Τέρμα τα ψέματα, σε προκαλώ σε μάχη!

Καθόμουνα σε μια γωνία και παρακολουθούσα τη φιέστα του Ολυμπιακού. Κάθε φορά που η κάμερα έδειχνε τον Βαλβέρδε εστίαζα την προσοχή μου στο βλέμμα του. Καλώς ή κακώς ο Ισπανός αποτελεί παρελθόν για τον Ολυμπιακό. Το ανθρώπινο στοιχειό όμως δεν μπορεί να το παραβλέψει κανένας. Ο Βαλβέρδε όσο σκληρός διαπραγματευτής κι αν ήταν, όσο κι αν έφτασε τον Κόκκαλη στα όρια του, ήταν συγκινημένος και αυτό φάνηκε.

Καθόμουνα ακόμα στη γωνία μου. Μια σκέψη δεν έφευγε από το μυαλό μου. Ότι όσα πρωταθλήματα κι αν πάρει ο Ολυμπιακός από εδώ και πέρα, ο κύκλος που άνοιξε το 1996, έκλεισε. Και έκλεισε την ώρα που ο Τζόρτζεβιτς αποχαιρέτησε τον κόσμο. Είναι περίεργη δουλειά να κάνεις τον συνδετικό κρίκο των εποχών αλλά ο Τζόρτζεβιτς το κατάφερε όλα αυτά τα χρόνια. Το κεφάλαιο λοιπόν έκλεισε…

Την ώρα που το κεφάλαιο έκλεινε, σηκώθηκα απότομα από τη γωνία μου και πήγα προς την έξοδο. Μάλλον δεν τα είχα υπολογίσει καλά όμως… «Που πας αγάπη μου από εκεί; Έχει τοίχο!» είπε μια γυναικεία φωνή από δίπλα μου. Αν και δεν είχα καταλάβει πότε με πλησίασε τόσο πολύ, είχε δίκιο αφού σταμάτησα ένα εκατοστό πριν βρω τσιμέντο. Και η σύγκρουση που αποφεύχθηκε ήταν πολύ πιθανό να μην με έβρισκε νικητή.

Έφτασα στο γραφείο την ώρα που στις ειδήσεις έπαιζε πρώτο θέμα η δεύτερη πρόβα του Ρουβά. «Κάτσε κάτσε να δεις πόσο ψηλά πήδηξε ο Σάκης» φώναξε ένας νεαρός συνάδελφός. Για κάποιο λόγο που ακόμα δεν έχω καταλάβει η απάντηση μου δεν ήταν ούτε ειρωνική ούτε πικρόχολη. («Είσαι ειρωνικός και πικρόχολος» μου είχε πει κάποτε μια συμμαθήτρια μου στην Πέμπτη Δημοτικού για κάποιο λόγο που ακόμα δεν έχω καταλάβει). «Πως πήγε η πρόβα;» ρώτησα με υποτιθέμενο ενδιαφέρον. Ο νεαρός συνάδελφός ξεκίνησε να μιλάει, αλλά εγώ είχα ήδη κλείσει την πόρτα πίσω μου.

Στον δρόμο για το υπόγειο χτύπησε το τηλέφωνο μου. «Έλα Θοδωρή» είπε μια φωνή που την κατάλαβα αμέσως. Το λάθος όνομα το είχα συγχωρήσει εδώ και καιρό όποτε τον άφησα να συνεχίσει. «Θα πας Depeche Mode;» με ρώτησε. «Ούτε αν με σέρνανε νεκρό μέσα σε ένα τσουβάλι» απάντησα και η συζήτηση τελείωσε κάπου εκεί.

Στον δρόμο για το υπόγειο μια ύποπτη φιγούρα με πλησίασε. Μέσα στο σκοτάδι δεν κατάλαβα πολλά. Μόλις τα μάτια μου συνήθισαν στην έλλειψη φωτός διέκρινα μια γυναικεία σιλουέτα. Είχε κοντά καστανά μαλλιά. Μόνο αυτό μπόρεσα να καταλάβω. «Τέρμα τα ψέματα» μου είπε. Δεν είχα συνηθίσει να μου μιλάνε με επιτακτικό τόνο και αυτό αύξησε την περιέργεια μου. «Σε προκαλώ σε μάχη» είπε η σκοτεινή γυναικεία φιγούρα. «Εντάξει για την μάχη. Αλλά ποια ψέματα;».

Δεν πήρα καμία απάντηση. Είχε εξαφανιστεί όσο απότομα είχε εμφανιστεί μπροστά μου. Δεν προβληματίστηκα ιδιαίτερα. Ήμουν έτοιμος ανά πάσα στιγμή για μάχη αλλά το απογευματινό παράδειγμα …. «Που πας αγάπη μου από εκεί; Έχει τοίχο!», με είχε κάνει να αμφισβητώ τα αντανακλαστικά μου. Μπήκα στο γραφείο μου και άναψα δυο κεριά.

Έβαλα σε ένα ποτήρι ουίσκι με λίγο πάγο και κόκα-κόλα. Ήπια μια γουλιά και σκέφτηκα την προφητεία που μου εκμυστηρεύτηκε ο Μιαούλης. «Η ΑΕΚ θα πάρει πρωτάθλημα το 2012». Μετά από σκληρή δημοσιογραφική έρευνα, ανακάλυψα ότι αυτή η προφητεία κρατάει από το 1993. Τώρα που είναι τόσο κοντά στο να πραγματοποιηθεί μήπως αρχίζουν να εξηγούνται πάρα πολλά…;

Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com