Ομάδα με κουσούρια

Δέκα εκατοστά μέσα να είχε πάει η μπάλα στο φάουλ του Καραγκούνη ή στη θέση του Βύντρα την κεφαλιά στα τελευταία λεπτά να είχε πιάσει ο Μάντζιος και θα είχαμε πλακωθεί στις μαθηματικές πιθανότητες κάποιου να περάσει τον Παναθηναϊκό. Δυστυχώς, όμως, για τον Παναθηναϊκό και ευτυχώς για όσους θέλουν να μη χασμουριούνται στα πλέι οφ τίποτε από τα δύο δεν έγινε.

Με το ματς του Παναθηναϊκού με την ΑΕΚ να μη γίνεται καθοριστικό στο κυνήγι της δεύτερης θέσης, αλλά να επιβεβαιώνει ένα συμπέρασμα που είχε εξαχθεί στη διάρκεια της σεζόν. Αντίθετα με τα κακά κορίτσια, η ΑΕΚ εκεί που είναι καλή πράγματι είναι. Εκεί, όμως, που είναι κακή είναι πραγματικά χάλια. Με τα μεγαλύτερα προβλήματα να βρίσκονται στην αμυντική λειτουργία της.

Αντίθετα με τον Κυργιάκο, που το πάθος του γίνεται ενέργεια, ο Αλεξόπουλος μετατρέπει το πάθος σε άγχος και, ακόμα χειρότερα, το μεταδίδει στους συμπαίκτες του. Με τον Αλεξόπουλο να μην εμπνέει εμπιστοσύνη συμπαρασύρεται σε κακή απόδοση και ο Μαϊστόροβιτς. Αλλά ο Αλεξόπουλος έχει μια σοβαρή δικαιολογία. Την απόδοσή του επηρεάζει το γεγονός ότι όταν βρίσκεται σε κακή μέρα ο Γεωργέας, πρέπει να βγαίνει για να τον καλύπτει στα πλάγια. Ο λόγος που πρέπει μόνιμα να βγαίνει οφείλεται στο ότι και τα τρία αμυντικά χαφ της ΑΕΚ είναι δεξιοπόδαρα και εκεί τους πάει το πόδι.

Καλό βέβαια για τον Κουτρομάνο, που έχει πολλαπλές βοήθειες σε σχέση με τον Γεωργέα, αλλά αν κατορθώνεις να έχεις πρόβλημα με ένα στόπερ να σε καλύπτει και δύο αμυντικά χαφ να συγκλίνουν στην πλευρά σου, το πρόβλημα είναι εγγενές. Και αυτή είναι η ευγενικότερη λέξη που μπορεί κάποιος να βρει για το πρόβλημα του Κουτρομάνου. Αντίθετα, στην επίθεση η ΑΕΚ έχει αξιόλογους παίκτες, αλλά και πάλι με ένα κουσούρι. Από τους τρεις επιθετικούς ο ομαδικότερος είναι ο Μπλάνκο και όταν το φορ και πρώτος σκόρερ είναι αυτός που κοιτά περισσότερο την κίνηση των συμπαικτών του, το πρόβλημα ομαδικότητας είναι σοβαρό. Και ένα τελευταίο: καλό τέρμα ο Σάχα, αλλά οι σέντρες από στημένα που πέφτουν απότομα στη βούλα του πέναλτι του δημιουργούν πρόβλημα. Ετσι ξεκίνησε το ένα γκολ στο ματς με τον Ολυμπιακό και παραλίγο έτσι να ξεκινήσει ένα ακόμα χθες.

Ο Παναθηναϊκός έχει μεγαλύτερη ευχέρεια να βγαίνει με συνδυασμούς στα σημαιάκια του κόρνερ, είχε καλύτερο κοντρόλ και κατοχή της μπάλας, είχε μακράν καλύτερη άμυνα, με τον Βύντρα να κάνει φοβερό παιχνίδι και να αποφεύγει τις μοιραίες τουλάχιστον βυντριές, αλλά δείχνει να έχει ένα πρόβλημα.

Με τις αλλαγές που γίνονται στο ματς, σου δίνει την εντύπωση ότι ο Τεν Κάτε ανέλαβε την ομάδα αυτή την εβδομάδα. Με τους αμυντικούς και τα αμυντικά χαφ της ΑΕΚ συνωστισμένους στα τελευταία λεπτά στην περιοχή, η μόνη λύση ήταν διεμβολισμοί στον άξονα και ανοίγματα στο σημαιάκι του κόρνερ. Το πρώτο ο Παναθηναϊκός το είχε, για να έχει το δεύτερο χρειαζόταν ο Ιβανσιτς, αλλά με τον χαρακτήρα του Αυστριακού ο Τεν Κάτε τον έχει ξεκάνει.


Οπως είχε πει ο Μπερνάρ Σο, «μου αρέσουν οι γυναίκες με παρελθόν και οι άνδρες με μέλλον», οι περισσότεροι Ελληνες προπονητές ψάχνουν ομάδες που να έχουν πρώτα ιστορία και μετά χρήμα. Ο λόγος είναι απλός: οι ιστορικές ομάδες είναι σαν τις κατσαρίδες: ό,τι κι αν συμβεί είναι αδύνατον να εξαφανιστούν.

Ποια είναι η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική ομάδα που διαλύθηκε στο ελληνικό ποδόσφαιρο; Με το «διαλύθηκε» δεν εννοώ απαραίτητα κλείσιμο των βιβλίων και παράδοση της σφραγίδας στο πρωτοδικείο, ούτε ομάδες τύπου Μοσχάτου ή Αχαρναϊκού, που κάποια στιγμή έφτασαν στο «τσακ» να παίξουν στην πρώτη Εθνική και μετά επέστρεψαν στις συνηθισμένες τους κατηγορίες, αλλά για ομάδες που η κατηγορία τους ήταν η Α' Εθνική κι έπεσαν χωρίς να έχουν πιθανότητα να επανέλθουν.

Νομίζω ότι η κατηγορία δεν υπάρχει. Υπάρχουν ομάδες όπως ο Ατρόμητος Πειραιώς, ο Θερμαϊκός και η Α.Ε. Νικαίας, που παλιά έπαιξαν στην Α' Εθνική, όταν όμως δεν υπήρχαν συμβόλαια και μια ομάδα μπορούσε να είναι τυχερή, να βγάλει μια καλή φουρνιά και να ανέβει. Υπήρξαν ομάδες που ανέβηκαν με τα λεφτά των προέδρων τους, όπως ο Μακεδονικός με τα λεφτά του Βουλινού. Ομάδες που ανέβηκαν με τα λεφτά των δήμων, όπως ο Ακράτητος στη χρυσή εποχή της Παράγκας, που, να φαρμακωθεί το νερό που πίνω, ελάχιστοι λυπήθηκαν για την εξαφάνισή του.

Υπάρχει, όμως, και μια κατηγορία ομάδων που αν μείνουν στις μικρές κατηγορίες και 10 και 20 χρόνια, ποτέ δεν μπορείς να ξεγράψεις λόγω ιστορίας και ειδικών συνθηκών. Ο ΠΑΣ Γιάννινα, η Καστοριά, η Δόξα Δράμας, οι δύο Απόλλωνες είναι από τις ομάδες που δύσκολα ξεγράφεις. Οπως και στην Πελοπόννησο η Καλαμάτα και η Παναχαϊκή, που ό,τι και αν συμβεί, όσο και να ξεπέσουν, κάποιος θα βρεθεί να ενδιαφερθεί, διότι το ξέρει ότι τις ομάδες τις κάνουν ο κόσμος και η ιστορία τους. Ιδιαίτερα η δεύτερη. Γιατί ιστορία πολλές ομάδες έχουν, αλλά στην Ελλάδα τον κόσμο τον μοιράζονται ελάχιστες ομάδες.

Κανένας δεν έχει κατηγορήσει τον Αλέξη Κούγια ότι κρατά χαμηλό προφίλ. Οταν λοιπόν γουστάρεις τη δημοσιότητα, η Λαμία, που ήταν το ενδιάμεσο σκαλοπάτι για τον Κούγια, δεν ήταν από τις ομάδες που εξασφαλίζει τέτοιο πράγμα. Αντίθετα η Παναχαϊκή, όσο χαμηλά κι αν πέσει, εξασφαλίζει το τζέρτζελο που για τον Κούγια είναι οξυγόνο. Τώρα απομένει να φανεί τι μπορεί να κάνει ο Κούγιας στην Πάτρα. Από πλευράς προπονητή ο Ιρλανδός Μπάμπης Ο'Τεννές είναι πάνω από αρκετός. Από πλευράς παικτών, όμως, η «Πανάχα» χρειάζεται ενίσχυση.

Το έλεγε και ο allenatore Nicolo, που συναντήθηκε με τον Αλέξη Κούγια, μίλησαν δίπλα στην ιερή κολόνα του «Da Capo», αλλά τελικά δεν κατέληξαν σε συμφωνία. Ελεγε ο allenatore ότι αυτή τη στιγμή με το δυναμικό που έχει η Παναχαϊκή χρειάζεται να πάρει πάνω από μια ντουζίνα παίκτες. Οπως είπε στον Επίδοξο Βιογράφο του, αν δεν πάρει ο Κούγιας τόσους παίκτες, δεν πάει πουθενά. Για τα υπόλοιπα που είπε, ότι τον απέτρεψαν να πάει προπονητής στην «Πανάχα», για την απόσταση από την Αθήνα και για το ότι παίζει στη Γ' Εθνική, ας μου επιτραπεί να αμφιβάλλω, εκτός αν η Παναχαϊκή έπαιζε σε ανώτερη κατηγορία και έπεσε προχθές ή μέχρι το Σαββατοκύριακο η Πάτρα βρισκόταν δίπλα στην Αθήνα αλλά μετά τη μετακίνησαν.

Ο allenatore, πάντως, μετά την Καβάλα θέλει να είναι προσεκτικός στις επιλογές του. Φαίνεται κι από τις ομάδες που μίλησε, μια και η «Πανάχα» είναι ομάδα ράτσας και ο Πιερικός έχει και ράτσα και ρευστό. Μόνο που στην πρώτη «τη χώθηκε» ο «Ιρλανδός» και στον δεύτερο ο Κατσαβάκης. Τι απομένει; Η Καλαμάτα από ιστορία σκίζει, αλλά ο Μπένος την πήγε καλύτερα απ' όσο οποιοσδήποτε μπορούσε να περιμένει κι όσα παγωτά και να πουλήσει το καλοκαίρι ο πρόεδρος Ιγκλού, η ομάδα θα συνεχίσει να έχει οικονομικά προβλήματα.

Ο ΟΦΗ έχει ιστορία, αλλά η ατμόσφαιρα είναι F.C. Falusa. Φιλικό με τον ΠΑΟ Κρούσσωνα πάει να παίξει ο ΟΦΗ και χρειάζεται περισσότερους ΜΑΤατζήδες από το να έπαιζαν Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός. Παρ' ότι υπάρχει ένας τρόπος για να ξεκαρφωθεί οριστικά ο Παναθηναϊκός από τον ΟΦΗ και είναι να πάρει προπονητή ο Φανούρης Βατσινάς τον Αναστόπουλο.

Στα υπόλοιπα προπονητικά μέτωπα, αν είναι ο Τιμούρ Κετσπάγια να αναλάβει τον Ολυμπιακό πρέπει να αντιληφθεί κάτι. Οτι ο Φιλόμενο είναι ο Πάρντο του μέλλοντος. Οτι όπως στο πρώτο ραντεβού του Κόκκαλη με τον Βαλβέρδε, όταν είχε αναφερθεί ότι πάνε για συμφωνία, εγώ είχα διατηρήσει επιφυλάξεις για το θέμα Πάρντο, το ίδιο ισχύει και με τον Φιλόμενο.

Τότε είχε γραφτεί ότι ο πρόεδρος είπε στον Βαλβέρδε ότι θέλει τον Πάρντο και αντί ο Ισπανός να αντιδράσει με κραυγές χαράς και ινδιάνικους χορούς, η αντίδρασή του δεν είχε καταγραφεί. Τώρα ξαναβγαίνει το θέμα Φιλόμενο για τον Ολυμπιακό και το νιώθω στα κοκαλάκια μου ότι πολλά καλά θα συμβούν σε όποιον αβαντάρει τη μεταγραφή και καημοί θα βρουν όποιον την πολεμήσει.


Στην ΑΕΚ, πάντως, περιμένουν να πάρουν παίκτη αν ο Μελισσανίδης βάλει το χέρι στην τσέπη. Αν είναι να το βάλει για τον Εστογιάνοφ, τα λεφτά του θα πιάσουν τόπο. Φτάνει να μη ζητήσει ο Τσακίρης ένα καράβι πατατάκια για να τον πουλήσει.