Επιστροφή στη δεκαετία του '50...

Από το Σάββατο το βράδυ ακούω διαρκώς ότι ο τελικός του Κυπέλλου μεταξύ του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ ήταν το πιο ωραίο ματς που έχει γίνει ποτέ στην Ελλάδα ή έστω ο καλύτερος τελικός όλων των εποχών. Δεν ξέρω αν ήταν. Θυμάμαι τον τελικό του Ολυμπιακού με τον Ηρακλή με το σόου του Χατζηπαναγή: τότε το ταλέντο του παίκτη του Ηρακλή, έτσι όπως μας είχε εμφανιστεί σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, είχε κατά κάποιο τρόπο επισκιάσει και την ίδια την ομορφιά του ματς – θέλω να πω, ήταν τέτοια η κλάση του Βάσια που ό,τι είχαμε δει μας είχε φανεί υποδεέστερο της ανακάλυψής του.

Μην εκπλήσσεστε για τη διαπίστωση: ήταν καιροί που η τηλεόραση δεν έδειχνε τόσο ποδόσφαιρο, και το να δεις το ρεσιτάλ ενός παίκτη ήταν σπάνιο. Θυμάμαι πολύ καλά και το 3-3 του ΠΑΟ με την ΑΕΚ. Εκείνο το ματς μου 'χε φανεί καλύτερο –ίσως γιατί οι ίδιες οι ομάδες μου έμοιαζαν αρκετά καλές– κάτι σαν συγκροτήματα σε συναυλία τη στιγμή της ακμής τους. Στον φετινό Ολυμπιακό, όσο και στην ΑΕΚ, δεν βλέπω κάποιου τύπου φρεσκάδα: στο τελικό 4-4 είδα αδυναμίες παρά δυνατότητες. Κατανοώ, ωστόσο, τον θαυμασμό του κόσμου: πολλές φορές θαμπώνεσαι από πράγματα που σου λείπουν.

Γούστα

Αν κάτι κατάλαβα από το Σάββατο είναι τα γούστα της πλειονότητας του ελληνικού κοινού που παρακολουθεί ποδόσφαιρο και που δήλωσε μετά το ματς μαγεμένο. Ο,τι είδαμε στο ΟΑΚΑ το Σάββατο το βράδυ είναι ακριβώς το είδος του ποδοσφαίρου που γουστάρει το ελληνικό κοινό. Αυτό που γουστάρει είναι ένα ποδόσφαιρο στη βάση του απλοϊκό, αλλά στο οποίο τα δρώμενα (τα γκολ, οι ανατροπές, η εξέλιξη του σκορ…) μετράνε πιο πολύ από το τι ακριβώς γίνεται στον αγωνιστικό χώρο και κυρίως τον λόγο που γίνεται ό,τι γίνεται.

Ο κόσμος αποδεικνύεται ότι για να χαρεί το ποδόσφαιρο δεν θέλει να το βλέπει απαραίτητα να παίζεται σωστά: του αρκεί το ματς να του δίνει πράγματα που να έχει να θυμάται, ακόμα κι αν αυτά δεν είναι παρά αποτέλεσμα ενός φεστιβάλ λαθών. Ο κόσμος είναι διατεθειμένος να συγχωρεί το λάθος υπέρ του δράματος.

Κακοπαιγμένο

Ο τελικός είναι ένα συναρπαστικό ματς γιατί είναι κακοπαιγμένο από τους δύο προπονητές. Είναι τόσο κακοπαιγμένο που δεν μπορείς παρά να απορείς για το πώς γίνεται σε ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι να παρατηρούνται τέτοιες αδυναμίες, τόσο στην προετοιμασία του όσο και στη διαχείρισή του. Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς καλύπτει με τον Μαντούκα και τον Σκόκο τον Αλβες και τον Γεωργέα και ο Ολυμπιακός δεν ξέρει πώς να παίξει επίθεση από τη στιγμή που οι ακραίοι του δεν έχουν χώρους ή ευκαιρίες να παίξουν ένας εναντίον ενός.

Ο Ερνέστο Βαλβέρδε μετά το τέλος του πρώτου ημιχρόνου κάνει το απολύτως προβλεπόμενο, δηλαδή βάζει στο ματς τον Νταρμπισάιρ, για να υπάρχει απλά ένας παίκτης ακόμα μπροστά και να σηκώνεται η μπάλα προς την περιοχή της ΑΕΚ ευκολότερα. Μια σοβαρή ομάδα που προηγείται 2-0, όταν βρει χώρους στη μεσαία γραμμή να τρέξει την μπάλα, κάνει τουλάχιστον πέντε σοβαρές αντεπιθέσεις: η ΑΕΚ δεν έκανε καμία! Η ομάδα του Μπάγεβιτς δεν έχει ούτε τρόπους να αμυνθεί σωστά ούτε σχέδιο να βγει στην κόντρα.

Μάλιστα με τον Πελετιέρι και τον Εντίνιο γίνεται ακόμα πιο βαριά, πιο δυσκίνητη. Χάνοντας τον Κυργιάκο, η ΑΕΚ δεν είναι σταθερή ούτε στα μετόπισθεν κι αυτή η έλλειψη συνοχής είναι που δεν της επιτρέπει να πιέσει τον Ολυμπιακό, ούτε και όταν βρίσκεται με δύο παίκτες παραπάνω. Την κρατάνε ζωντανή δυο εμπνεύσεις του Σκόκο – δυο γκολ που αποδεικνύουν ότι αν υπήρχε ένα σχέδιο θα μπορούσε όλο το ματς μετά το 60’ να κυλήσει αλλιώς. Ξαναβλέποντας το ματς, δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω γιατί ο Σκόκο δεν μετατοπίστηκε στην επίθεση μετά την έξοδο του κουρασμένου Τζεμπούρ και γιατί όταν βγήκε ο Αλγερινός δεν μπήκε ένας ακόμα χαφ ώστε να υπάρχει μεγαλύτερη πίεση στους μέσους του Ολυμπιακού που έπαιρναν υπερβολικά αφύλαχτοι την μπάλα.

Παίκτες

Το ίδιο φεστιβάλ λαθών γίνεται και από τους παίκτες. Οι αμυντικοί του Ολυμπιακού κάνουν κάνα δεκάλεπτο να καταλάβουν ότι παίζει ο Τζεμπούρ και όχι ο Εντίνιο. Οι μπακ της ΑΕΚ ξεχνάνε τον Νταρμπισάιρ στη φάση του 1-2 και κανείς από τους χαφ δεν βγαίνει να βοηθήσει τον Αλβες στην αναχαίτιση του Γκαλέτι όταν βγαίνει ο Μαντούκα.

Στον Ολυμπιακό, από την άλλη, δέχονται γκολ από εκτέλεση πλαγίου άουτ γιατί κανείς δεν βγαίνει στην μπάλα κι ο Σκόκο κάνει σλάλομ σαν σε προπόνηση. Μετά ο Γκαλέτι ξεχνά ότι έχει ήδη κάρτα (!), ο Παπαδόπουλος κάνει το πιο χαζό φάουλ στη ζωή του στον Μπλάνκο στη σέντρα και ο Αλβες (που είναι και στόπερ – σκέψου να μην ήτανε!) αφήνει την μπάλα να περάσει για τον Νταρμπισάιρ στο 95ο λεπτό του αγώνα! Καθώς τα ξαναβλέπω, αναρωτιέμαι πώς γίνεται ο καλύτερος τελικός όλων των εποχών να τελείωσε μόνο 4-4 και όχι 6-6 ή 7-7!

Απλός

Κι όμως, ο κόσμος δηλώνει εκστασιασμένος και ο λόγος είναι απλός: κανείς δεν αντέχει άλλο τα βαριά χασμουρητά των 0-0 και των 1-0 με τα οποία είναι γεμάτο πια το ελληνικό πρωτάθλημα. Ο συνηθισμένος να πιστεύει ότι «κάποτε όλα ήταν καλύτερα» Ελληνας είδε σε αυτό το ματς της δεκαετίας του '50 που διαδραματίστηκε στο ΟΑΚΑ το Σάββατο κάτι που απέκτησε ιστορική διάσταση στα κουρασμένα από τη σκοπιμότητα μάτια του. Οποιος θέλει να τον νικήσει δεν έχει παρά να του προσφέρει ματς με τέτοιου τύπου λάθη: λαχταρά η ψυχή του Ελληνα για παραμύθια με τα οποία τον μεγάλωσε ο παππούς του. Αυτό το 4-4 του το 'λεγε με όλες τις λεπτομέρειες πολλά χρόνια πριν γίνει…

Ματς

Τι είδα εγώ; Δύο ομάδες που αν πάνε το καλοκαίρι να παίξουν προκριματικά ματς ευρωπαϊκών διοργανώσεων έτσι, θα γελάει μαζί μας κάθε πικραμένος. Οι δε πρόσφατες σχετικά εμφανίσεις με την Ομόνοια και τη Σεντ Ετιέν θα μας φαίνονται αληθινά κατορθώματα: περίπου όπως συνέβαινε τη δεκαετία του '50…

Ζέλικο

Η Ευρωλίγκα είναι μια ωραία διοργάνωση: παίζουν πολλοί και στο τέλος την κερδίζει ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς! Δεν ξέρω πόσες θα πάρει ακόμα ο παμπόνηρος Σέρβος – αυτό που ξέρω και σας έχω ξαναγράψει είναι ότι πρόκειται για τον μεγαλύτερο προπονητή που έχει έρθει ποτέ στην Ελλάδα σε όλα τα σπορ. Και ότι αυτό που τον ξεχωρίζει από όλους τους υπόλοιπους είναι ότι σε όλα αυτά τα μεγάλα τουρνουά μένει ανεπηρέαστος από φανατισμούς και υπερβολές και παρατάσσει ομάδες που έχουν σκοπό να παίξουν όσο καλύτερα μπορούν και να κερδίσουν το τρόπαιο κι όχι να πάιξουν όσο χρειάζεται για να μαυρίσουν την ψυχή του αντιπάλου, όσο «αιώνιος» κι αν είναι αυτός.

Μου 'πε ένας φίλος ότι στο τέλος του ημιτελικού με τον Ολυμπιακό, όταν όλα τελείωσαν, έδινε συμβουλές στον Γκριρ για το τι πρέπει να κάνει στην τελευταία επίθεση! Οχι γιατί εκ του ασφαλούς πλέον έπαιζε με τα νεύρα του παίκτη του Ολυμπιακού, αλλά γιατί αυτό που πρώτιστα τον ενδιαφέρει είναι να γίνονται τα πράγματα σωστά, δηλαδή να παίζεται όσο καλύτερο μπάσκετ γίνεται.

Νιώθω έναν ειλικρινή θαυμασμό για τον Ομπράντοβιτς, όπως και για όλους τους ανθρώπους που στη ζωή τους έχουν καταφέρει να φτάσουν στην κορυφή και να κρατηθούν δουλεύοντας με σχέδιο. Κάποτε έλεγαν ότι τους τίτλους του τους παίρνει ο Μποντιρόγκα, ότι η ομάδα του είναι η ακριβότερη στην Ευρώπη, ότι ο ίδιος είναι ένας τυχεράκιας με πλούσια αφεντικά κ.λπ. Σήμερα με μισή ντουζίνα και βάλε ευρωπαϊκούς τίτλους, γίνεται κατανοητό ότι ο ΠΑΟ είναι αποκλειστικά δικό του δημιούργημα.

Δεν είναι τα χρήματα των Γιαννακοπουλαίων το μυστικό του, αλλά ο τρόπος που ο Ζέλικο πλάθει παίκτες, δημιουργεί αξίες, μυεί στην αγάπη για την επιτυχία τους παίκτες του, που μπορεί να λέγονται Μποντιρόγκα, Ρέμπρατσα, Αλβέρτης, Λάκοβιτς, Σισκάουσκας, Σπανούλης, Διαμαντίδης, αλλά όπως κι αν λέγονται παραμένουν μαθητές του. Ο Παναθηναϊκός του Ζέλικο μπορεί να νικά τον Ολυμπιακό με τους ψηλούς του και την ΤΣΣΚΑ με τους περιφερειακούς του - κυρίως μπορεί να αναδεικνύει πρωταγωνιστές που κανείς δεν περιμένει, όπως π.χ. ο κατ' εμέ MVP του τελικού Στράτος Περπέρογλου. Γιατί; Γιατί έχει έναν προπονητή που ξέρει τόσο καλά το υλικό του ώστε να δύναται να κάνει τα πάντα και τα αντίθετά τους. Το είπε αφοπλιστικά σωστά η κυρία Μεσίνα: μπορεί να θέλει κάποιος την Ευρωλίγκα, αλλά άμα μπλέξει με τον Ομπράντοβιτς, αντίο…

Με ταπεινότητα

Οπως το βλέπω εγώ το πράγμα, το χρωστάει και λίγο στον Παρασκευά Αντζα το τρόπαιο ο Ολυμπιακός. Ο Αντζας έχοντας επίγνωση της αδυναμίας του από τη βούλα, με όλη την ταπεινότητα και τη σύνεση που τον διακρίνει, άφησε την μπάλα στον Αντώνη Νικοπολίδη: σχεδόν τον παρακάλεσε να χτυπήσει πρώτος αυτός το πέναλτι.

Σε ένα ποδόσφαιρο που όλοι παριστάνουν τους μάγκες και τους καμπόσους, ο Αντζας είχε την ψυχραιμία να ζητήσει ταπεινά να μείνει τελευταίος κι αυτή η λεπτομέρεια μέτρησε. Το πόσο κακός εκτελεστής πέναλτι είναι το θυμόταν πρώτα απ’ όλα ο ίδιος. Είχε εκτελέσει ένα σε ένα φιλικό με τη Θέλτα και ακόμα ψάχνουν να βρουν πού πήγε η μπάλα….