Τα έξι «φάουλ» του Βερολίνου

Tώρα που έσβησαν τα φώτα της γιορτής, συνειδητοποιώ ότι το «ελληνικό θαύμα» για το οποίο έγραφα χθες έχει και μια δεύτερη, λιγότερο κολακευτική και πάντως οξύμωρη όψη: όσα «φάουλ» έγιναν στο Βερολίνο δεν τα έκαναν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού ή του Ολυμπιακού, αλλά οι παίκτες, οι προπονητές και οι παράγοντες των δύο ομάδων! Εν τέλει, αυτοί παρασύρθηκαν από το κύμα του φανατισμού περισσότερο απ' όσο η «πλέμπα». Απίστευτο και όμως αληθινό.

Δεν αρκούν καν τα δάχτυλα του ενός χεριού για να μετρήσει κανείς τα ελληνικά «φάουλ» του φάιναλ φορ. Μερικά από αυτά θα μπορούσαν να θεωρηθούν αντιαθλητικά, όχι όμως εσκεμμένα. Προήλθαν όλα ανεξαιρέτως από το πάθος για τη νίκη, αν μιλάμε για τον Παναθηναϊκό, από την πίκρα της ήττας, αν μιλάμε για τον Ολυμπιακό, από τα τεντωμένα νεύρα του τελικού, αν μιλάμε για τη μεθεπόμενη μέρα του «εμφύλιου» ημιτελικού.

Το πρώτο φάουλ χρεώνεται ο Θοδωρής Παπαλουκάς, ο οποίος τάχθηκε δημόσια στο πλευρό των Ρώσων τέως συμπαικτών του στη μάχη του τίτλου: ως αρχηγός της Εθνικής ομάδας (αλλά και καλός φίλος του Διαμαντίδη, του Σπανούλη και των άλλων «πράσινων» αθλητών) θα μπορούσε να δώσει διπλωματική απάντηση, αντί της ειλικρινέστατης, αλλά και ατυχέστατης ευχής που απέστειλε στην ΤΣΣΚΑ.

Παρόμοιο ήταν και το ολίσθημα του Παναγιώτη Γιαννάκη, ο οποίος αδίκησε το «εθνικό» προφίλ, που με τόσο κόπο έχτιζε επί χρόνια, στη συνέντευξή του μετά τον ημιτελικό: χάθηκε να πει ένα «καλή τύχη» στον εκπρόσωπο του ελληνικού μπάσκετ στον τελικό; Εστω και μέσα από τα δόντια του.

Του Γιάννη Μπουρούση η παρασπονδία είναι, νομίζω, η λιγότερο κατακριτέα. Δεν έβρισε κανέναν ο σέντερ του Ολυμπιακού ούτε έκανε άσεμνη χειρονομία ούτε ήρξατο χειρών αδίκων στη διαμάχη του με τους οπαδούς του Παναθηναϊκού. Θα μπορούσε φυσικά να κωφεύσει στις προκλήσεις της κερκίδας, αλλά η φόρτιση των στιγμών ήταν τεράστια και το δίωρο του σαρκασμού ανυπόφορο για έναν πληγωμένο αθλητή.

Του Ζέλικο Ομπράντοβιτς η συμπεριφορά απέναντι στους απεσταλμένους του ΣΚΑΪ είναι πιο δύσκολο να δικαιολογηθεί. Η ερώτηση του συναδέλφου ήταν μεν άστοχη (όπως και η παρουσία του σε αγώνες άσχετους με το αντικείμενό του...), αλλά όχι προσβλητική ούτε ποτισμένη με χολή. Λέγεται ότι ο Σέρβος θέλησε με την αποχώρησή του να διαμαρτυρηθεί για τη συνολική τακτική του καναλιού, την οποία στον Παναθηναϊκό θεωρούν εχθρική. Εστω κι αν έχουν δίκιο, που δεν πιστεύω ότι έχουν, η αντίδραση του Ομπράντοβιτς μου φάνηκε υπερβολική.

Εξίσου αδικαιολόγητη μοιάζει η αποχώρηση του Παναγιώτη Αγγελόπουλου από το Βερολίνο μετά την ήττα του Ολυμπιακού στον ημιτελικό. Θα έπρεπε πρώτος να μείνει στις επάλξεις, αφού η ομάδα του δικαιολόγησε απόλυτα την παρουσία της στο φάιναλ φορ. Για ένα σουτ, θα έπαιζε τελικό. Γιατί έσπευσε να πηδήξει στη θάλασσα ο πλοίαρχος; Τι είδους μήνυμα προσπάθησε να στείλει σε παίκτες και προπονητή;

Αφησα τελευταίο τον Θανάση Γιαννακόπουλο, ο οποίος είναι μια κατηγορία μόνος του! Οι χειρονομίες του προς τον διαιτητή Αρτεάγα και προς τον κομισάριο της Ευρωλίγκας, Τζόρντι Μπερτομέου (τους οποίους έρανε με χαρτονομίσματα), τον έκαναν ήρωα στις τάξεις των φανατικών οπαδών του «τριφυλλιού», αλλά δεν αρμόζουν στο προφίλ ενός Ευρωπαίου ηγέτη.

Προς τιμήν του, ο ίδιος το κατάλαβε και ομολόγησε στη χθεσινή «SportDay» ότι ήταν μια «πράξη εκτός λογικής», η οποία πρόσθεσε δεν άρεσε ούτε στον αδελφό του, Παύλο. «Δεν νιώθω υπερήφανος, ούτε όμως ανέχομαι να μας περνούν για ηλιθίους», είπε στην «Ελευθεροτυπία» ο ασυγκράτητος Θανάσης. Αλλά οι μη ηλίθιοι πήραν την εκδίκησή τους στο γήπεδο. Δεν χρειαζόταν να ανοίξουν μελλοντικό μέτωπο με την Ευρωλίγκα.