Κύριοι, είστε όλοι προτεινόμενοι

Υπάρχουν reality και reality. Υπάρχουν τύπου «Big Brother», στα οποία μια ντουζίνα αργόσχολοι σέρνονται από καναπέ σε κρεβάτι, ξύνουν χαριτωμένα τα απαυτά τους και συζητάνε για το αν είναι άνδρας σωστός ή όχι κάποιος που δεν πέρδεται μπροστά στην κοπέλα του –οι διάλογοι Τσάκα και Πρόδρομου έχουν γράψει τηλεοπτική ιστορία.

Υπάρχουν τραγουδιστικά reality, στα οποία οι συμμετέχοντες μαντρώνονται σε ένα σπίτι, τους ντύνουν άνθρωποι που δεν μπορούν να ντύσουν αξιοπρεπώς ούτε την Μπίμπι Μπο με τον Τζον Τζον, τους κρίνουν άνθρωποι που έχουν επάγγελμα το «ανεπάγγελτος» και στο τέλος ζουν με το όνειρο να εκπροσωπήσουν την Ελλάδα στη Eurovision. Υπάρχουν κι άλλου τύπου reality, αυτά για χορευτές, που ένα σωρό ταλαντούχοι άνθρωποι λαμβάνουν μέρος, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι στην καλύτερη περίπτωση θα βρουν μεροκάματο σε μπουζουξίδικο την ώρα που σκάνε οι πρώτοι πελάτες.

Αν αυτά που γίνονται τους τελευταίους μήνες κι έχουν κορυφωθεί τις τελευταίες μέρες στον Παναθηναϊκό θύμιζαν ένα από τα παραπάνω reality, τουλάχιστον θα είχαν ένα ενδιαφέρον. Μια άλφα τηλεθέαση. Θα ξεχώριζες μερικά ταλέντα. Θα ταυτιζόσουν με κάποιον παίκτη. Θα είχες πάνω απ' όλα το δικαίωμα να ψηφίσεις αυτόν που θέλεις να φύγει κι αυτόν που θέλει να μείνει.

Δυστυχώς το reality που θυμίζει η ομάδα είναι το αλήστου μνήμης «Mission», ένα project που υποτίθεται πως θα είχε τόσο μεγάλη επιτυχία που θα το πουλάγαμε και στο εξωτερικό, αλλά κατέληξε ένας ατέλειωτος τσακωμός με επίκεντρο ένα μανούρα Κρητίκαρο, που απειλούσε να τους αρχίσει όλους στις κλοτσιές, αλλά τελικά πήρε το έπαθλο κι ηρεμήσαμε κι αυτός κι εμείς. Κοινώς ο πολυμετοχικός Παναθηναϊκός ξεκίνησε σαν ένα φιλόδοξο πρόγραμμα στο οποίο έπεσαν πολλά λεφτά απ' την παραγωγή και κοντεύει να γίνει κάτι που δεν το βλέπουν ούτε οι συγγενείς αυτών που συμμετέχουν.

Το κακό είναι ότι τελικά με τους «παίκτες» αυτούς δεν μπορεί να ταυτιστεί κανείς. Λείπει το «παιδί του λαού», λείπει ο «Ελληνας της ξενιτιάς που είναι πιο Ελληνας από μας που ζούμε εδώ», λείπει αυτός που έχει ανάγκη το έπαθλο για να ξελασπώσει. Λείπουν το κίνητρο και το όραμα. Λείπει το συναίσθημα, το οποίο περίσσευε πριν από ένα χρόνο. Λείπει η συνεργασία, πολύ απλά διότι όλοι οι μέτοχοι ήταν πρωταθλητές σε ατομικά σπορ και ξαφνικά αποφάσισαν να κάνουν όλοι μαζί μια ομάδα και να αλλάξουν πάσες.

Από το δεξί πόδι στο αριστερό, όμως. Και να βγάλουν στον τάκο ο ένας τον άλλον, με τα ατράνταχτα επιχειρήματα «εγώ είμαι πιο Παναθηναϊκός», «αν κόψω το χέρι μου θα τρέξει πράσινο αίμα», «όταν θυμώνω γίνομαι πιο πράσινος κι από τον Χουλκ» και «το καλοκαίρι στην παραλία δεν κάνω ηλιοθεραπεία, κάνω φωτοσύνθεση».

Το γέλιο που ακούγεται από μακριά δεν είναι ειδικό εφέ. Είναι το γέλιο του Σωκράτη Κόκκαλη από το Βιετνάμ, που βλέπει ακόμα κι από τα βάθη της Ασίας να γεννάνε τα κοκόρια του. Κανείς δεν ασχολείται μαζί του, κανείς δεν σκέφτεται πώς θα φτάσει και θα ξεπεράσει τον Ολυμπιακό, λες κι η αποστολή εξετελέσθη επειδή έφυγαν τον Γκαγκάτση και τον Ψυχομάνη. Λες και μαζί τους «έφυγαν» όλα τα προβλήματα του Παναθηναϊκού και του ελληνικού ποδοσφαίρου, για το οποίο –φυσικά– κόπτονται όλοι τους.

Μπορεί να βγάζουν ο ένας τον άλλο στη σέντρα, μπορεί να κάνουν διαγωνισμό λαοφιλίας και πλειοδοσία Παναθηναϊκοφροσύνης, αλλά δυστυχώς γι' αυτούς και για μας, που πιστέψαμε ότι κάτι καλύτερο πήγε να γίνει, είναι όλοι προτεινόμενοι. Και για όλους τους, αν δεν αλλάξουν τρόπο σκέψης και δεν βάλουν μια φορά την ομάδα που βροντοφωνάζουν ότι αγαπούν πάνω από το «εγώ» τους, έχουμε μόνο αρνητικές ψήφους.