟΚ με τη σοβαρότητα και την πληρότητα που διαθέτει. Θα πω κάτι που θα φανεί παράξενο ίσως: ο ΠΑΟΚ τις χρονιές που άξιζε να είναι μεταξύ των διεκδικητών του τίτλου είχε μια σφιχτοδεμένη, υψηλού αγωνιστικού φρονήματος και ευανάγνωστη στη σύνθεσή της και στους επιμέρους ρόλους της ομάδα.

Βλέποντας τον Λίνο θυμάσαι, αν είσαι παλιός, τον Ιωσηφίδη. Επαιζε κι αυτός με τρόπο που καθησύχαζε τον οπαδό, σαν να έλεγε «ξέρω τι κάνω». Ο Σορλέν και ο Βερόν με τον «Μούσλι» δεν είναι, βέβαια, αντιστοίχως Σαράφης, Τερζανίδης και Αποστολίδης, ούτε ο Κονσεϊσάο Κούδας, αλλά παράγουν αλληλεγγύη, αυτοματισμούς, σαφήνεια στο παιχνίδι τους και κλίμα παρέας. Κάτι που δεν είδαμε από τους γνωστούς άσους της επίθεσης του Παναθηναϊκού ας πούμε ή την άμυνα της ηρωικής, κατά τα άλλα, λόγω προβλημάτων ΑΕΚ.