Αλλοι πανηγύρια κι άλλοι για τα πανηγύρια

Το παιχνιδάκι που άρχισε πέρυσι, περίπου τέτοιο καιρό, συνεχίζεται και φέτος με την ίδια «επιτυχία»: από αυτά που λες ή γράφεις αυτόματα κατατάσσεσαι σε συγκεκριμένη κατηγορία: Βαρδινογιαννικός, Βγενοπουλικός ή Γιαννακοπουλικός, λες και αποκλείεται να είσαι απλά και μόνο Παναθηναϊκός, πέρα από πρόσωπα, συγκρούσεις, συμφέροντα και κόντρες των «αντίπαλων στρατοπέδων» που ζουν και αναπνέουν μέσα στην ίδια –υποτίθεται– παράταξη.

Εγώ λοιπόν το ξεκαθαρίζω, προτού βιαστεί κάποιος να με «βαφτίσει» κάτι: είμαι Παναθηναϊκός, αδιαφορώντας για τα πρόσωπα, είτε αυτά είναι στον πάγκο, είτε στο χορτάρι είτε στη διοίκηση. Οταν έγινα Παναθηναϊκός προ αμνημονεύτων ετών, άλλοι άνθρωποι διοικούσαν κι όχι οι σημερινοί, άλλοι παίκτες έπαιζαν μπάλα, άλλοι προπονητές κοουτσάριζαν. Κι όταν θα φύγουν οι σημερινοί, πάλι Παναθηναϊκός θα είμαι.

Για μία ακόμη χρονιά ο Παναθηναϊκός πληρώνει την εσωτερική του φαγωμάρα, που του στερεί τίτλους, τον εμποδίζει να μεγαλώσει, του καίει τα φτερά πριν καν τα ανοίξει. Αλλοτε Βαρδινογιάννηδες vs Γιαννακοπουλαίων, άλλοτε διοίκηση vs οργανωμένων, τώρα Βγενόπουλος vs Τζίγκερ, αύριο ένας θεός ξέρει ποιος εναντίον ποιου.

Θυμίζει λίγο το «Κράμερ εναντίον Κράμερ», μόνο που σε εκείνη την κινηματογραφική ταινία οι γονείς τα βρήκαν πολιτισμένα στο τέλος για χάρη του παιδιού. Κάτι που δεν φαίνεται να σκέφτονται οι «γονείς» του πολυμετοχικού, αφού αδιαφορούν παντελώς για το «παιδί» που όλοι αγαπάνε, το ποδοσφαιρικό τμήμα δηλαδή που το έχουν καταδικάσει σε ανασφάλεια, ψυχολογικά προβλήματα και βαριά κατάθλιψη – το ίδιο κινδυνεύουν να πάθουν και οι φίλοι της ομάδας.

Και η φράση «πολιτισμένη λύση» απουσιάζει από το λεξιλόγιο και τη μεθοδολογία τους. Οι φραστικές επιθέσεις εντείνονται, τα χτυπήματα όλο και περισσότερο προσγειώνονται κάτω από τη ζώνη, οι ατάκες είναι φαρμακερές. Θυμηθείτε τι ειπώθηκε στο πρόσφατο Δ.Σ. και θα καταλάβετε. Ηλπιζα –αφελώς– ότι τα είπαν, ξεχαρμάνιασαν, ξέσπασαν, τα έβγαλαν από μέσα τους και πλέον θα καθίσουν σ' αυτό το ρημάδι το τραπέζι και θα δουλέψουν όλοι μαζί. Μάταια, όπως αποδείχτηκε.

Στις επιχειρήσεις τους όλοι είναι άκρως επιτυχημένοι κι αυτό δεν χωράει αμφιβολία. Στο μαγαζί που μπήκαν συνεταιρικά έχουν αποτύχει. Οχι επειδή η ομάδα δεν πήρε τίτλο και είναι αβέβαιη ακόμα και για τη δεύτερη θέση, αλλά επειδή δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν ούτε στη μάρκα του καφέ που θα πίνουν στα Δ.Σ. Δεν συζητώ καν για την παταγώδη αποτυχία να κάνουν το παραμικρό βήμα προόδου στο γήπεδο. Αυτό πια κινδυνεύει να γίνει ανέκδοτο ή αστικός μύθος, με τις μπουλντόζες που κάθε μέρα «μπαίνουν στον Βοτανικό».

Το χειρότερο είναι ότι δεν παίρνουν κανένα παράδειγμα, καμία αύρα από τις επιτυχίες του μπασκετικού Παναθηναϊκού – τη στιγμή που οι φίλοι της ομάδας σε όλο τον κόσμο γιορτάζουν το πέμπτο ευρωπαϊκό, η φαγωμάρα στον ποδοσφαιρικό «αδελφό» μεγαλώνει. Αφού δεν ξέρουν (όπως αποδεικνύεται) το παιχνίδι και τους κανόνες του, ας ρωτήσουν τουλάχιστον αυτούς που έχουν δείξει ότι έπαθαν, έμαθαν και πλέον γνωρίζουν καλύτερα. Τους έχουν ακριβώς μπροστά τους κι είναι ευκαιρία να συστηθούν: από δω, λοιπόν, οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι. Εχει κανείς αμφιβολία γι' αυτό ή είναι πολύ εγωιστές οι υπόλοιποι για να ρίξουν τα μούτρα τους και να το παραδεχτούν;

Ο Παναθηναϊκός, κύριοι, είναι «μαγαζί γωνία». Με μπόλικη και απαιτητική πελατεία κι όχι «γίδια» που πάνε όπου σαλαγάει ο βοσκός. Αυτό διαφοροποιεί τον κόσμο της ομάδας αυτής από αρκετούς διπλανούς και παραδιπλανούς. Και στο ερώτημα ποιος έχει μεγαλύτερη ανάγκη τον άλλον οι μέτοχοι τον Παναθηναϊκό ή ο Παναθηναϊκός τους μετόχους του (όλους ή κάποιους, ο καθένας ας κρίνει) δεν θα απαντήσω εγώ. Σκεφτείτε τι έχετε δώσει και τι έχετε πάρει από το brand-name «Παναθηναϊκός» και βγάλτε τα συμπεράσματά σας. Αυτό να το έχετε υπ' όψιν σας και την επόμενη φορά που κάποιος από εσάς θα μας «απειλήσει» ξανά ότι θα αποχωρήσει. Σε ποιον θα κάνει μεγαλύτερο κακό άραγε, στον εαυτό του ή στην ομάδα;