Νέος Γκαρνέτ ή νέος Γκουλιότα;

Οταν ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος τίναζε την μπάνκα στον αέρα για να φέρει στην Ελλάδα τον Τζος Τσίλντρες, με συμβόλαιο που ούτε κατά διάνοια ανταποκρίνεται στην αξία του νεαρού Αμερικανού, άνοιγε πόρτες, παράθυρα, διαύλους, μπουκαπόρτες και καταπακτές που ουδείς φανταζόταν ότι θα μπορούσαν εν έτει 2009 να συνδέσουν το ελληνικό μπάσκετ με το ΝΒΑ.

Το έκανε συνειδητά και τώρα καμαρώνει. Ελπίζει ότι το ερχόμενο καλοκαίρι θα περάσει από αυτές τις ατραπούς κάποιον παίκτη πολλαπλάσιας μπασκετικής αξίας από αυτήν του Τσίλντρες, ένα όνομα που θα γκρεμίσει τα σύνορα της φαντασίας όπως τα γκρέμισε πριν από 14 χρόνια το γιαννακοπουλαίικο με τον Ντόμινικ Ουίλκινς. Ταυτόχρονα, όμως, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου.

Εδώ και 10-11 μήνες όλα τα παιχνίδια των Αμερικανών μανατζαραίων έχουν κοινό παρονομαστή το όνομα του Ολυμπιακού, αλλά κι αυτό του Παναθηναϊκού. «Οι Ελληνες ξανατρελάθηκαν», θα λένε οι διάφοροι Σόνι Βακάρο πίσω από τις κλειστές πόρτες των γραφείων τους, ανάμεσα σε ρουφηξιές από τα τεραστίων διαστάσεων κουβανέζικα πούρα τους.

Κάποτε, οι Αμερικανοί ατζέντηδες έστελναν νεαρούς αστέρες από τα κολέγια στο ΝΒΑ για να παρακάμψουν τους σκοπέλους του ντραφτ, ώστε να τους υποδεχθούν ξανά 1-2 χρόνια αργότερα στην Αμερική πιο ώριμους και κυρίως αδέσμευτους. Κάπως έτσι κατέληξε το 1989 στη Ρόμα ο πολυτάλαντος Ντάνι Φέρι, ώστε να αποφύγει τους ναυαγισμένους Κλίπερς, οι οποίοι τον είχαν επιλέξει στο νούμερο 2 του ντραφτ. Οταν οι Κλίπερς κατάλαβαν ότι κινδύνευαν να μείνουν με άδεια χέρια, πούλησαν τα δικαιώματά του στο Κλίβελαντ. Ο εκβιασμός του Φέρι έπιασε τόπο.

Τα τελευταία χρόνια προέκυψε άλλου είδους πρόβλημα. Ο Ντέιβιντ Στερν αποφάσισε να μπλοκάρει το μονοπάτι που οδηγούσε τους αμούστακους αστέρες των γυμνασίων απευθείας στο ΝΒΑ. Πλέον οι φιλόδοξοι πιτσιρικάδες υποχρεώνονταν να παίξουν τουλάχιστον μία χρονιά σε κολέγιο. Ή μήπως όχι; Γιατί να ταλαιπωρούνται αμισθί στο ΝCAA και να ρισκάρουν τραυματισμούς όταν μπορούν να βγάλουν γενναιόδωρο μεροκάματο –πλήρως ασφαλισμένοι– στην Ευρώπη; Ο νέος κανονισμός δεν μπορούσε να τους εμποδίσει.

Η αρχή έγινε το 2008, με τον 18χρονο Μπράντον Τζένινγκς, ο οποίος (με προτροπή του περιβόητου Βακάρο) αγνόησε το NCAA και υπέγραψε συμβόλαιο με τη Λοτομάτικα Ρόμα. Τώρα που παρουσιάστηκε στο γυμνασιακό μπάσκετ ο «επόμενος Γκαρνέτ», ποια ομάδα θα μπορούσε να τον αγοράσει και να τον πληρώσει με τον μισθό που του αξίζει; Μα... ο Ολυμπιακός! Ή ο Παναθηναϊκός! Αν γίνει και πλειστηριασμός ανάμεσα στις δύο ζάπλουτες ελληνικές οικογένειες, τόσο το καλύτερο για τον Τζέρεμι Τάιλερ και για τον μάνατζέρ του, Σόνι Βακάρο...

Πρόκειται, βέβαια, για γελοιότητα. Κανένας 17χρονος δεν μπορεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο σε ομάδα αυτού του επιπέδου και καμία ομάδα αυτού του επιπέδου δεν πρόκειται να χαραμίσει μία από τις δύο θέσεις Αμερικανού για ένα μικρό παιδί. Αν ο Τάιλερ έλθει στην Ευρώπη, θα πάει σε χώρα που δεν υπάρχουν τέτοιου είδους περιορισμοί ή –ακραίο σενάριο– σε ομάδα που θα τον χρησιμοποιεί μόνο στην Ευρωλίγκα.

Αλλά τα χρήματα που δαπανήθηκαν για τον Τσίλντρες σε συνδυασμό με το τόλμημα της Ρόμα με τον Τζένινγκς επέτρεψαν στους Αμερικανούς μάνατζερ να χρησιμοποιήσουν την Ελλάδα ως σημείο αναφοράς για τα τερτίπια τους. Μήπως ζούμε ξανά μέρες Ράντι Ουάιτ και Τομ Γκουλιότα;