Βερο-λύνω και δένω

• Αν η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή, τότε η αξία του Σισκάουσκας δίνει δόξα στον Παναθηναϊκό. Διότι μπορεί στην ΤΣΣΚΑ να υπάρχουν Λάνγκτον, Χόλντεν, Σμόντις κι ένα σωρό ακόμα παικταράδες, αλλά ο «Σίσκα» πήρε όλες τις κρίσιμες επιθέσεις όταν η μπάλα ζύγιζε όσο ο Σαΐνιο. Οπως έκανε και στον ημιτελικό. Για καλή τύχη του Παναθηναϊκού το τελευταίο σουτ πήγε στο σίδερο -βασανιστικά μεν, σίδερο δε. Εβαλε το χεράκι του κι ο Νίκολας, που «έλιωσε» πάνω του στην τελευταία άμυνα, αλλά κυρίως ο καλός Θεούλης. Ενα επίσης ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι ο Παναθηναϊκός κέρδισε τα δύο παιχνίδια αφήνοντας την τελευταία λέξη στον αντίπαλο, ενώ είχε την ευκαιρία να τα τελειώσει και τα δύο νωρίτερα με τα χεράκια του. Επαιξε με τη φωτιά, παραλίγο να λαμπαδιάσει, αλλά τελικά τη γλίτωσε.

• Ημιτελικός της Παρασκευής, Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός. Ας μετρήσουμε μαζί: πόσες τεχνικές ποινές δόθηκαν; Πόσα αντιαθλητικά φάουλ; Πόσες φορές είχαμε κοκορομαχίες αντιπάλων; Πόσες φορές χρειάστηκε κάποιος παίκτης ή προπονητής να στραφεί προς την (φίλια) κερκίδα, να σηκώσει τα χέρια και να ζητήσει να ηρεμήσουν; Ας απαντήσουμε όλοι μαζί: καμία, καμία, καμία και καμία. Κύριοι ήταν όλοι στο παρκέ, κύριοι στους πάγκους, σχεδόν κύριοι στις εξέδρες. Αρα δεν είναι ότι δεν μπορούμε. Είναι ότι δεν θέλουμε.

• Είναι σχεδόν ειρωνικό και περίπου τραγικό να χάνει ο Ολυμπιακός την ευκαιρία να πάει στην παράταση από τα χέρια του καλύτερου παίκτη του –όχι στον ημιτελικό, αλλά σε όλη τη χρονιά. Ο Γιάννης Μπουρούσης πήρε τη μεγάλη ευθύνη, μια και ο Γκριρ τού πάσαρε την «καυτή πατάτα», γύρισε σωστά, σούταρε καλά, αλλά αστόχησε. Θέλει άντερα η τελευταία επίθεση ενός τέτοιου αγώνα κι ο Μπουρούσης τα έχει, παρ' όλο τον πυρετό και την ταλαιπωρία. Εναν τέτοιο αντίπαλο τον σέβεσαι και δεν τον κράζεις στον μικρό τελικό, ούτε προσπαθείς να τον χτυπήσεις, όπως έκανε ο «εθελοντής». Αλλά κι απ' την πλευρά του Μπουρούση έναν τέτοιο αντίπαλο σαν τον Παναθηναϊκό τον σέβεσαι και δεν του κλείνεις «ραντεβού» με τέτοιον τρόπο στο ΣΕΦ –αν το πλεονέκτημα έδρας το είχε ο Παναθηναϊκός, θα το έκανε άραγε; Και τι ατμόσφαιρα να περιμένουμε πλέον στο ΣΕΦ, όταν οι ίδιοι οι παίκτες ανεβάζουν τη θερμοκρασία στον «φούρνο»; Κάποιοι θα πουν ότι με την κίνησή του αυτή ο Μπουρούσης εξασφάλισε το επόμενο, αρχοντικό συμβόλαιό του. Δεν ξέρω αν είναι έτσι, αλλά αν ο Τσίλντρες παίρνει 20 μύρια για τρία χρόνια, ο Μπουρούσης πόσα άραγε πρέπει να πάρει;

• Καταλαβαίνω ότι οι διαιτητές έχουν «οδηγίες» ή νιώθουν μια «εσωτερική ανάγκη» να σπρώχνουν σε έναν τελικό την ομάδα που είναι πίσω, ώστε να έχει μεγαλύτερο σασπένς ο αγώνας. Και είναι πολύ ευχάριστο και να έχεις θριαμβεύσει και να παραπονιέσαι για τη διαιτησία. Οι πιο παρατηρητικοί δεν χρειάζεται να σταθούν μόνο στη γελοία παράβαση των οκτώ δευτερολέπτων ή στις δύο φορές που σφυρίχτηκαν τρία δευτερόλεπτα στον Πέκοβιτς, τη στιγμή που 2-3 παίκτες της ΤΣΣΚΑ είχαν κατασκηνώσει στη ρακέτα του Παναθηναϊκού σε όλη σχεδόν την τελευταία περίοδο, αλλά και σε κάτι άλλο: τα κλεμμένα δευτερόλεπτα της γραμματείας, της οποίας οι άνθρωποι «ξέχναγαν» να πατήσουν το ρολόι συχνά-πυκνά στο τέλος. Μάλλον τους άρεσε τόσο πολύ ο αγώνας, που δεν ήθελαν να τελειώσει.

• Λέμε όλοι για τον Γιασικεβίτσιους στον ημιτελικό και τα όργια που έκανε και συμφωνώ σε όλα. Σχεδόν. Διότι για μένα ο Σπανούλης ήταν ο κορυφαίος γι' αυτά που έκανε και γι' αυτά που δεν άφησε τον Γκριρ να κάνει μέχρι να τον αναλάβει ο Διαμαντίδης. Θυσίασε τον επιθετικό του οίστρο για να βγάλει τον πιο απειλητικό παίκτη του Ολυμπιακού εκτός αγώνα, τα κατάφερε και κόλλησε κι ένα τρίποντο στο τέλος, όταν όλοι οι «ερυθρόλευκοι» έψαχναν τρόπο να κλείσουν τον Σάρας. Και πάντα μ' αυτή την cool έκφραση στο πρόσωπο, σαν να μην τρέχει απολύτως τίποτα. Λες και στις φλέβες του τρέχει παραφλού κι όχι αίμα -και μιλάμε για το πρώτο φάιναλ φορ της καριέρας του.