Το προβλεπόμενο και το κάτι παραπάνω

Ιδια είναι τα πράγματα ανάμεσα στον πληρωμένο και τον άλλο έρωτα. Στο περίπου τα ίδια γίνονται –ορισμένες φορές στον πληρωμένο και καλύτερα–, αλλά κάποια απροσδιόριστη διαφορά δίνει στον έρωτα χωρίς συμφέρον την ποιότητα. Ιδιαίτερα μετά. Οταν γίνεται ο απολογισμός και το αποτέλεσμα είναι μηδέν. Η διαφορά ανάμεσα στο προβλεπόμενο και το κάτι παραπάνω ήταν αυτή που έδωσε τη νίκη, τους τρεις βαθμούς και τον τίτλο του φαβορί στον χθεσινό Παναθηναϊκό.

Γιατί ο Καραγκούνης μπορεί να αμείβεται έχοντας ένα από τα υψηλότερα συμβόλαια στον Παναθηναϊκό, αλλά για να μπει το γκολ χρειάστηκε το κάτι παραπάνω από ποιότητα, γιατί τέτοιο σουτ ακόμα και να το έχεις δύσκολα το δοκιμάζεις στο τέλος του ματς -κυρίως σε ψυχή. Το μπάσιμο στην ευθεία και στον άξονα προς το τέρμα του ΠΑΟΚ δεν είναι από τις κινήσεις που δοκιμάζει ένας παίκτης όταν φυλάει τα πόδια του. Σε αυτό το σημείο υπάρχει η έλλειψη στην ομάδα του Παναθηναϊκού. Σε παίκτες που δεν θα σκέφτονται ότι υπάρχει αύριο μακριά από τον Παναθηναϊκό.

Ο Σιμάο δεν έχει αρκετή τεχνική για να πάρει το παιχνίδι στα πόδια του, ο Ζιλμπέρτο Σίλβα δεν έχει το απαιτούμενο ενδιαφέρον, ο Κλέιτον το δέσιμο, ο Μάντζιος μοιάζει να είναι παίκτης πρώτα της FC Mantzios και μετά του Παναθηναϊκού και ο Νίνης για την ηλικία του δείχνει κάτι που μοιάζει περισσότερο με γήρανση από ωριμότητα. Δεν κάνει ούτε τα λάθη του ενθουσιασμού, τα οποία χαρακτηρίζουν την ηλικία του.

Ο μόνος εκτός του Καραγκούνη από τους δημιουργικούς παίκτες που θα μπορούσε να πάρει το ματς προσωπικά έχει ξενερώσει εμφανώς από τη σχέση του με τον Χενκ Τεν Κάτε. Και είναι κρίμα. Γιατί μόνο ο Αντρέας Ιβανσιτς θα μπορούσε να κάνει κάτι ανάλογο με αυτό που έκανε στο γκολ η «τυπάρα».

Αντίθετα, στον ΠΑΟΚ το πρόβλημα δεν είναι το πάθος, αλλά το κοντρόλ. Αν στην μπουνιά στον Ντιόγο ο Πάμπλο Γκαρσία μπορούσε να λέει ότι είχε φάει αγκωνιά από τον Βραζιλιάνο, το τριπλό χτύπημα στον Σιμάο θα μπορούσε να δικαιολογηθεί μόνο με μαχαιριά. Γιατί ο Γκαρσία ρίχνει διπλό χτύπημα με τα χέρια στον σβέρκο του Σιμάο, μετά του ρίχνει κλοτσιά ανάμεσα στα πόδια όπως ο μικρός έχει περάσει και φρενάρει, και κλείνει τα χτυπήματα με αγκωνιά στην επιστροφή. Μετά τσαμπουκαλεύεται επειδή ο Κάκκος τον έχει αποβάλει και φυσικά φεύγει υπό τις επευφημίες των οπαδών του ΠΑΟΚ. Δεν θα γίνω ηθικολόγος για να γράψω «πώς μπορούν να τον χειροκροτούν;».

Εχεις δικαίωμα να χειροκροτείς ό,τι σε διασκεδάζει και αν οι οπαδοί γουστάρουνε τον Γκαρσία να χώνει κλοτσιές, κανείς δεν μπορεί να τους το απαγορεύσει. Το μόνο, όμως, που δεν γίνεται είναι να δικαιολογήσεις την ενέργεια ή να προσπαθήσεις να βρεις αδικία. Ο,τι από τα δύο κι αν κάνεις, την επόμενη φορά ο Γκαρσία με το δίκιο του θα καθαρίσει κάποιον. Και για τον οπαδό οι τσαμπουκάδες του Γκαρσία μπορεί να έχουν την πλάκα τους, αλλά γι' αυτόν που τρώει τις κλοτσιές και τις μπουνιές, ιδιαίτερα αν δεν έχει προκαλέσει, όπως ο Σιμάο, η ιστορία δεν έχει καθόλου πλάκα.