Το ελληνικό θαύμα του Βερολίνου

Δώδεκα ώρες μετά τη λήξη του τελικού της Ευρωλίγκας, το φάιναλ φορ είχε κιόλας ξεχαστεί στην πόλη που το φιλοξένησε. Οι ελάχιστες διαφημίσεις μαζεύτηκαν, οι ομάδες βρίσκονταν ήδη στη βάση τους ή στον αέρα, οι τοπικές εφημερίδες είχαν χώρο μόνο για τον Φέλιξ Μάγκατ και οι Ελληνες φίλαθλοι έπαιρναν τον δρόμο της επιστροφής.

Το μπάσκετ πέρασε από το Βερολίνο, αλλά δεν ακούμπησε. Λίγοι Γερμανοί πήραν χαμπάρι όσα επικά έγιναν στη «Μεγάλη Αρένα» της πανέμορφης πόλης (αυτό είναι το παλαιό όνομα της «O2 World») και ακόμα λιγότεροι παρακολούθησαν τους αγώνες.

Μοναχά η τουρκική παροικία ενδιαφέρθηκε για τα τεκταινόμενα. Αργά το βράδυ της Κυριακής, χορτάσαμε συχαρίκια σε γερμανοτουρκική διάλεκτο στα ταξί, στα εστιατόρια, στα μπαρ. «Οι πολιτικοί μας είναι βλάκες, αλλά εμείς οι απλοί άνθρωποι σας νιώθουμε φίλους», μας έλεγαν. Το Βερολίνο στεγάζει 120.000 Τούρκους, πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενιάς.

Από προχθές, είναι μία από τις πρωτεύουσες του ελληνικού μπάσκετ. Μαζί με το Παρίσι, τη Ρώμη, την Μπολόνια, το Βελιγράδι, ακόμα και το Τόκιο.

Το τρόπαιο που στήθηκε διά χειρός Παναθηναϊκού στην πανέμορφη πρωτεύουσα της ενωμένης Γερμανίας έφερε ξεχωριστή ικανοποίηση, όχι μόνο διότι κατακτήθηκε διά πυρός και σιδήρου, αλλά επειδή συνδυάστηκε με ένα μικρό ελληνικό θαύμα.

Στα στοιχήματα που έβαζα με φίλους και γνωστούς πριν από το φάιναλ φορ ήμουν σε θέση να προβλέψω με ακρίβεια τα περισσότερα απ' όσα έμελλε να συμβούν στο Βερολίνο: όλα, εκτός από ένα. Τη σχετική ήρεμη ατμόσφαιρα που ζήσαμε εκεί, παρά τη συνύπαρξη 7-8 χιλιάδων παθιασμένων οπαδών του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Εγιναν ελάχιστα επεισόδια στην πόλη, ακόμα λιγότερα στο γήπεδο. Δεν εκτοξεύτηκε ούτε ένα αντικείμενο. Οι χυδαίες ύβρεις αποτέλεσαν τη μοναδική εκατέρωθεν παρεκτροπή.

Πώς πρέπει να ερμηνεύσουμε το φαινόμενο; Πρόκειται μήπως για προϊόν των μέτρων πρόληψης της γερμανικής αστυνομίας; Μέτρησε ο φόβος μπροστά στα ανελέητα γκλομπ και τα άγρια σκυλιά των φρίτσηδων; Λειτούργησε αποτρεπτικά ο ποταμός από νουθεσίες με τις οποίες βομβάρδισαν τα αυτιά των ταξιδευτών φίλοι και τρίτοι; Εμειναν μήπως πίσω στην Ελλάδα οι ομάδες κρούσης; Επαιξε ρόλο το κλίμα φιλίας και συναδελφικότητας με το οποίο κινήθηκαν παίκτες, προπονητές και πρόεδροι των δύο ομάδων; Ισχυσαν όλα αυτά ταυτόχρονα;

Οποια κι αν είναι η εξήγηση, το αποτέλεσμα παραμένει ίδιο – και αξιοσημείωτο. Στο Βερολίνο δεν άνοιξε μύτη. Δεν μπορώ παρά να τονίσω ξανά αυτό που γράφω και ξαναγράφω και ξαναγράφω με κίνδυνο να καταντήσω γραφικός. Οι διοικήσεις των ομάδων είναι σε θέση να ελέγξουν τα πλήθη των φανατικών, αρκεί να αφήσουν κατά μέρος τα ευχολόγια και να λάβουν μέτρα. Ελπίζω ότι στη Γερμανία κατάλαβαν αυτό που ο απλός κόσμος αντιλαμβάνεται με ευκολία: μόνο να κερδίσουν έχουν από μια οργανωμένη και αδιάλλακτη «επίθεση πολιτισμού».

Η δε ποιότητα του προϊόντος φαίνεται να αυξομειώνεται σε ρυθμό ευθέως ανάλογο με τη συμπεριφορά των φιλάθλων. Υπάρχει άνθρωπος που δεν θαύμασε το μπάσκετ του Παναθηναϊκού αλλά και του Ολυμπιακού στο Βερολίνο;

Αν, βέβαια, περιμένετε λύσεις από την ελληνική αστυνομία, βράστε όρυζα και φάτε χωρίς εμένα. Μόνο στις φορεσιές μοιάζουν οι δικοί μας ένστολοι με τους Γερμανούς.