Ο πολύτιμος κύριος Νταρμπισάιρ

Δεν είχε την ανάγκη να μείνει στο χορτάρι περισσότερο από όσο χρειαζόταν για να συνέλθει. Δεν έψαξε να βρει ποιος παίκτης του έκανε το blocking tackle για να πλακωθεί. Δεν γύρισε προς την κερκίδα για να κάνει χειρονομίες στους οπαδούς της ΑΕΚ και να δείξει πόσο Ολυμπιακάρα είναι. Κυρίως δεν φοβήθηκε ότι στην επόμενη φάση θα ξαναχτυπήσει. Με το μπαμπάκι στο ρουθούνι, για να σταματήσει η αιμορραγία, ο Ματ Νταρμπισάιρ δευτερόλεπτα πριν τελειώσει το ματς μπήκε στο γήπεδο, μπήκε στην περιοχή της ΑΕΚ, σήκωσε τα 70 κιλά του στον αέρα, διεκδίκησε την κεφαλιά και την πήρε και ισοφάρισε το ματς στέλνοντάς το στην αξέχαστη παράταση.

Την επόμενη φορά που θα δείτε έναν Ελληνα ή Λατίνο ποδοσφαιριστή να έχει ξαπλώσει στο χορτάρι και να χτυπιέται σαν το γατάκι που το πάτησε λεωφορείο, θυμηθείτε το τέλος της κανονικής διάρκειας του τελικού του Κυπέλλου. Αν δεν μπορείτε να αντιληφθείτε τη βρετανική στωικότητα στις δύσκολες στιγμές, δεν θα καταλάβετε ποτέ πώς ένα νησί στα βόρεια της Ευρώπης έκανε μία αυτοκρατορία που ο ήλιος ποτέ δεν έδυε.

Πνιγμένος στην ανάγκη για κλισέ λόγω της αποχώρησης του Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς ο τελικός, το φως της δημοσιότητας δεν ήταν αρκετό για να φωτίσει το κατόρθωμα του Νταρμπισάιρ. Ενός παίκτη που για μία ακόμα φορά άφησε τη δυσαρέσκειά του για το ότι δεν ξεκινάει στην ενδεκάδα όχι μόνο για να σκοράρει αλλά και για να αλλάξει τη ροή του αγώνα από τη στιγμή που μπήκε στο δεύτερο ημίχρονο. Η σημαντικότερη βοήθεια που ο Νταρμπισάιρ έδωσε στον Ολυμπιακό ήταν στον παίκτη που θα κάνει την κίνηση για να πάρει την κάθετη πάσα.

Πάσες που ερχόντουσαν από πλευράς Τζόρτζεβιτς, ο οποίος κατάλαβε ότι ο κύριος τρόπος να αντιμετωπιστούν τα δύο στόπερ της ΑΕΚ ήταν με κάθετες μπαλιές και όσο ο Ντιόγο τους έπαιζε πλάτη χωρίς παίκτη για να τις παίρνει, ο Ολυμπιακός δεν θα έκανε ευκαιρίες. Ιδιαίτερα όταν ο Μπελούτσι για να φτάσει με την μπάλα κοντά στον Ντιόγο και να συνδυαστεί, έπρεπε να σπάσει πάνω από ένα τάκλινγκ των αμυντικών χαφ της ΑΕΚ. Αυτά για την τακτική που ο Βαλβέρδε τα πήγε καλά μόνο στο δεύτερο ημίχρονο.

Σε ένα ματς, όμως, που λήγει 4-4 λίγο ενδιαφέρει η τακτική. Τέτοια ματς κρίνονται από άλλα σημεία. Από τις αδυναμίες στην άμυνα, που οι στόπερ του Ολυμπιακού έκαναν μία άθλια εμφάνιση, από τους πλάγιους της ΑΕΚ που ύστερα από τον τραυματισμό του Κυργιάκου έχασαν την εμπιστοσύνη ότι κάποιος θα διορθώνει τα εκάστοτε λάθη τους, ακόμα και από την ποδοσφαιρική θεία δίκη, όταν ο Κυργιάκος στην προσπάθεια να πετάξει όσο το δυνατόν πιο άσχημα στο ταρτάν τον Νταρμπισάιρ, σταματάει να καλύπτει την μπάλα και ρίχνει όλο το βάρος στο αριστερό του πόδι παθαίνοντας θλάση. Οριστικός κριτής όμως του ματς ήταν το άγχος.

Δύο φορές, μία στη λήξη του ματς και μία με το ματς να έχει ένα 20λεπτο και τον Ολυμπιακό να παίζει με 9 παίκτες, η ΑΕΚ βρέθηκε αγκαλιά με το κύπελλο. Δύο φορές το βάρος της επιτυχίας τη λύγισε. Δυστυχώς για την ΑΕΚ, κάθε φορά που θα χάνει ένα τρόπαιο την επόμενη το άγχος θα είναι μεγαλύτερο. Για την ΑΕΚ επειγόντως χρειάζεται ένας τίτλος, ό,τι και να 'ναι, όχι για τη σημασία του, αλλά για να χαλαρώσει.